Η 27η Απριλίου 1941 είναι η ημέρα που το Ελληνικό Κράτος παραδίδεται στον ναζιστή εισβολέα. Είναι η ημέρα που οι «προύχοντες» και ο στρατιωτικός διοικητής Αθηνών παραδίδουν την πόλη. Είναι η ημέρα ενάρξεως της πιο ζοφερής εποχής της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας , της Κατοχής.
Η Κατοχή είναι η εποχή κατά την οποία θα καταστραφεί κάθε πρόοδος που είχε σημειώσει η Χώρα από την αρχή του 20ού αιώνα και εντεύθεν. Η λεηλατική επίθεση των γερμανών κατακτητών θα απογυμνώσει τη Χώρα από τις υποδομές της, θα αποψιλώσει την όχι μόνο την αγροτική παραγωγή, αλλά και τις όσες συγκροτημένες εκμεταλλεύσεις υπήρχαν στο βιομηχανικό και μεταλλευτικό τομέα, θα καταστρέψει το εμπόριο , τις συγκοινωνίες. Τα ασφαλιστικά ταμεία κατέρρευσαν , η λαϊκή περιουσία εξανεμίστηκε , και η μοίρα του φτωχού Έλληνα ήταν ο βασανιστικός θάνατος από την πείνα.
Κανένα , όμως μέτρο επιβολής των κατακτητών δεν θα ήταν επιτυχημένο αν δεν είχαν τη στήριξη των Ελλήνων συνεργατών , εκείνων που πλούτισαν με τον πλέον αισχροκερδή τρόπο σε βάρος του Ελληνικού Λαού στην πιο δύσκολη φάση της ιστορίας του , και συνέχισαν να θριαμβεύουν επί έτη και μετά την απελευθέρωση εντός του εμφυλιοπολεμικού καθεστώτος και συνεχίζει να εξυπηρετεί περίπου τα ίδια συμφέροντα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων έως και σήμερα.
Στην προσπάθεια αυτή αντιπαρατέθηκε το πιο υγιές κομμάτι του Ελληνικού Λαού, ξετυλίγοντας την πιο ένδοξη σελίδα της σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας την Εποποιία της Εθνικής Αντίστασης. Ένας πάνδημος συναγερμός, αγώνας αντιφασιστικός και αντι-ιμπεριαλιστικός και προσανατολισμένο τόσο ως προς τους εθνικοαπελευθερωτικούς του στόχους, όσο και προς τους στόχους μίας ριζοσπαστικής και δημοκρατικής παραγωγικής συγκρότησης της Ελληνικής Κοινωνίας μετά την απελευθέρωση.
Το κόστος από την προσπάθεια αυτή θα είναι τρομακτικό. Πάνω από 100 πόλεις και χωριά της Ελλάδας θα καταστραφούν εκ θεμελίων , ενώ τεράστιες καταστροφές θα έχουν περίπου 1770 χωρία και πόλεις της χώρας , επί συνόλου 2.200 προπολεμικώς. Οι φτωχές εργατικές συνοικίες , κυρίως των Αθηνών, αλλά και τις Θεσσαλονίκης, της Πάτρας και του Βόλου, όπως και αρκετά νησιά του Ελληνικού Αρχιπελάγους θα χτυπηθούν αμείλικτα από την πείνα και τις ασθένειες που θα στοιχίσουν εκατοντάδες χιλιάδες ζωές.
Χιλιάδες ζωές θα είναι και το κόστος που θα πληρώσει ο Ελληνικός Λαός από την τρομοκρατική εκστρατεία καταστολής της Εθνικής Αντίστασης των κατακτητών, με τη σύμπραξη και των Ελλήνων συνεργατών τους, η οποία και σήμερα δυστυχώς λειαίνεται εντασσόμενη στη λεγόμενη «θεωρία των δύο άκρων» και χαρακτηρίζεται με αντεπιστημονικό τρόπο ως αντίποινα.
Με την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, που δεν σήμανε και την απελευθέρωση της, η Χώρα έπρεπε να διαχειριστεί το μέλλον της μετά τις τεράστιες ανθρώπινες απώλειες , με τους επιζήσαντες σε άθλια κατάσταση μέσα σε ένα τοπίο απόλυτης καταστροφής. Ξεκίνησε η προσπάθεια αποκατάστασης και ανοικοδόμησης με τον πλέον ιστορικά παραδεκτό τρόπο, στα πλαίσια του Διεθνούς Δικαίου, δηλαδή με την αξίωση επανόρθωσης της καταστροφής από τον πταίσαντα ηττημένο, που άρχισε τον άδικο , επιθετικό πόλεμο. Και από εκεί ξεκινά η πονεμένη ιστορία των πολεμικών επανορθώσεων.
