Θλιβερό το θέαμα της πρώτης σελίδας του Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου (26-27/1), στην οποία θριαμβευτικά προβάλλονται τέσσερα ακριβώς τον αριθμό πρώην στελέχη και μέλη της ΛΑ.Ε και παλιότερα του ΣΥΡΙΖΑ ως η μεγάλη επιβεβαίωση του κλίματος «συμπόρευσης με το ΚΚΕ» των αριστερών ανθρώπων από άλλους χώρους!
Το ΚΚΕ έσκιζε τα ιμάτιά του μέχρι πρότινος και ίσως να τα σκίζει ακόμη, διακηρύσσοντας σε όλους τους τόνους ότι οι έννοιες της Αριστεράς και του αριστερού δεν είναι τίποτα άλλο από ένα φύλλο συκής της «προδοτικής σοσιαλδημοκρατίας».
Τώρα, ενόψει εκλογών και των δυσκολιών του και μπροστά στην «απειλή», όπως θεωρεί το ίδιο, του «μεγάλου εχθρού», ο οποίος δεν είναι άλλος, κατά την απαράδεκτη λογική της ηγεσίας του, από την ΛΑ.Ε, το ΚΚΕ ανακάλυψε, σύμφωνα με το πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστ绨, ότι «χρέος κάθε αριστερού είναι να συστρατευθεί με το ΚΚΕ»!
Είναι τραγικό, αλλά το τελευταίο διάστημα το ΚΚΕ, για εκλογικές, ψηφοθηρικές σκοπιμότητες, έχει επιδοθεί σε μια πρωτοφανή σε ευτέλεια στοχευμένη εκστρατεία σε όλη την Ελλάδα προσέγγισης μελών και στελεχών της ΛΑ.Ε.
Το ζήτημα δεν θα ήταν μεμπτό εάν η απόπειρα προσεταιρισμού αυτών των μελών και στελεχών δεν συνοδευόταν συχνά από δελεαστικά ανταλλάγματα για εκλόγιμες θέσεις στα κάθε λογής ψηφοδέλτια του ΚΚΕ, ιδιαίτερα τα τοπικοαυτοδιοικητικά, πράγμα που δίνει περισσότερο την αίσθηση μεταγραφής, παρά ιδεολογικοπολιτικής μετατόπισης. Αυτό θα πει νέο «κομμουνιστικό ήθος»!
Μέχρι τώρα όλοι όσοι πλαισίωναν τις γραμμές της ΛΑ.Ε, έχοντας παλιότερα στελεχικές θέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ, κατηγορούνταν συλλήβδην και με μεγάλη ευκολία από το ΚΚΕ, ως «συνένοχοι» και «συνυπεύθυνοι» για την μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ.
Η αντίληψη αυτή δεν έχει αλλάξει. Αίφνης, όμως, όποιοι προσχωρήσουν στο ΚΚΕ, περνάνε, κατά την κωμική αντίληψη της ηγεσίας του, από πλυντήριο και «συγχωρούνται» οι παλιές, «οπορτουνιστικές αμαρτίες» τους.
Είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό και αποτελεί κρίμα να ξεπέφτουν το ΚΚΕ και ο Ριζοσπάστης σε τόσο ταπεινές μεθοδεύσεις και δημοσιεύσεις, προκειμένου να εξυπηρετήσουν την εμπαθή και αντιενωτική στάση τους απέναντι στην ΛΑ.Ε και συνολικά τις δυνάμεις της Αριστεράς, αλλά και ψηφοθηρικές σκοπιμότητες.
Άραγε η ΛΑ.Ε είναι ο εχθρός του ΚΚΕ; Τόσο μυωπική είναι η στάση της ηγεσίας του; Τόσο μεγάλος ο φόβος της απέναντί της; Τόσο μεγάλη η «άγνοιά» της για την εκδούλευση και την εξυπηρέτηση που προσφέρει με τους «ενδοαριστερούς εμφυλίους» και τις αντιενωτικές πολιτικές του στο πιο βάρβαρο νεοαποικιακό σύστημα που γνώρισε η Ελλάδα από τον πόλεμο;
Φυσικά δεν έχω τίποτα με τα τέσσερα ονόματα πρώην ενταγμένων στις γραμμές της ΛΑ.Ε, που μπόρεσε να συλλέξει ο Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου και να τα προβάλει ως λάφυρα και έμπρακτη απόδειξη του μεγάλου, τάχα, κλίματος συμπόρευσης (!) των αριστερών με το ΚΚΕ.
Δικαίωμα κάθε αριστερού να κάνει τις δικές του κομματικές επιλογές. Δεν μου πέφτει γι’ αυτό λόγος.
