80 Χρόνια από τη Νίκη κατά του Φασισμού – Η Αλήθεια που Φοβούνται να Θυμηθούν

Σήμερα, 80 χρόνια μετά τη συντριβή του φασιστικού Άξονα, η Ευρώπη παριστάνει την κληρονόμο της Ελευθερίας, ενώ οι Ηνωμένες Πολιτείες αυτοαναγορεύονται φρουροί της Δημοκρατίας.
Όμως πίσω από τις λέξεις και τα στεφάνια, πίσω από τις φιέστες μνήμης και τα παχιά λόγια, ξετυλίγεται μια αλήθεια που τρέμουν να ειπωθεί: χωρίς τον λαό της Σοβιετικής Ένωσης, ο κόσμος σήμερα θα ήταν ένα σκοτεινό τοπίο μπότας, στρατοπέδων και αφανισμού.

Η Αλήθεια Που Δεν Συμφέρει να Θυμόμαστε, κάτι που θέλουν να ξεχάσουμε, γιατί;

Η Δύση προσπαθεί επί δεκαετίες να ανασυντάξει το αφήγημα.
Να παρουσιάσει ως σωτήρες εκείνους που άργησαν επιδεικτικά.
Η Νορμανδία το 1944, το πολυθρύλητο «Δεύτερο Μέτωπο», ήρθε όταν η έκβαση του πολέμου είχε κριθεί στα χιονισμένα χαρακώματα του Στάλινγκραντ και στις απέραντες πεδιάδες του Κουρσκ.
Όταν η Βέρμαχτ είχε ήδη σπάσει.
Οι 27 εκατομμύρια Σοβιετικοί νεκροί, πολίτες και στρατιώτες, δεν είναι απλώς αριθμοί.
Είναι η ίδια η σπονδή της Ελευθερίας, που η καπιταλιστική Δύση εξακολουθεί να αγνοεί ή να προσβάλλει.

Γιατί, ας το πούμε καθαρά: ο φασισμός δεν ήταν για το κεφάλαιο αντίπαλος — ήταν εργαλείο.
Όσο εξυπηρετούσε τον αντικομουνισμό, όσο έσπαγε εργατικά κινήματα και κατακτούσε «ζωτικό χώρο», οι μεγάλες «δημοκρατίες» δεν είχαν λόγο να ταράξουν τα νερά.
Η Συμφωνία του Μονάχου το 1938, το περίφημο «κατευναστικό» χάδι στον Χίτλερ, ήταν συνενοχή.

Και όταν τελείωσε ο πόλεμος, η προτεραιότητα της Δύσης δεν ήταν η Ειρήνη, ούτε η Δημοκρατία.

Στην Ελλάδα, αντί για δικαιοσύνη στους αντάρτες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, ήρθαν τα Δεκεμβριανά, ο Εμφύλιος, τα Μακρονήσια και τα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Στην Ινδονησία, το Βιετνάμ, τη Χιλή, την Κύπρο, τα πραξικοπήματα και οι δικτατορίες έγιναν το εργαλείο του «ελεύθερου κόσμου» απέναντι σε κάθε απελευθερωτικό κίνημα.

Γιατί για τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, η Νίκη κατά του φασισμού ήταν μια στρατηγική τακτική· όχι μια ηθική δέσμευση.
Ο εχθρός δεν ήταν το φασιστικό τέρας — ήταν πάντα η απελευθερωμένη μάζα, ο εργάτης που διεκδικούσε ψωμί και αξιοπρέπεια, ο λαός που αντιλαμβανόταν πως μπορεί να αυτοκυβερνηθεί χωρίς βασιλιάδες και τραπεζίτες.

Και τώρα; Ο φασισμός δεν ηττήθηκε ολοκληρωτικά.
Ανασυντάχθηκε, φόρεσε κουστούμι, έγινε «πατριωτικός ρεαλισμός», έγινε «αντισυστημικός λόγος», έγινε «ανησυχία για την ταυτότητα».

Από τα κοινοβούλια της Ευρώπης μέχρι τα χαρακώματα της Ουκρανίας, τα φαντάσματα του παρελθόντος δεν είναι πια φαντάσματα.
Είναι παρόντες, οπλισμένοι, και συχνά χρηματοδοτούμενοι από τους ίδιους που ορκίζονται πίστη στον ΟΗΕ και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Οι νεοναζί που τιμώνται ως «εθνικοί ήρωες» στην Ουκρανία, οι θεσμικές ευλογίες που λαμβάνουν ακροδεξιά κόμματα σε Ιταλία, Ουγγαρία, Γαλλία, και οι στρατιωτικοί φράχτες στα ελληνικά και ευρωπαϊκά σύνορα, δεν είναι “συμπτώσεις”.
Είναι η νέα μορφή του ίδιου παλιού εφιάλτη.

Όποιος δεν υπερασπίζεται την ιστορική αλήθεια, είναι συνεργός στο ψέμα.
Όποιος εξισώνει φασισμό και κομμουνισμό, είναι όργανο της λήθης.
Η 9η Μαΐου δεν είναι ημερομηνία μουσειακή — είναι ο θεμέλιος λίθος της συλλογικής μας ευθύνης να μην ξαναζήσουμε τα ίδια.
Είναι το αντίδοτο στο ξέπλυμα της Ιστορίας και στην πολιτική αναθεώρηση που επιχειρούν οι σύγχρονες ελίτ.

Αν θέλουμε να λέμε ότι τιμούμε την Ελευθερία, οφείλουμε πρώτα να τιμούμε την Αλήθεια. Και η αλήθεια είναι μία:
Η ΕΣΣΔ νίκησε τον φασισμό. Ο λαός της τον πλήρωσε με αίμα. Και η Δύση φοβάται ακόμα να το παραδεχτεί.

Ζήτω η 9η Μαΐου! Ζήτω η Μνήμη των Λαών! Κατά του Φασισμού – Τότε, Τώρα, Για Πάντα!