Συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από το φασιστικό πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967. Η φασιστική δικτατορία επιβάλλεται από τους αμερικάνους για την απρόσκοπτη διασφάλιση των συμφερόντων τους στην περιοχή, σε μια ταραγμένη εποχή που χαρακτηρίζεται από την επιθετικότητα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και τον οξύτατο ανταγωνισμό του με τη σοβιετική υπερδύναμη, από την ανάπτυξη εθνικοαπελευθερωτικών και επαναστατικών κινημάτων, εργατικών αγώνων και κινημάτων νεολαίας.
Σε μια εποχή που οι εσωτερικές αντιθέσεις και συγκρούσεις στους κόλπους της αστικής τάξης της χώρας μας από τη μια, και η ανάπτυξη ενός λαϊκού κινήματος που δύσκολα μπορεί να ελεγχθεί και να χειραγωγηθεί (Ιουλιανά) από την άλλη, οδηγούν σε πολιτική κρίση και αδυναμία «ομαλής» διακυβέρνησης και «ήρεμης» πολιτικής κατάστασης.
Η αντεπαναστατική στροφή στο κομμουνιστικό κίνημα και η πολιτική «ουράς» απέναντι στην Ενωση Κέντρου που ακολουθούσε η ΕΔΑ, έχουν αφοπλίσει τις λαϊκές μάζες πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά. Έτσι, το πραξικόπημα πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο την επίσημη αριστερά («δεν υπάρχει κίνδυνος πραξικοπήματος» έγραφε η Αυγή στις 20 Απρίλη), και βρίσκει απροετοίμαστο τον λαϊκό παράγοντα.
Η δικτατορία εδραιώνεται χωρίς καμία ουσιαστική αντίσταση και επί εφτά χρόνια ο λόγος, η σκέψη, η ελευθερία, ο ελληνικός λαός, είναι πίσω από τα σίδερα. Οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις –ακροβατώντας μεταξύ παρανομίας και νομιμόμητας– προσβλέπανε σε «ομαλοποίηση» του καθεστώτος και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την όποια παρωδία «φιλελευθεροποίησης». Η γραμμή που προβάλλεται από την επίσημη αριστερά είναι η γραμμή της «αντιδικτατορικής ενότητας» –μιας ενότητας όπου χωράνε οι πάντες, και επομένως χωρίς καμιά αντιμπεριαλιστική-αντιαμερικάνικη αναφορά. Οι δυνάμεις που έχουν στην αντίληψη και τον προσανατολισμό τους την ανάπτυξη μαζικού αντιφασιστικού-αντιμπεριαλιστικού κινήματος, είναι λιγοστές για να μπορέσουν να παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Το Πολυτεχνείο θα διαλύσει τα σχέδια και τις προσδοκίες για «ομαλοποίηση». Ο αντιφασιστικός αντιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της εξέγερσης, τα συνθήματα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, θα οδηγήσουν σε ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών.
Όταν η χούντα θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, η λύση Καραμανλή –προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα σε αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές– προκρίνεται σαν ο πλέον ανώδυνος τρόπος μετάβασης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο ριζοσπαστισμός των λαϊκών μαζών έκανε αδύνατη μια επαναφορά της πολιτικής ζωής στα προδικτατορικά πλαίσια και εξανάγκασε στην τροποποίηση αυτών των πλαισίων (δημοψήφισμα για βασιλεία, έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, νομιμοποίηση του ΚΚΕ και όλων των αριστερών οργανώσεων, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, αποχουντοποίηση και δίκες πραξικοπηματιών και βασανιστών). Για να αποφευχθούν κλυδωνισμοί στην ομαλή πορεία της μετάβασης, να χειραγωγηθεί ο ριζοσπαστισμός και να διοχετευθεί σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, ήταν αναγκαία η συναίνεση και συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» όλου του επίσημου πολιτικού κόσμου καθόρισε τα ανεκτά πλαίσια και όρια άσκησης της πολιτικής, όπως καθόρισε και την έκταση της αποχουντοποίησης και το μη άνοιγμα του «φακέλου» της Κύπρου. Παρόλα αυτά ο ριζοσπαστισμός του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος εκείνης της εποχής χρωμάτισε τη μεταπολίτευση και κερδήθηκαν κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και δικαιώματα. Ενάντια σε αυτές τις κατακτήσεις και δικαιώματα οι δυνάμεις του συστήματος καταφέρονται σήμερα ενάντια στο «αίσχος της μεταπολίτευσης» και την «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», πάντα με τη βοήθεια και τις υποδείξεις των προστατών τους-δανειστών.
