Αθήνα
Αποστολή, Βενετία
Θα ήταν μάλλον απίθανο τo «The favourite», η ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, να απουσιάζει από τις βραβεύσεις της εφετινής κινηματογραφικής Μόστρα, που θα γίνουν το απόγευμα του Σαββάτου στη Salla Grande στο Λίντο. Αυτή η αστεία όσο στενάχωρη, υστερική όσο και «παγωμένη», αλλά το κυριότερο ενδιαφέρουσα ταινία περιόδου άρεσε σε πολλούς και μακάρι να κερδίσει κάτι το πραγματικά μεγάλο, όπως ας πούμε τον Χρυσό Λέοντα. Θα ήταν δίκαιο. Οσο περνά ο καιρός το «The favourite» παραμένει σταθερά στις πραγματικά ξεχωριστές στιγμές μιας διοργάνωσης που ούτως ή άλλως υπήρξε καλή.
Ασφαλώς προβλέψεις για τα αποτελέσματα ενός φεστιβάλ δεν μπορούν να γίνουν ποτέ με ευκολία, αφού κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων προς τα πού θα κινηθεί, ή ποια γραμμή θα θελήσει να χαράξει μια κριτική επιτροπή. Δύσκολο το έργο για την εφετινή, στην οποία τα σκήπτρα του προέδρου κρατά ο περυσινός θριαμβευτής της Μόστρα Γκιγέρμο ντελ Τόρο, που κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα για τη «Μορφή του νερού».
Ενας άλλος Μεξικανός, ο Αλφόνσο Κουαρόν, που παρουσίασε το «Ρομά», ένα ασπρόμαυρο ποιητικό ταξίδι στα χρόνια της παιδικής του ηλικίας στην Πόλη του Μεξικού, σίγουρα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον της επιτροπής, παρά το γεγονός ότι η ταινία είναι παραγωγή Netflix, που σημαίνει τηλεοπτική χρήση και ελάχιστη – έως καθόλου – παρουσίαση στις αίθουσες.
Σε ό,τι αφορά τα βραβεία, η μεγάλη μάχη εφέτος στη Μόστρα θα γίνει για το Copa Volpi καλύτερης γυναικείας ερμηνείας. Η Aϊσλινγκ Φραντσιόζι του «Nightingale» της Τζένιφερ Κεντ, η Σουάνα Γουέστ στη «Δύση» του Λάσλο Νέμες, η Ντακότα Τζόνσον στη «Suspiria» του Λούκα Γκουαντανίνο, η Λάλι Εσπόζιτο στην «Κατηγορούμενη» του Γκονζάλο Τομπάλ, η Mαριάνα Φοντάνα, πρωταγωνίστρια της ιταλικής ταινίας «Capri Revolution» του Μάριο Μαρτόνε, δίνουν όλες ερμηνείες που μπορούν να προκαλέσουν διάλογο σε ένα τραπέζι.
Ωστόσο, η Βρετανή Ολίβια Κόλμαν, η Βασίλισσα Αν στο «The favourite» του Λάνθιμου, εξακολουθεί για μένα να είναι το φαβορί στις γυναίκες ενός φεστιβάλ με τέτοια… θηλυκότητα, που θαρρείς ότι έγινε επίτηδες!
Στους άνδρες πρόσωπα που ενδεχομένως να προκαλέσουν την προσοχή είναι ο Τζον Σ. Ράιλι για το γουέστερν του Ζακ Οντιάρ «Οι αδελφοί αδελφές», ο Γουίλεμ Νταφόε, σε μια παθιασμένη ερμηνεία ως Βίνσεντ Βαν Γκογκ στην ταινία «At eternity’s gate» του Τζούλιαν Σνάμπελ αλλά και ο Ράιαν Γκόσλινγκ, ως Νιλ Αρμστρονγκ στο «First man» του Ντάμιεν Σαζέλ.
Αν ήταν στο χέρι μου πάντως, κάποιο μεγάλο βραβείο θα έδινα στην αγαπημένη ταινία μου από το 75ο Φεστιβάλ Βενετίας, που δεν είναι άλλη από το γουέστερν «Αδελφοί αδελφές» του Ζακ Οντιάρ. Από τη χρονιά του «Αληθινού θράσους» των αδελφών Κόεν έχει να νιώσει κανείς τόση πληρότητα μπροστά σε ταινία γουέστερν, ένα είδος που δεν απασχολεί πλέον το σινεμά όπως συνέβαινε παλαιότερα. Μια ευρωπαϊκή ματιά πάνω στο αμερικανικό τοπίο το οποίο «οργώνουν» δυο αλλόκοτοι φονιάδες που τυγχάνει να είναι αδέλφια (Χοακίν Φίνιξ, Ράιλι), βασισμένο στο εξαιρετικό μυθιστόρημα του Πάτρικ Ντε Γουίτ που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ψυχογιός.