O κύριος στόχος της Νάκμπα (σ.μ. ο όρος σημαίνει Καταστροφή και αναφέρεται στην εκδίωξη των Παλαιστινίων από τη γη τους το 1948 για να εγκατασταθούν Εβραίοι έποικοι και να ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ), ήταν για το Ισραήλ να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους. Η μαζική απέλαση είχε σκοπό να οδηγήσει στην αραίωση του ντόπιου πληθυσμού. Τα δικαιώματα και τα εδάφη θα ξεχνιούνταν και οι Παλαιστίνιοι θα αντιμετωπίσουν τις απώλειες τους. Οι εκδιωχθέντες θα χαθούν στις γύρω περιοχές των φτωχών αραβικών κρατών και θα ξεχάσουν την κατακτημένη και κατεστραμμένη πατρίδα τους. Η βία θα τους έσπρωχνε στην υποταγή και στη λήθη.
Μετά από εβδομήντα χρόνια, η Νάκμπα απέτυχε. Το Ισραήλ δεν μπόρεσε να εξαφανίσει τους Παλαιστινίους. Υπάρχουν πλέον περισσότεροι Παλαιστίνιοι στην Παλαιστίνη από ποτέ, και οι Παλαιστίνιοι υπερασπίζονται ισχυρά τα δικαιώματά τους στη γη και την παραμονή στην πατρίδα τους. Οι μαζικές διαμαρτυρίες της Γάζας δείχνουν πως οι Παλαιστίνιοι εξακολουθούν να βρίσκουν νέους τρόπους να αγωνίζονται για τον δίκαιο σκοπό τους. Συνεχίζεται μια μακρά ιστορία μαζικής λαϊκής εξέγερσης ξεκινώντας με την εξέγερση της Παλαιστίνης το 1936. Οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται και δεν έχουν παραιτηθεί από την επιθυμία τους να ζήσουν με αξιοπρέπεια στην πατρίδα τους.Το Ισραήλ αρνείται να δει αυτή την πραγματικότητα. Αρνείται την Καταστροφή, αρνείται ότι τα εδάφη του 1967 είναι παράνομα κατεχόμενα (λέει ότι «αμφισβητούνται») και αρνείται να παραδεχτεί ότι ελέγχει όλες τις βασικές πτυχές της ύπαρξης των Παλαιστινίων. Κατηγορεί τα θύματα για τα πάντα. Οι Παλαιστίνιοι είναι υπεύθυνοι για τον δικό τους πόνο και το θάνατο επειδή (και ο κατάλογος είναι μακρύς): δεν δέχονται τη νέα πραγματικότητα για το πώς διαμορφώθηκαν τα εδάφη, δεν θέλουν ειρήνη, δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ, μένουν στο παρελθόν, χρησιμοποιούν ανθρώπινες ασπίδες, δεν αγαπούν τα παιδιά τους και τα διδάσκουν να μισούν, υποστηρίζουν τη Χαμάς και τον τρόμο, είναι αντισημίτες, ακολουθούν μια βίαιη θρησκεία όπως το Ισλάμ.
Αυτός ο αποικιακός ρατσισμός και ο εθνικός ναρκισσισμός εμπόδισαν το Ισραήλ να δεχτεί ότι οι Παλαιστίνιοι είναι ανθρώπινα όντα με βασικά (αν όχι ίσα) ανθρώπινα δικαιώματα. Μόνο οι Ισραηλινοί αξίζουν την ασφάλεια, την ανεξαρτησία και την κανονική ζωή. Οι υπάνθρωποι Παλαιστίνιοι μπορούν να ζήσουν με πολύ λιγότερα. Σε καμία περίπτωση στην ιστορία των εβδομήντα ετών του Ισραήλ (συμπεριλαμβανομένων των ετών κατά τη διάρκεια της συμφωνίας ειρήνης του Όσλο), το Ισραήλ δεν απέφυγε να προωθήσει αυτή τη βίαιη κοσμοθεωρία – πόσο μάλλον να την αμφισβητήσει. Μάλλον το ανάποδο.
Όπως όλες οι αποικίες των αποίκων, το Ισραήλ χτίζει πάνω στο φόβο. Ο δημόσιος χώρος δηλητηριάζεται με υστερία για τους εχθρούς που θέλουν να «σκοτώσουν τους Εβραίους»: αντισημίτες, Άραβες γεμάτοι μίσος, νέοι Χίτλερ και ιρανικές βόμβες. Μετά από τέτοιες αμείλικτες και καθημερινές επιθέσεις στα μήντια, είναι δύσκολο για τους περισσότερους Ισραηλινούς να κρατήσουν οποιαδήποτε απόσταση από το κράτος ή το στρατό τους. Έτσι, η πλειοψηφία κάνει ό, τι της λένε, και κατηγορεί τους Άραβες για τα πάντα. Ζητωκραυγάζουν και επικροτούν: Περισσότεροι ελεύθεροι σκοπευτές, περισσότερες βόμβες, περισσότερες σφαγές.