50 χρόνια μετά, η χώρα βρίσκεται δεμένη χειροπόδαρα από την ΕΕ, σε μια ιδιότυπη μνημονιακή δικτατορία των αγορών και των δανειστών όπου η λαός φτωχοποιείται, η ίδια η αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιο έχουν εξευτελιστεί, η πραγματική κυβέρνηση, ότι κι αν ψηφίσει ο λαός, είναι το κουαρτέτο, η λαϊκή και εθνική κυριαρχία έχουν χωρίς περιστροφές εκχωρηθεί στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Η χώρα είναι περισσότερο από ποτέ έρμαιο στον ανταγωνισμό και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, ορμητήριο για τα πολεμικά σχέδια των αμερικάνων και του ΝΑΤΟ. Σε αυτήν την πολιτική-οικονομική παρακμή προστίθεται η νεκρανάσταση των φασιστών και των κάθε λογής νοσταλγών της χούντας, μαζί με την περιστολή των πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την ενίσχυση μιας αντιδημοκρατικής-αυταρχικής αντζέντας από το σύνολο του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Το σύνθημα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία είναι επίκαιρο όσο 50 χρόνια πριν. Η ανάπτυξη αντιμπεριαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία όσο 50 χρόνια πριν. Σε ένα πιο δύσκολο διεθνές περιβάλλον σε σχέση με πενήντα χρόνια πριν και με τα οράματα της αριστεράς σε απαξίωση και δυσφήμηση, το καθήκον για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς περνάει μέσα από την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης και διεξόδου από τη σημερινή «επταετία». Καμία ομαλή διέξοδος χωρίς αντίσταση-ρήξη-ξεσηκωμό δεν είναι εφικτή, όπως δεν ήταν και στην τότε επταετία.
Έξω από τη δικτατορία των μνημονίων και του ευρώ
Αποδέσμευση από την ΕΕ – Διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ
Έξω το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι – Έξω οι βάσεις
Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη
Θάνατος στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό
Η αντεπαναστατική στροφή στο κομμουνιστικό κίνημα και η πολιτική «ουράς» απέναντι στην Ενωση Κέντρου που ακολουθούσε η ΕΔΑ, έχουν αφοπλίσει τις λαϊκές μάζες πολιτικά, ιδεολογικά και οργανωτικά. Έτσι, το πραξικόπημα πιάνει κυριολεκτικά στον ύπνο την επίσημη αριστερά («δεν υπάρχει κίνδυνος πραξικοπήματος» έγραφε η Αυγή στις 20 Απρίλη), και βρίσκει απροετοίμαστο τον λαϊκό παράγοντα.
Η δικτατορία εδραιώνεται χωρίς καμία ουσιαστική αντίσταση και επί εφτά χρόνια ο λόγος, η σκέψη, η ελευθερία, ο ελληνικός λαός, είναι πίσω από τα σίδερα. Οι αστικές και ρεφορμιστικές δυνάμεις –ακροβατώντας μεταξύ παρανομίας και νομιμόμητας– προσβλέπανε σε «ομαλοποίηση» του καθεστώτος και προσπαθούσαν να εκμεταλλευτούν την όποια παρωδία «φιλελευθεροποίησης». Η γραμμή που προβάλλεται από την επίσημη αριστερά είναι η γραμμή της «αντιδικτατορικής ενότητας» –μιας ενότητας όπου χωράνε οι πάντες, και επομένως χωρίς καμιά αντιμπεριαλιστική-αντιαμερικάνικη αναφορά. Οι δυνάμεις που έχουν στην αντίληψη και τον προσανατολισμό τους την ανάπτυξη μαζικού αντιφασιστικού-αντιμπεριαλιστικού κινήματος, είναι λιγοστές για να μπορέσουν να παίξουν καθοριστικό ρόλο.
Το Πολυτεχνείο θα διαλύσει τα σχέδια και τις προσδοκίες για «ομαλοποίηση». Ο αντιφασιστικός αντιμπεριαλιστικός χαρακτήρας της εξέγερσης, τα συνθήματα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία, η αιματηρή καταστολή της εξέγερσης, θα οδηγήσουν σε ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών.
