44 χρόνια πέρασαν, 44 χρόνια δεν ξεχνάμε
Το Πολυτεχνείο, είτε το θέλουν είτε όχι, ξένοι και ντόπιοι παράγοντες που επιδιώκουν να κηδεμονεύουν τον τόπο, αποτελεί κορυφαίο γεγονός της νεότερης ιστορίας μας. Είναι συνέχεια των αγώνων της γενιάς της Εθνικής Αντίστασης, του 1-1-4, και αποτελεί την κορύφωση της αντιδικτατορικής πάλης του λαού μας. Η αντίθεση με τη βία, το φασισμό, τη συνθηκολόγηση, την ανοχή, τον εμπαιγμό. Τότε και τώρα το πρόσωπο του Πολυτεχνείου μας πείθει, γιατί κατοχύρωσε στην πράξη το δικαίωμα να σκεφτόμαστε, να εκφραζόμαστε και να δρούμε ελεύθερα. Να κρίνουμε. Να ελέγχουμε. Να Αγωνιστούμε. Να συνυπάρξουμε.
Στη σημερινή πραγματικότητα της γενικευμένης οικονομικής,πολιτικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κρίσης και απαξίωσης, είναι ισχυρότατες οι δυνάμεις που επιχειρούν να κάμψουν κάθε ατομική ή πολύ περισσότερο συλλογική πρωτοβουλία αυτών που ορθώνουν το ανάστημά τους για διέξοδο από την κρίση, και μάλιστα όταν αμφισβητούν με τη στάση τους τη δυνατότητα των κομματικών μηχανισμών και της υπό κρίση πολιτικής τους, να δώσουν λύσεις μακριά από συλλογικές-κοινωνικές προσπάθειες και ανατάσεις.
Μας επιβάλουν πάλι φασίζουσες πρακτικές και οι, πράγματι απαραίτητες ,διαρθρωτικές αλλαγές αντικαθίστανται από λανθασμένες (Πανεπιστήμια, ΜΜΕ,Υγεία, κτλ) που υλοποιούνται με τα …ΜΑΤ και τους Εισαγγελείς, ενώ σκόπιμα αυτές συγχέονται με μια αρνητική για την ζωή αλλά και την οικονομία λιτότητα. Και προσπαθούν από πάνω να μας πείσουν ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος
Σαράντα τέσσερα χρόνια ‘Πολυτεχνείο’, και όμως τα σημερινά ‘πολιτικά’ γεγονότα συνοψίζονται σήμερα, εκ του αποτελέσματός τους, στα εξής:
. Πωλούνται νερά, βουνά, δάση, λαγκάδια, παραλίες, τα αεροδρόμια τα σχολεία, τα νοσοκομεία, οι μάνες και οι πατεράδες μας. Για να “ανασυνταχθεί η χώρα πάση θυσία”, όπως καταλαβαίνετε, και μάλιστα από…αριστερή ,λέει, κυβέρνηση!
• Το Κυπριακό βρίσκεται όπως διαμορφώθηκε με τη βία το 1974.
• Βγαίνουν στο σφυρί μονάδες ηλεκτροπαραγωγής, και ο αξιοθρήνητος πρόεδρος της ΔΕΗ (καλός ..αριστερός και αυτός ) δηλώνει όπως όλοι οι καλοί αριστεροί το πολύ ανόητο σλόγκαν «με το πιστόλι στο κρόταφο».
• Η Παιδεία δεν αναπτύσσει δημιουργικότητα, ούτε σκέψη, ούτε κοινωνικοποίηση
• Η “επιτυχία” του (ούτως ή άλλως αποτυχημένου λόγω της ίδιας της δομής του) Μνημονίου περνά μέσα από τον εξευτελισμό των μισθολογικών και εργασιακών συνθηκών, σε επίπεδα κατώτερα της Ρουμανίας.
