Αν δεν είχαμε αναφέρει τη λέξη Νικαράγουα, ο αναγνώστης θα μπορούσε να σκεφτεί τη Βενεζουέλα. Δεν θα έκανε λάθος. Θα μπορούσε επίσης να έχει συσχετίσει τέτοια γεγονότα με το Ιράν, τη Λιβύη, την Ουκρανία, που έχουν ζήσει ή ζουν παρόμοιες εμπειρίες.
Γιατί η Νικαράγουα;
Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι, όπως η κατασκευή της μεγάλης δια ωκεάνειας Διώρυγας , έργο για το οποίο δεν ζητήθηκε η συμβουλή ούτε προβλέπεται “βοήθεια” από τις ΗΠΑ. Ακόμα χειρότερα, η Κίνα θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο σε αυτό το Υπερ – έργο.
Επιπλέον, οι στενοί δεσμοί της κυβέρνησης της Νικαράγουα με την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Ρωσία και την Κίνα, καθώς και η διεθνής της θέση απόρριψης των ηγεμονικών επιδιώξεων των ΗΠΑ , αξιολογείται σαν λόγος με ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία.
Οι διαμαρτυρίες ξεκίνησαν στις 18 Απριλίου. Μια μέρα μετά εμφανίστηκαν οι βίαιες διαδηλώσεις, οι λεηλασίες καταστημάτων και οι επιθέσεις. Βία, νεκροί και τραυματίες – ταυτόχρονα – σε αρκετές πόλεις της χώρας.
Ο αντιδραστικός Τύπος, εντός και εκτός της Νικαράγουας, εκτέλεσε με αποτελεσματικότητα την αποστολή του: Το σενάριο απλό, τo κυβερνών Σαντινιστικό Μέτωπο Εθνικής Απελευθέρωσης (FSLN) “κατέστειλε ειρηνικούς διαδηλωτές”, παραβιάζοντας την ελευθερία του συνέρχεσθαι και της έκφρασης των πολιτών του. Για άλλη μια φορά, τα ανθρώπινα δικαιώματα προβάλλονται ως πρόσχημα για ανάμειξη στις εσωτερικές υποθέσεις μιας χώρας.
Τα κοινωνικά δίκτυα έπαιξαν και παίζουν το ρόλο τους ως εργαλείο κινητοποίησης και παραπληροφόρησης υπέρ των σκοτεινών συμφερόντων, που δεν έχει να κάνει σε τίποτα, με την ανησυχία του λαού της Νικαράγουα, σχετικά με ένα προεδρικό διάταγμα για τη μεταρρύθμιση της κοινωνικής ασφάλισης.
Οι ΗΠΑ δεν άργησαν καθόλου να αντιδράσουν. Εκπρόσωποι και αξιωματούχοι έχουν κρίνει ήδη το FSLN και προετοιμάζονται για να αναλύσουν το “Ζήτημα Νικαράγουα” σε περιφερειακά φόρουμ, όπως ο Οργανισμός Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΕ) και να καταδικάσουν τις αρχές της χώρας, ενώ τα γεγονότα βρίσκονται σε πλήρη εξέλιξη, όπως θα έλεγε ο δημοσιογράφος Γουόλτερ Μαρτίνες . Σε δεύτερο χρόνο, οι μόνιμοι βορειοαμερικανοί σύμμαχοι, έσπευσαν να αναλάβουν υπηρεσία σε αυτή την εταιρεία.
Μέχρι εδώ είναι οι ειδήσεις. Αν δεν είχαμε αναφέρει τη λέξη Νικαράγουα, ο αναγνώστης θα μπορούσε να σκεφτεί τη Βενεζουέλα. Δεν θα έκανε λάθος. Θα μπορούσε επίσης να έχει συσχετίσει τέτοια γεγονότα με το Ιράν, τη Λιβύη, την Ουκρανία, που έχουν ζήσει ή ζουν παρόμοιες εμπειρίες.
Ο λόγος είναι απλός. Αυτές οι χώρες έχουν επίσης πέσει θύματα παρόμοιων μεθόδων εφαρμογής εκστρατείας ανορθόδοξου (μη συμβατικού) πολέμου, στόχος της οποίας είναι η αποσταθεροποίηση, ο εξαναγκασμός ή η ανατροπή μιας κυβέρνησης που δεν ανταποκρίνεται στα συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών.
Έτσι ακριβώς το περιγράφει η έκδοση “Τεχνικές του Στρατού” των βορειοαμερικανικών Ένοπλων Δυνάμεων (ATP 3-05.1 – Ανορθόδοξος Πόλεμος), διαθέσιμο σε όλους εκείνους που θέλουν να μάθουν ή να εμβαθύνουν στο θέμα, κάτι τόσο απαραίτητο σήμερα.
Ωστόσο, μιλάμε για τη Νικαράγουα. Σε αυτό το έθνος, το πρόσχημα ή η σπίθα που είναι αναγκαία σε μια εκστρατεία ανορθόδοξου πολέμου σύμφωνα με το στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ ήταν το προαναφερόμενο προεδρικό διάταγμα, αν και λίγοι το θυμούνται.
Τώρα αφήνουν να φανεί ο πραγματικός τους στόχος. Η προκήρυξη πρόωρων εκλογών (κανονικά θα γίνουν το 2012) ή η παραίτηση του προέδρου Ντανιέλ Ορτέγκα. Επιθυμούν το τέλος του Σαντινισμού, ως εναλλακτική κοινωνία στον νεοφιλελευθερισμό.
