Νίκος Σίμος
Η Πεντηκοστή έβδομη μαύρη επέτειος της Χούντας των συνταγματαρχών ήρθε σε μια εποχή απόλυτης κοινωνικοπολιτικής παρακμής στην Χώρα που αποτέλεσε το διαχρονικό προτεκτοράτο του νεοαγγλοσαξονισμού.
Ήρθε στην εποχή όπου η Χώρα αυτή έχει κυριολεκτικά αποικιοποιηθεί στις επιταγές της μνημονιακής δουλείας που της επέβαλαν οι υποτιθέμενοι σύμμαχοι της και που μέσα από αυτήν έδειξαν την εχθρότητα και την περιφρόνηση τους σε ένα έθνος του οποίου οι προπάτορες μετέφεραν πολιτισμό τον οποίον μιμηθήκαν ή και ιδιοποιήθηκαν προκειμένου αυτάρεσκα να αποκαλούνται πολιτισμένα έθνη και που ουδέποτε στην διαδρομή της νεότερης ιστορίας απέδειξαν ότι είναι.
Σήμερα, πενήντα επτά χρόνια μετά, θα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ξενοκίνητη χούντα του συνταγματάρχη Παπαδόπουλου και των συνεργατών του ήταν μια διέξοδος των αγγλοσαξόνων επικυρίαρχων και των ντόπιων νεοκοτζαμπάσηδων προκειμένου να αντιμετωπίσουν την μετεμφυλιακή πολιτικομεταπρατική φαυλότητα που έτρωγε τα σωθικά μιας ήδη χωρισμένης σε εθνικόφρονες και μιάσματα κοινωνίας
Η Καζέρτα και η Βάρκιζα έδιναν τα καταληκτικά πολιτικά τους αποτελέσματα στην περίοδο που οι απόγονοι των κοτζαμπάσιδων, οι αναίτια αυτοαποκαλούμενοι αστοί του κράτους απότοκου της Οθωμανικής δουλείας, σπαράσσονταν σε έριδες για την νομή της έτσι κι αλλιώς εντολοδοχικής εξουσίας τους
Χάσκουν ακόμα “οι Παρθενώνες” της Μακρονήσου και της Γιάρου για να θυμίζουν στους λίγους Έλληνες πως η σημερινή κατάντια μας δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία αλλά μια φυσιολογική εξέλιξη ενός Έθνους που δεν απελευθερώθηκε ουσιαστικά ποτέ!
Τιμήσαμε πολιτικούς μεταπράτες, ελληνόφωνους, δωσίλογους και ευτελείς σε αξιώματα και θώκους, γιατί δεν ήμασταν ικανοί, ελεύθεροι και χειραφετημένοι ώστε να τους βάλουμε στο ιστορικό περιθώριο και στο ανάθεμα της Ιστορικής μνήμης και αντ’ αυτού τους κάναμε πρωταγωνιστές της ταχύτατης οπισθοδρόμησής μας αφού και μετά την χούντα επιτρέψαμε την παλιννόστηση της προχουντικής φαυλότητας που επέστρεψε στην Χώρα ανανεωμένη με τους γόνους όσων συνέβαλαν στον εμφυλιακό διχασμό.
Σήμερα, πενήντα επτά χρόνια μετά μια κοινωνία παραδομένη στην μνημονιακή μοίρα της οδεύει στον πληθυσμιακό αφανισμό της σε ένα κράτος που ιδιωτικοποιείται ταχύτατα και μετατρέπεται σε μνημονιακή μπανανία στην οποία αποδρομείται κάθε έννοια συλλογικού συμφέροντος, αφού η κυριαρχία του χώρου μας έχει παραδοθεί δέκα τέσσερα χρόνια τώρα στις επιταγές του μνημονίου της αέναης δουλείας μας.
Σε ένα κράτος και μια κοινωνία σε παρατεταμένο κώμα επιδρούν κάθε είδους τσαρλατάνοι, “άρτι αφυπνισθέντες” και “ανησυχούντες” ενδυόμενοι την λεοντή του πολιτικού σωτήρα έτοιμοι να βουτήξουν ότι απέμεινε από ένα υπό διαρκή κατάρρευση κράτος στο όνομα μιας κοινωνίας που παρακολουθεί ανήμπορη και εν πολλοίς συνένοχη κατά πλειοψηφία στον κατήφορο που δεν φαίνεται να έχει τερματισμό.
Η “κουτσή” μεταχουντική δημοκρατία σύντομα κύλησε στην φαυλότητα, κάτι που οι γόνοι των φαύλων της προχουντικής πολιτικομεταπρατικής περιόδου γνώριζαν καλά, έτοιμη να εξελιχθεί στην πρώτη ευκαιρία, που η ίδια δημιούργησε, σε καλυμμένη κοινοβουλευτική ολιγαρχία που συνεπικουρείται από τις μνημονιακές επιταγές που είναι διαρκώς παρούσες και θα είναι – αν δεν υπάρξει πολιτική λύση ουσίας – για ένα σχεδόν αιώνα!
Δεν ωφελούν οι εξατομικευμένες επετειακές εξιστορήσεις ούτε προσθέτουν κάτι στην σημερινή κοινωνικοπολιτική μας κατάντια
Εκείνο που χρειάζεται σήμερα είναι η κατανόηση από τους πλειοψηφούντες ότι ο σημερινός κατήφορος απηχεί την εικόνα μιας κοινωνίας που περιφρόνησε την ιστορία και πρόδωσε εξακολουθητικά τους ήρωες της.
Απηχεί την εικόνα του μέσου εφησυχασμένου “νοικοκύρη” που στο όνομα της ατομικής εξυπηρέτησης “κρέμασε” το μέλλον το δικό του, του παιδιού του και ενός ολόκληρου Έθνους!
Όταν η ακούσια ή εκούσια συνενοχή γίνει συνειδησιακό κτήμα των πλειοψηφούντων τότε, έστω και αργά, μπορεί να υπάρξει μια κάποια ελπίδα.
Τότε η κοινωνία θα αποκτήσει φωνή που θα διεκδικεί, που θα είναι έτοιμη να στερηθεί, να εργαστεί σκληρά στο όνομα των πολλών και δεν θα επαιτεί εξυπηρετήσεις που βαθαίνουν τη δουλεία, τον νεοκοτζαμαπασισμό των εξουσιαστών – εντολοδόχων, τον ατομικισμό και εν τέλει τον αφανισμό μας.
Τότε που θα απορρίπτει τους φαύλους και όσους επιχειρούν να εντυπωσιάσουν προβάλλοντας, μετά τίτλων, την κενότητα και τον καιροσκοπισμό τους.
Τότε που η πολιτική θα νικήσει την κενότητα των κάθε είδους πολιτικών μεταπρατών και η πολιτικοκοινωνική δημοκρατία θα αποκτήσει ουσία δίνοντας προοπτική και ελπίδα στο εναπομείναν έθνος.