Το πολιτικό προσωπικό, τόσο της Δεξιάς όσο και του, λεγόμενου, Κέντρου, έχουν ιστορικά τεράστιες ευθύνες. Η προσπάθεια φαλκίδευσης των κατακτήσεων του αντι-ιμπεριαλιστικού – αντιφασιστικού αγώνα της Εθνικής Αντίστασης κατέληξε στη συνεργασία με τους μέχρι προ ολίγου ανθρώπους των κατακτητών για την , όσο και την απεμπόληση των επανορθώσεων με πρόσχημα την επιλογή του ψυχροπολεμικού ευρατλαντικού στρατοπέδου για την «αποτροπή του κομουνιστικού κινδύνου» . Η έναρξη του Εμφυλίου Πολέμου , η αποδοχή της αμερικανικής στρατιωτικής βοήθειας και η ένταξη της χώρας στο σχέδιο Μάρσαλ θα σημάνει και το τέλος της ενεργής πολιτικής διεκδίκησης των επανορθώσεων.
Η προγραμματική θέση του ΣΥΡΙΖΑ , πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015 ήταν η απερίφραστη διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων, του αναγκαστικού κατοχικού Δανείου , της επιστροφής των κλεμμένων πολιτιστικών θησαυρών, αλλά και της αποζημίωσης των θυμάτων της θηριωδίας και των οικογενειών τους. Έτσι υποστηρίχτηκε από ένα ολόκληρο κίνημα το οποίο προέκυψε από αυτούς τους όρους και τις δράσεις
Η υποχώρηση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ , η ντροπιαστική συνθηκολόγηση με τους δανειστές και η προδοσία των προγραμματικών αρχών και των συνεδριακών πολιτικών αποφάσεων προς όφελος της Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. έφερε αναπότρεπτα και το πάγωμα αυτής της δίκαιας , ενεργούς και απόλυτα νόμιμης, πλην όμως, άκρως ενοχλητικής για το Γερμανοευρωπαϊκό κατεστημένου, Διεκδίκησης .
Η Διακομματική Επιτροπή της Βουλής κατέληξε σε μία διαπιστωτικού περιέχομένου έκθεση, χωρίς πολιτικό βάρος , με ελεγχόμενες και αμφιλεγόμενες, κατά τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό, νομικές διαπιστώσεις, που προτείνει ένα οδικό χάρτη διεκδίκησης ο οποίος επαφίεται στα φιλάνθρωπα αισθήματα των «εταίρων» και των «συμμάχων» μας, οι οποίοι για εντελώς προφανείς και πραγματικούς λόγους , ουδόλως επιθυμούν την επίλυση του ζητήματος σύμφωνα με τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου. Βέβαια, ακόμη και αυτή η έκθεση δεν έχει έλθει ενώπιον της Εθνικής Αντιπροσωπείας προς συζήτηση, παρόλο που συμπληρώνει σχεδόν ένα χρόνο ύπαρξης σε λίγες ημέρες.
Δεν είναι μόνο οικονομικό το ζήτημα. Η Ιστορική Διεθνής Οικονομική Πρακτική έχει δώσει παραδείγματα επίλυσης τέτοιων ακανθωδών προβλημάτων με διεθνείς διασκέψεις. Είναι κυρίως πολιτικό το πρόβλημα. Ενδεχόμενη δικαίωση της Ελλάδας θα σήμαινε ότι το υπόδειγμα της καταπίεσης κυριάρχων κρατών από ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ισχυρότερων κυριάρχων θα εξέλιπαν. Αν δούμε μερικά απλά παραδείγματα έχουμε απάντηση. Πώς είναι δυνατόν π.χ. να δίνεις π.χ. αποζημίωση σε μία χώρα για την πληθυσμιακή της απομείωση, λόγω της υποχώρησης του αριθμού των γεννήσεων λόγω του πολέμου, και την ίδια στιγμή να υποχρεώνεις μέσω των μνημονιακών ρυθμίσεων την ίδια χώρα σε καιρό ειρήνης να έχει μεγαλύτερο αριθμό θανάτων από αριθμό γεννήσεων λόγω του μνημονιακού καθεστώτος; Με ποιο ηθικό βάρος θα αποζημιώνεις την καταστροφή του Ελληνικού παραγωγικού μηχανισμού λόγω ενός αδίκου πολέμου και την ίδια στιγμή θα υποχρεώνεις , χωρίς όπλα , αλλά με την ίδια χυδαιότητα και βιαιότητα, την ίδια Χώρα να καταστρέφει και να καταστρέφει την παραγωγή της και να παραχωρεί τις υποδομές και τη δημόσια περιουσία της μέσω των μνημονιακών δεσμεύσεων ; Πώς είναι δυνατόν να αποζημιώνεις μία χώρα για τις απώλειες που υπέστη με το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο και ταυτόχρονα να επιβάλεις τον ίδιο μηχανισμό , σε καιρό ειρήνης, με τις μνημονιακές δεσμεύσεις ;
Το μοντέλο της καταπίεσης είναι το ίδιο είναι ο μηχανισμός του Βιλελμίνιου Γερμανικού ιμπεριαλισμού, η καταστροφή κάθε ανταγωνιστικής προς τη Γερμανία προσπάθειας και διάλυσης των Κρατών της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας , προς όφελος του ευρωπαϊκού οικονομικού κέντρου. Γι΄αυτό και το «ενοχλητικό θέμα» των Γερμανικών Οφειλών δεν πρέπει να θίγεται .
