Έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράματα, καλό είναι να απαλλαγόμαστε νωρίς από κάθε είδους αυταπάτες. Δεν υπάρχουν αυτή τη στιγμή ιδιαίτερες ενδείξεις ότι η χρονιά που μόλις ξεκίνησε μπορεί να είναι καλύτερη από αυτές που προηγήθηκαν. Αντίθετα, προκύπτουν αρκετά σημάδια, τα οποία καταδεικνύουν πως το 2017 ενδεχομένως να αποδειχθεί ακόμη πιο ζόρικο, τόσο σε εγχώριο όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Είναι σαφές πως η Ευρώπη βρίσκεται πλέον προ του φάσματος της εμφατικής ανόδου της ακροδεξιάς στην εξουσία. Κι αυτό γιατί είναι σαφές πως μέχρι τώρα τίποτα δε δείχνει πως το αυτί των ευρωπαϊκών ηγεσιών «ίδρωσε» ιδιαίτερα από τις καμπάνες που ήχησαν μέσα στο 2016. Ούτε από την κύρια πολιτική απόχρωση που είχε η ψήφος υπέρ του Brexit, ούτε από την επίσημη στάση πολλών χωρών στο προσφυγικό, ούτε από την εμφατική επίδοση του υποψηφίου της Ακροδεξιάς στις πρόσφατες αυστριακές εκλογές. Δε φάνηκε να χαμπαριάζουν ούτε καν από το στραπάτσο, που υπέστη η Χίλαρι Κλίντον έναντι του Ντόναλντ Τραμπ στις αμερικάνικες εκλογές.
Οι πλέον «αισιόδοξοι» θεωρούν πως θα αποφευχθεί ο μεγαλύτερος εφιάλτης, αυτός της ανόδου της Μαρί Λεπέν στις γαλλικές προεδρικές εκλογές του Μαΐου, ποντάροντας σε μια «θατσερικής» κοπής υποψηφιότητα, όπως αυτή του Φρανσουά Φιγιόν. Βέβαια, το σενάριο αυτό στην πραγματικότητα δε φαντάζει ούτε πολύ αισιόδοξο ούτε όμως κι απόλυτα υλοποιήσιμο.
Πρώτον, γιατί ο επίσημος υποψήφιος της γαλλικής Δεξιάς, έχοντας εμφανώς αφομοιώσει σε πολύ μεγάλο βαθμό την πολιτική ατζέντα της Λεπέν, δε φαίνεται σε καμιά περίπτωση ιδιαίτερα ελκυστική περίπτωση. Δεύτερον, με βάση αυτά τα δεδομένα, όλο και περισσότεροι εκτιμούν πως η ουσιαστική πολιτική κυριαρχία της Ακροδεξιάς πιθανότατα τελικώς να αποτυπωθεί και στις κάλπες αναδεικνύοντας νικήτρια τη Μαρί Λεπέν.
Σε κάθε περίπτωση, οι παραπάνω πολιτικές εξελίξεις αποτυπώνουν πλήρως την καταστροφική διαχείριση της Ευρώπης (κι όχι μόνο) στο προσφυγικό. Δυστυχώς, τίποτα δεν προμηνύει ότι κάτι θα αλλάξει στοιχειωδώς προς το καλύτερο όσον αφορά στη συγκεκριμένη προσέγγιση το νέο χρόνο. Το αντίθετο μάλιστα. Από τη μια, το «χοντρό παιχνίδι» μεταξύ Ρωσίας, ΗΠΑ, Τουρκίας, Σαουδικής Αραβίας (και λοιπών δυνάμεων) στην πλάτη του συριακού λαού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη με απρόβλεπτες συνέπειες.
Το μόνο σίγουρο είναι πως οι ροές των ξεριζωμένων ενός πολυετούς ανελέητου πολέμου θα ενισχυθούν έτι περαιτέρω, την ώρα που μοιάζει αμφίβολο κατά πόσο ο Ταγίπ Ερντογάν μπορεί (ή θέλει) να τις συγκρατήσει, συνεχίζοντας να εφαρμόζει τη συμφωνία Τουρκίας-ΕΕ. Από την άλλη, οι επερχόμενες εκλογικές μάχες σε μια σειρά από ευρωπαϊκές χώρες (κυρίως δε της Γερμανίας) σε συνδυασμό με την επιβολή μιας καθαρά ξενοφοβικής ατζέντας, σαφώς «υποβοηθούμενης» από τις πρόσφατες πολύνεκρες επιθέσεις τζιχαντιστών, προοιωνίζουν μάλλον δύσκολες εξελίξεις.
Την ίδια ώρα, είναι δεδομένο πως η κατάσταση όσον αφορά στο προσφυγικό κινδυνεύει να ξεφύγει εκτός ελέγχου και στη χώρα μας. Δεν είναι μόνο η προφανής αδυναμία της κυβέρνησης να παρέχει στοιχειωδώς αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης μέσα στο καταχείμωνο σε δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, αλλά και το γεγονός ότι έχει δοθεί έδαφος στη Χρυσή Αυγή να «παίζει» κυριολεκτικά μόνη της σε κάποιες τοπικές κοινωνίες.
Κι όλα αυτά τη στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας μοιάζει διατεθειμένος να κυνηγήσει τη χίμαιρα μιας ακόμη αξιολόγησης, παρά το γεγονός πως κι ο ίδιος αντιλαμβάνεται ότι το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια αντοχής του. Το χειρότερο είναι πως με τα πολιτικά δεδομένα (και τον ισχύοντα εκτρωματικό εκλογικό νόμο) που επικρατούν στην Ελλάδα, δεν μπορεί κανείς να είναι πολύ αισιόδοξος πως τυχόν ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις εντός 2017 θα έδιναν κάποια διέξοδο από το υπάρχον τέλμα.
Πηγή: tvxs.gr
