Το τελευταίο διάστημα η ελληνική πολιτική επικαιρότητα εστιάζεται στην αξιολόγηση και στις διαπραγματεύσεις, εικονικές ή μη, μεταξύ της κυβέρνησης και των εκπροσώπων των δανειστών. Τίποτα δηλαδή το νέο και αξιόλογο. Μια ακόμη επανάληψη των όσων καταστροφικών βιώνουμε κατά την τελευταία επταετία. Αυτό όμως είναι η επιφάνεια. Αυτό για το οποίο επιτρέπεται ή επιβάλλεται να συζητείται. Εκείνο που αποτελεί όμως υποχρεωτικά την ουσία του προβλήματος είναι άλλο και βρίσκεται αλλού. Στο 2018. Το 2018 είμαι βέβαιος πως βρίσκεται στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος και του προβληματισμού όλων των εμπλεκόμενων μερών της ελληνικής κυβέρνησης και της πολιτικής και κοινωνικής ελίτ μάλλον εξαιρουμένης.
Και βρίσκεται στο επίκεντρο γιατί υποχρεωτικά πρέπει να ληφθούν αποφάσεις καθοριστικής σημασίας τόσο για τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου όσο και για τα ιδιαίτερα συμφέροντα των κρατών μελών της ΕΕ. Εκείνο όμως που εμένα με απασχολεί είναι το μέλλον των υποτελών στρωμάτων και τάξεων της ελληνικής κοινωνίας και της χώρας τα συμφέροντα της οποίας εγώ τα ταυτίζω με το συμφέρων των κυριαρχούμενων τάξεων για λόγους πολλούς. Η εξαγωγή συμπερασμάτων επομένως θα είναι ταξικά προσδιορισμένη. Τα δεδομένα όμως είναι αντικειμενικά. Ας τα μελετήσετε λοιπόν κι ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.
Τον επόμενο ένα χρόνο πρέπει να ληφθούν αποφάσεις καθοριστικές για το μέλλον. Οι πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα έχουν ήδη πάρει θέση και οι αντιδράσεις τους είναι γνωστές στις αποφάσεις που θα ληφθούν αποκλειστικά από τους δανειστές με προεξάρχουσα τη γερμανική κυβέρνηση όποια κι αν είναι αυτή. Το 2010, οπότε και το πρόβλημα του δημοσίου ελληνικού χρέους έγινε ο μοχλός ανάληψης ουσιαστικά της εξουσίας στην Ελλάδα από τους εκπροσώπους του διεθνούς κεφαλαίου, η πρώτη προτεραιότητά του ήταν να μετατρέψουν το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο διασώζοντας έτσι το διεθνές κεφάλαιο που κατείχε τα ελληνικά ομόλογα. Από το 2010 μέχρι σήμερα οι χρηματοδοτικές ανάγκες του ελληνικού δημοσίου καλύπτονταν επομένως από τη δανειοδότηση αρχικά του EFSF κι αργότερα του ESM
Το τρέχον 3ο πρόγραμμα δανειοδότησης που συνομολογήθηκε το 2015 μεταξύ της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και τους εκπροσώπους του κεφαλαίου λήγει το 2018. Μέχρι επομένως το 2018 οι χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας είναι επαρκώς καλυμμένες. Το πρόβλημα που ανακύπτει είναι τι γίνεται από το ’18 και μετά; Πριν προχωρήσουμε ας δούμε στο διάγραμμα που ακολουθεί τις χρηματοδοτικές υποχρεώσεις του ελληνικού δημοσίου όπως δίνονται από τον ΟΔΔΗΧ (Οργανισμός Διαχείρισης Δημοσίου Χρέους).
Για να διαβάσετε την πλήρη ανάλυση πατήστε στον παρακάτω σύνδεσμο