Έτσι , το 2016, στο μαύρο Ιωβηλαίο των 75 ετών από την έναρξη της Κατοχής κανένα από τα τεράστιας πολιτικής και ιστορικής σημασίας γεγονότα δεν αναδείχθηκαν. Ακόμη και η Μάχη της Κρήτης εορτάστηκε μέσω πολυάριθμων, αλλά ιδιωτικών πρωτοβουλιών. Για τη σφαγή των Κρητών στρατιωτών της μεραρχίας Κρήτης μέσω του λιμού στην Αθήνα και η παράδοση των επιζώντων στους Γερμανοϊταλούς στο στρατόπεδο Λαρίσης ούτε λόγος, για την τρίμηνη σφαγή των Κρητών μετά τη Μάχη από τους Γερμανούς Αλεξιπτωτιστές, καμμία νύξη. Η επέτειος της Ολοκαύτωσης των Κερδυλλίων και του Μεσόβουνου Κοζάνης δεν καλύφθηκαν με δημοσιότητα πέρα από εθιμοτυπικές σεμνές τελετές μετά καταθέσεως στεφάνων. Για την επέτειο της σφαγής στη μαρτυρική Σαηδόνα Μεσσηνίας ούτε λόγος , ενώ η καταστροφή του Τυμπακίου για την κατασκευή του γερμανικού αεροδρομίου ούτε που αναφέρθηκε. Και πώς να αναφερθεί , σε λίγο τέτοιες πρακτικές θα μέτερχεται το ΤΑΙΠΕΔ και οι «Θεσμοί».
Ανάλογη τύχη είχε και το Μαύρο Ιωβηλαίο της γενοκτονίας του Αθηναϊκού Λαού μέσω της πείνας το χειμώνα του 41-42 . Την ίδια τύχη μέχρι το 2019 φοβούμαι ότι θα έχουν και τα άλλα τεράστιας σημασίας γεγονότα. Οι μεγάλες μάχες της Εθνικής Αντίστασης, οι μεγάλες απεργίες, τα ογκώδη παλλαϊκά συλλαλητήρια, αλλά και τα φοβερά τρομοκρατικά ολοκαυτώματα. Τίποτε δεν πρέπει να θυμίζει την αγωνιστική εγρήγορση και την αυτοθυσιακή αξιοπρέπεια των δοκιμαζόμενων, πεινασμένων αγωνιστών που αψηφούσαν τις κάνες των γερμανικών όπλων. Τίποτα, γιατί αυτή η αγωνιστική κληρονομιά είναι εύκολο να γίνει μαγιά που θα τροφοδοτήσει νέους αγώνες στο σήμερα. Και αυτό είναι το πιο ντροπιαστικό κομμάτι της συνθηκολόγησης.
Δεν έχουμε την ανάγκη τις πεπερασμένες εκδηλώσεις της εθιμοτυπίας, αλλά την προσπάθεια ώστε οι θυσίες του χθες να γίνουν η μαγιά για τους αγώνες του σήμερα. Δεν έχουμε ανάγκη μόνο τη μνήμη, αλλά και τη δικαίωση.
Πρέπει, λοιπόν, με τις όποιες δυνάμεις έχουμε, να εντείνουμε την πολιτική προσπάθεια της αλήθειας που θα αναδεικνύει αυτό το μεγαλείο. Είναι ευκαιρία ώστε η επέτειος της ντροπής να γίνει έναρξη για μία προσπάθεια αναζωπύρωσης του ζητήματος της διεκδίκησης των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων με σειρά εκδηλώσεων με την ευκαιρία απόδοσης τιμής και όξυνσης της μνήμης στις σημαντικές επετείους του ιωβηλαίου της αντιφασιστικής και αντι-ιμπεριαλιστικής προσπάθειας του Λαού μας. Είναι θέμα δημοκρατικής συνέπειας και πολιτικής αξιοπρέπειας. Και είναι υπόθεσή μας. Γιατί πρέπει να γίνει από όλους κατανοητό ότι κανένα θέμα που σχετίζεται με την αλήθεια , την αξιοπρέπεια και τη δικαιοσύνη δεν μπορεί να προχωρήσει αν δεν ανακτηθεί και η αξιοπρέπεια και η ανεξαρτησία της Χώρας μας. Αν η Χώρα δεν αποτινάξει την ντροπιαστική κηδεμονία της Ε.Ε. , του ΔΝΤ και της Ε.Ε., ανακτώντας και τη νομισματική της κυριαρχία, τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει. Ούτε το ζήτημα των Γερμανικών Οφειλών ,ούτε οποιοδήποτε ζήτημα που αφορά σε μία προοδευτική- δημοκρατική παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας.