Γιατί η Νικαράγουα; Μπορεί να υπάρχουν διάφοροι λόγοι, όπως η κατασκευή της μεγάλης δια Ωκεώνειας Διώρυγας , έργο για το οποίο δεν ζητήθηκε η συμβουλή ούτε προβλέπεται “βοήθεια” από τις ΗΠΑ. Ακόμα χειρότερα, η Κίνα θα μπορούσε να παίξει αποφασιστικό ρόλο σε αυτό το Υπερ – έργο. Επιπλέον, οι στενοί δεσμοί της κυβέρνησης της Νικαράγουα με την Κούβα, τη Βενεζουέλα, τη Ρωσία και την Κίνα, καθώς και η διεθνής της θέση απόρριψης των ηγεμονικών επιδιώξεων των ΗΠΑ , αξιολογείται σαν λόγος με ιδιαίτερη και βαρύνουσα σημασία.
Ωστόσο, ο ανταγωνισμός αυτού του είδους που προωθείται από τις Ηνωμένες Πολιτείες, δεν είναι ξένος στο FSLN. Στη δεκαετία της δεκαετίας του ’80 του περασμένου αιώνα, με την δικαιολογία μιας «κομμουνιστικής κυβέρνησης» εκατοντάδες μίλια μακρυά από τα σύνορα των ΗΠΑ, η διοίκηση του Ρόναλντ Ρήγκαν υποστήριξε, εξόπλισε και εκπαίδευσε τους λεγόμενους “Contras”. Η εκστρατεία τρόμου και αποσταθεροποίησης στη χώρα του Σαντίνο οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στην αποχώρηση από την εξουσία του FSLN το 1990.
Αν και εξ ίσου επικίνδυνες, οι σημερινές μέθοδοι είναι πιο εκλεπτυσμένες
Μπορεί να μην υπάρχει ανάγκη για αντάρτικο στυλ “Contras“, όμως μια εξέγερση στις πόλεις, στην οποία δεν πρέπει να λείπουν οι νέοι, έχοντας ή όχι σχέση με τα αιτήματα που προκαλούν τις διαμαρτυρίες , μια καλοσχεδιασμένη μιντιακή και υπονομευτική εκστρατεία, ένα πρόσχημα που θα δώσει βήμα στην αποσταθεροποιητική εκστρατεία και η αποφασιστική βοήθεια των ΗΠΑ σε όλα τα επίπεδα, μπορούν να απελευθερώσουν μια διαδικασία που θα αναγκάσει μια κυβέρνηση να ενδώσει, ειδικά αν δεν εντοπίσει, αποκαλύψει και εξουδετερώσει από την αρχή, αυτό που εξελίσσεται εναντίον της.
Στη Νικαράγουα, η απουσία «αυθεντικής» εξέγερσης έχει αναδείξει τις τοπικές συμμορίες, λόγω της αποτελεσματικότητάς τους στο να λεηλατούν, να κλέβουν και να τρομοκρατούν τον πληθυσμό, σε καθοριστικό παράγοντα για να πουλήσουν μια διεθνή εικόνα χάους της χώρας, που αποτελεί τον στόχο της αντισυμβατικής εκστρατείας. Οι φοιτητές των Πανεπιστημίων, ιδιαίτερα αυτών με δεσμούς σε βορειοαμερικανικό έδαφος, αποτέλεσαν μέρος των διαδηλώσεων.
Ο τύπος γενικά και τα κοινωνικά δίκτυα αποτελούν μέρος του σχεδίου. Ο USAID , μακρύ χέρι της κυβέρνησης της Βόρειας Αμερικής και με παρουσία σε κάθε γωνιά του πλανήτη, δεν έλειψε από την έκκληση αποσταθεροποίησης. Τριάντα περίπου χρόνια περίπου μετά, ο Ανορθόδοξος Πόλεμος επιστρέφει στο έδαφος της Νικαράγουα.
Η αλήθεια είναι ότι σήμερα παρακολουθούμε δύο σενάρια του ανορθόδοξου πολέμου στη Λατινική Αμερική: Στη Βενεζουέλα και Στη Νικαράγουα. Οι ΗΠΑ ηγούνται στην κλιμάκωση εναντίον τους, με την υποστήριξη της δεξιάς των δύο χωρών και με τη χρήση κάθε είδους πόρων .
Από τότε που έγινε πρόεδρος, ο Ντόναλντ Τραμπ υιοθέτησε το δόγμα της λεγόμενης “σκληρής εξουσίας”. Από εκεί προέκυψε το σύνθημα της επίτευξης ειρήνης με τη βία, σε αντίθεση με την «έξυπνη εξουσία» (“smart power” / “poder inteligente” ) που υιοθέτησε ο Μπαράκ Ομπάμα, στις μέρες του οποίου “άνθισε” εκ νέου, ο ανορθόδοξος πόλεμος.
Παρ όλα αυτά, συμφωνώ με αυτό που μου είπε ένας φίλος πριν από λίγες ημέρες. Πέρα από το ποιος είναι στην αμερικανική προεδρία, ο αντισυμβατικός (ανορθόδοξος) πόλεμος είναι ένα πολιτικό και στρατιωτικό εργαλείο εξουσίας αυτής της χώρας και την εφαρμόζει εκεί, όπου οι συνθήκες το επιτρέπουν.
Όταν ο εχθρός θα ανακαλύψει ένα κενό ή την δυνατότητα να το δημιουργήσει, θα δράσει. Γι αυτό, η ενότητα γύρω από το Κόμμα και την Κυβέρνηση μας, αποτελεί έναν παράγοντα που δεν μπορεί να αποτύχει στην εξουδετέρωση ενός τέτοιου είδους ανταγωνισμού.
*Πηγή: prensa-rebelde.blogspot.com – Máximo Ramírez Samper