Πόσο μπορεί να διαρκέσει αυτή η κατάσταση; Εβδομήντα χρόνια μετά τη Νάκμπα και ακόμα περισσότερα χρόνια παλαιστινιακού αγώνα, είναι αδύνατο να είναι απαισιόδοξος.
Παρόλο που οι Παλαιστίνιοι είναι πιο κατακερματισμένοι από ποτέ, πιο εγκλωβισμένοι και κυριαρχούμενοι, πιο διαιρεμένοι μεταξύ τους, έχουν βαθιά πεποίθηση ότι ο σκοπός τους είναι δίκαιος και ο αγώνας τους είναι σωστός. Με κάθε Παλαιστίνιο σκοτωμένο, με κάθε ταπείνωση, μια αυξανόμενη αίσθηση σταθερότητας ενισχύεται. Αυτό δεν θα περάσει. Αυτό δεν θα ξεχαστεί. Το Ισραήλ θα πληρώσει το πολιτικό κόστος της σκληρής απάνθρωπης συμπεριφοράς του.
Όσο για το Ισραήλ, τίποτα, ποτέ δεν είναι αρκετό. Και δεν μπορεί ποτέ να εξαντλήσει τις δικαιολογίες, τις κούφιες εξηγήσεις ή τα ιδιαίτερα επιχειρήματα. Ακόμη και η επίσημη ισραηλινή αριστερά διέπεται από αυτή τη λογική: πάντα θα υπάρχει ένα μπλοκ οικισμών που πρέπει να κρατήσουν, πάντα θα υπάρχει ένα κομμάτι γης όπου οι ισχυρισμοί τους είναι βάσιμοι και σωστοί, πάντα θα υπάρχει μια αίσθηση ότι η άλλη πλευρά φταίει για την κατάστασή της. Η αυτό-θυματοποίηση του Ισραήλ είναι λευκή εντολή για την καταπίεση άλλων αιωνίως. Και οι άποικοι της είναι βουτηγμένοι μέχρι το μεδούλι στην ιδεολογία της εβραϊκής υπεροχής.
Αλλά βαθιά μέσα τους οι Ισραηλινοί γνωρίζουν ότι οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να πάνε πουθενά και αυτό πρέπει να το υπολογίσουν. Πόσο ακόμα μπορούν να ακυρώνουν έναν ολόκληρο λαό που αρνείται να εγκαταλείψει; Πόσο καιρό μπορεί να διατηρηθεί το πρότζεκτ εποικισμού που διεξάγει το Ισραήλ; Τίποτα δεν είναι για πάντα. Ούτε η «αιώνια εβραϊκή πρωτεύουσα». Αυτές είναι κενές λέξεις που αρνούνται τις πραγματικότητες του φυλετικού διαχωρισμού καθώς και την ασταθή όσο και παράνομη κατοχή.
Οι τάξεις των υποστηρικτών του Ισραήλ ανά τον κόσμο επίσης αραιώνουν και γίνονται πιο ακραίες. Ποιος πιστεύει τώρα το Ισραήλ και ποιος πιστεύει αυτό που κάνει; Ένας απατεώνας όπως ο Trump τον οποίο κανείς δεν εμπιστεύεται; Ένας αντισημιτικός πάστορας όπως ο Robert Jeffress που πιστεύει ότι το Ολοκαύτωμα ήταν μέρος του σχεδίου του Θεού να δημιουργήσει το Ισραήλ; Τι ιστορική προσβολή ήταν αυτή, σε 6 εκατομμύρια θύματα, για να σηματοδοτήσει τις εορταστικές εκδηλώσεις της ημέρας ανεξαρτησίας του Ισραήλ! Είναι ο Trump και ο Jeffress ό,τι καλύτερο μπορεί να συγκεντρώσει το Ισραήλ σήμερα; Με τόσο αξιολύπητους «αληθινούς φίλους», τι να τους κάνεις τους εχθρούς;
Εβδομήντα χρόνια μετά τη Νάκμπα, η ελπίδα βρίσκεται στην παλαιστινιακή λαϊκή αποφασιστικότητα. Η ελπίδα βρίσκεται σε μια νέα γενιά νέων Ευρωπαίων και Αμερικανών που πιστεύουν ότι ο αγώνας της Παλαιστίνης είναι ηθική και δίκαιη υπόθεση. Η ελπίδα έγκειται στο ότι το 80% των Αμερικανών Εβραίων τάσσεται εναντίον της μετακίνησης της αμερικανικής πρεσβείας στην Ιερουσαλήμ. Η ελπίδα βρίσκεται σε ένα ευρύ παγκόσμιο συναίσθημα ότι το Ισραήλ είναι κράτος παρίας.
Η Νάκμπα θα τελειώσει. Μια μέρα θα νικήσουμε.
Πηγή: Jacobin
Μετάφραση: antapocrisis.gr