Μέμφομαι όμως μια ηγεσία, την κατώτερη των περιστάσεων ηγεσία του ΚΚΕ, για τον γλοιώδη και φτηνά προπαγανδιστικό τρόπο που αξιοποιεί αυτούς τους αγωνιστές και για το είδος των εκστρατειών προσχωρήσεων που πραγματοποιεί, οι οποίες δείχνουν, δυστυχώς, ποιοι είναι οι πραγματικοί αντίπαλοί της και κάνουν να τρίβουν τα χέρια τους οι δυνάμεις του συστήματος, βλέποντας ένα ιστορικό κομμουνιστικό κόμμα να περιορίζει τις φιλοδοξίες του στο να τροφοδοτεί ένα κλίμα διενέξεων και αλληλοφαγώματος στην Αριστερά.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΓΙΑΝΝΗ ΜΗΛΙΟΥ
Προς επίρρωση όλων των παραπάνω αναφέρω χαρακτηριστικά τον σφοδρό πρόσφατο έρωτα του ΚΚΕ και του Γιάννη Μηλιού.
Ο Γιάννης Μηλιός, σθεναρός υποστηρικτής του Αλ. Τσίπρα, σε αντίθεση με το Αριστερό Ρεύμα που ασκούσε τότε στον ΣΥΡΙΖΑ εσωκομματική αντιπολίτευση στην ομάδα Τσίπρα, υψηλόβαθμο στέλεχος του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, κεντρικό στέλεχος της οικονομικής του πολιτικής και σήμερα διορισμένος από τη νυν κυβέρνηση ως «διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών», έχει καταστεί το αγαπημένο πρόσωπο του ΚΚΕ, καλεσμένος στην εκδήλωση για το νέο δοκίμιο της Ιστορίας του κόμματος, στην εκδήλωση για τα 100χρονα του ΚΚΕ και στην ανακοίνωση του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια ιστορίας του, όπου «κατεδαφίζονται» ως λαθεμένες όλες οι επιλογές του κόμματος, συμπεριλαμβανομένης της ΕΑΜικής εποποιίας, στην εκδήλωση για τον Θάνο Μικρούτσικο κλπ.
Πρόσφατα ο Γιάννης Μηλιός ανταπέδωσε αυτό το «φλερτ» εκφράζοντας ανοικτά την υποστήριξή του στο ΚΚΕ, το οποίο μέχρι πρότινος με πάθος πολεμούσε, μέσα από συνέντευξή του, άκουσον-άκουσον, στην Εφ.Συν., η οποία, προφανώς, με μεγάλη ευχαρίστηση την δημοσίευσε.
Ο Ριζοσπάστης του Σαββατοκύριακου ξέχασε να αναφέρει στα τρόπαια και αυτήν τη σπουδαία «μετακίνηση» του Γιάννη Μηλιού, η οποία κατά τα άλλα είναι σύμφωνη με τις αρχές του.
Και δεν το λέω ειρωνικά!
ΚΚΕ και Μηλιός συμπίπτουν πλέον σε πολλά, αφού το πρώτο έκανε στροφή 180 μοιρών και τώρα υποστηρίζει πλήρως ότι η Ελλάδα είναι περίπου ιμπεριαλιστική χώρα με ανισότιμες, απλώς, σχέσεις στο σύστημα του ιμπεριαλισμού και αφού ο άμεσος στόχος του είναι ο «σοσιαλισμός-κομμουνισμός», παρακάμπτοντας την ανάγκη οποιουδήποτε μεταβατικού προγράμματος.
Φυσικά αυτές οι «νεοτροτσκιστικές» θέσεις, οι αντιενωτικές πολιτικές, η κατεδάφιση του ΕΑΜ και των μεταβατικών προγραμμάτων και η παράβλεψη της βαθιάς εξάρτησης της χώρας από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, μπορεί να υποβοηθούν το φλερτ ΚΚΕ – Μηλιού, ίσως και άλλων παρόμοιων τάσεων στην Αριστερά, αλλά αποσπούν σιωπηρώς «ιαχές ενθουσιασμού» και «ασταμάτητα χειροκροτήματα» από τις δυνάμεις του συστήματος, που νομίζουν ότι έτσι το αναγκαίο ενωτικό μέτωπο ανατροπής και οι αναγκαίοι και επίκαιροι στόχοι του απομακρύνονται.
Κάνουν όμως λάθος. Μπορεί κάποια πράγματα να δυσκολεύονται. Αλλά οι ανατρεπτικοί δρόμοι δεν πρόκειται να κλείσουν. Και θα διανυθούν σύντομα, παρά τα εμπόδια.
Δημήτρης Νιάλας
*Τα ονόματα των αγωνιστών που κατά καιρούς έφυγαν από την ΛΑ.Ε και θυμήθηκε το ΚΚΕ τώρα, ενόψει εκλογών, να τους ζητήσει δηλώσεις στήριξης, είναι: Βαγ. Αντωνίου, Αντ. Δαβανέλος, Σπ. Γεωργακάκης, Ηλ. Μπρέκης.