Όταν η χούντα θα καταρρεύσει κάτω από το βάρος της προδοσίας της Κύπρου, η λύση Καραμανλή –προϊόν συμβιβασμού ανάμεσα σε αμερικάνους και ευρωπαίους ιμπεριαλιστές– προκρίνεται σαν ο πλέον ανώδυνος τρόπος μετάβασης στην κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ο ριζοσπαστισμός των λαϊκών μαζών έκανε αδύνατη μια επαναφορά της πολιτικής ζωής στα προδικτατορικά πλαίσια και εξανάγκασε στην τροποποίηση αυτών των πλαισίων (δημοψήφισμα για βασιλεία, έξοδος από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ, νομιμοποίηση του ΚΚΕ και όλων των αριστερών οργανώσεων, πολιτικές και συνδικαλιστικές ελευθερίες, αποχουντοποίηση και δίκες πραξικοπηματιών και βασανιστών). Για να αποφευχθούν κλυδωνισμοί στην ομαλή πορεία της μετάβασης, να χειραγωγηθεί ο ριζοσπαστισμός και να διοχετευθεί σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια, ήταν αναγκαία η συναίνεση και συμφωνία όλων των πολιτικών δυνάμεων. Το «κοινωνικό συμβόλαιο» όλου του επίσημου πολιτικού κόσμου καθόρισε τα ανεκτά πλαίσια και όρια άσκησης της πολιτικής, όπως καθόρισε και την έκταση της αποχουντοποίησης και το μη άνοιγμα του «φακέλου» της Κύπρου. Παρόλα αυτά ο ριζοσπαστισμός του αντιιμπεριαλιστικού κινήματος εκείνης της εποχής χρωμάτισε τη μεταπολίτευση και κερδήθηκαν κατακτήσεις για τους εργαζόμενους και δικαιώματα. Ενάντια σε αυτές τις κατακτήσεις και δικαιώματα οι δυνάμεις του συστήματος καταφέρονται σήμερα ενάντια στο «αίσχος της μεταπολίτευσης» και την «ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς», πάντα με τη βοήθεια και τις υποδείξεις των προστατών τους-δανειστών.
50 χρόνια μετά, η χώρα βρίσκεται δεμένη χειροπόδαρα από την ΕΕ, σε μια ιδιότυπη μνημονιακή δικτατορία των αγορών και των δανειστών όπου η λαός φτωχοποιείται, η ίδια η αστική δημοκρατία και το κοινοβούλιο έχουν εξευτελιστεί, η πραγματική κυβέρνηση, ότι κι αν ψηφίσει ο λαός, είναι το κουαρτέτο, η λαϊκή και εθνική κυριαρχία έχουν χωρίς περιστροφές εκχωρηθεί στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Η χώρα είναι περισσότερο από ποτέ έρμαιο στον ανταγωνισμό και τις επιδιώξεις των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην περιοχή, ορμητήριο για τα πολεμικά σχέδια των αμερικάνων και του ΝΑΤΟ. Σε αυτήν την πολιτική-οικονομική παρακμή προστίθεται η νεκρανάσταση των φασιστών και των κάθε λογής νοσταλγών της χούντας, μαζί με την περιστολή των πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και την ενίσχυση μιας αντιδημοκρατικής-αυταρχικής αντζέντας από το σύνολο του πολιτικού συστήματος και των ΜΜΕ. Το σύνθημα για εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία είναι επίκαιρο όσο 50 χρόνια πριν. Η ανάπτυξη αντιμπεριαλιστικού κινήματος είναι αναγκαία όσο 50 χρόνια πριν. Σε ένα πιο δύσκολο διεθνές περιβάλλον σε σχέση με πενήντα χρόνια πριν και με τα οράματα της αριστεράς σε απαξίωση και δυσφήμηση, το καθήκον για την ανάπτυξη μιας σύγχρονης κομμουνιστικής αριστεράς περνάει μέσα από την ανάπτυξη κινήματος αντίστασης και διεξόδου από τη σημερινή «επταετία». Καμία ομαλή διέξοδος χωρίς αντίσταση-ρήξη-ξεσηκωμό δεν είναι εφικτή, όπως δεν ήταν και στην τότε επταετία.
Έξω από τη δικτατορία των μνημονίων και του ευρώ
Αποδέσμευση από την ΕΕ – Διάλυση της ιμπεριαλιστικής ΕΕ
Έξω το ΝΑΤΟ και οι αμερικάνοι – Έξω οι βάσεις
Κύπρος ενιαία ανεξάρτητη
Θάνατος στο φασισμό και τον ιμπεριαλισμό