• Με θράσος περισσό ο “Υπουργός” μας λέει ότι το Κράτος δεν μπορεί να δαπανά 10 δις για το συνταξιοδοτικό. Δεν μας λεει όμως πότε, πώς και γιατί το Κράτος λεηλάτησε τις δικές μας πολλαπλάσιες εισφορές, καθιστώντας τον εαυτό του κοινό κλέφτη.
• Η “αριστερά” παραπαίει γιατί δίνει μάχη στο γήπεδο που η αστική τάξη έχει επιλέξει ,και γιατί η ίδια επέλεξε τα πλέον ανίκανα στελέχη της να κυβερνούν
• Η οικονομική μας επιβίωση φαίνεται να εξαρτάται από νέου τύπου πολιτικό σύστημα με αποδοτικό καπιταλισμό αλλά χωρίς δημοκρατία, χωρίς εγγυημένη προσωπική και πολιτική ελευθερία.
Έτσι οι θυσίες των ηρώων της αντίστασης κατά της χούντας ,νεκρών, βασανισθέντων ,εξορισθέντων αναπαράγονται μόνο λεκτικά στους «ξύλινους».
Πανηγυρικούς του « χάρτινου» (παράγωγο του ξύλου ) πολιτικού προσωπικού που είναι σε στυλ, λίγο πολύ ,το ίδιο με το τότε , και μάλιστα μας είπε και με θράσος ότι και «μαζί τα φάγαμε ». Ίσως και να μη μπορούσε να γίνει διαφορετικά μια και η χούντα δεν ανετράπη αλλά «έπεσε συναινετικά », μέσα από τα αδιέξοδα της, εξασφαλίζοντας την συνέχεια της παρουσίας στο δημόσιο βίο κάποιων « πυλώνων» της άκρως συντηρητικής κοινωνίας μας.
Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά, διατυπώνω μόνο την ελπίδα ότι τα διάφορα κινήματα διαμαρτυρίας, ακόμα και πολιτικά κόμματα που αμφισβητούν την κατεστημένη τάξη της φιλελεύθερης δημοκρατίας (“το τέλος της Ιστορίας”) θα καταστούν ικανά να επαναφέρουν την πραγματική δημοκρατία, οριζόντια δημοκρατία με συμμετοχικό προϋπολογισμό, εργατικά συμβούλια κτλ καθώς και ένα κοινωνικό κράτος που θα μεριμνά για τις στοιχειώδεις ανάγκες των ανθρώπων διαμέσου της δημόσιας υγείας, της δωρεάν Παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης κτλ , αντί να τους εκμεταλλεύεται και μετά να τους αφήνει πίσω, λεηλατώντας μάλιστα όσα τους ανήκουν..
Η έξοδος από την σημερινή κρίση δεν μπορεί να βασιστεί σε μία μόνο “πρόταση”. Απαιτεί έναν τρόπο ζωής εκ μέρους της ηγεσίας, μια πολιτική συμπεριφορά, αξίες και σχέσεις που μπορούν να εμπνευστούν από το Πολυτεχνείο και τη γενιά που τις πραγμάτωσε. Και αν ο ‘δρόμος’ δεν υπάρχει , αυτός ανοίγει περπατώντας.
Ζητάμε μια αποφασιστική, στιβαρή και έντιμη πολιτική. Αγωνιζόμαστε για ανύψωση του Εθνικού μας γοήτρου, για μια Ειρηνική και δημιουργική ζωή του λαού μας και όλου του Κόσμου.
Φοιτητές και Φοιτήτριες, νέοι και νέες, αντισταθείτε . Ξεπεράστε μας!
Τα μηνύματα του Πολυτεχνείου ενάντια στη βαρετή, διεφθαρμένη, παράλογη και αδιέξοδη κοινωνία στην οποία ορισμένοι μας οδηγούν και επιδιώκουν να ζήσουμε, παραμένουν. Αντισταθείτε!
Μην ανέχεστε να σας πείσουν να τους ανέχεστε!
*Ο Νίκος Μαρκάτος είναι Ομοτ. Καθηγητής ΕΜΠ και π. πρύτανης
