Το Oruc Reis επέστρεψε μετά από καιρό στο λιμάνι της Αττάλειας για ανεφοδιασμό και επισκευές. Ίσως δε και για διπλωματικούς λόγους. Προηγουμένως, για έναν ολόκληρο μήνα είχε εγγράψει σοβαρούς τίτλους ιδιοκτησίας σε μια τεράστια θαλάσσια ζώνη το μεγαλύτερο μέρος της οποίας –όπως και να διαβάσουμε το διεθνές δίκαιο– ανήκει εν δυνάμει στην Ελλάδα, όπως επίσης και στην Κύπρο. Με απλά λόγια εμείς μιλάμε για αποκλιμάκωση κι αυτό έχει ολοκληρώσει με το παραπάνω την πολιτική αποστολή του.
Η ελληνική κυβέρνηση, και σε αυτήν την περίπτωση, έδειξε μεγαλοψυχία. Μόλις το τουρκικό ερευνητικό πλοίο επέστρεψε στο λιμάνι όλα όσα είχε διαπράξει προηγουμένως ξεχάστηκαν μονομιάς. Ξεχάστηκαν με τον ίδιο τρόπο που, νωρίτερα, είχαν ξεχαστεί οι “κόκκινες γραμμές” και τα άλλα επικοινωνιακά πυροτεχνήματα των Ελλήνων κυβερνητικών παραγόντων.
Οι συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, Ελλάδας και Τουρκίας, ξεκίνησαν, κάτω από την αιγίδα και την επίβλεψη του ΝΑΤΟ. Για να γίνει αυτό εφικτό η Ελλάδα εμμέσως πλην σαφώς αποδέχθηκε την “κοινή ευθύνη” για την όξυνση και συμφώνησε στην αμοιβαία αποκλιμάκωση. Αποδέχθηκε δηλαδή το θύμα της επίθεσης να εξισωθεί με τον θύτη και ο επιτιθέμενος να στιγματιστεί όσο και ο αμυνόμενος!
Για να μην υπάρξει παρεξήγηση ως προς τις τουρκικές επιδιώξεις η Άγκυρα φρόντισε να στείλει πλωτό γεωτρύπανο για κλιμάκωση των ερευνών σε σημείο που βρίσκεται πολύ νότια της Πάφου. Με την κίνηση αυτή πιστοποίησε για άλλη μια φορά ότι η Αθήνα αδιαφορεί πλήρως για την τύχη της Κυπριακής Δημοκρατίας. “Κείται μακράν” κατά το λεγόμενο του ελλαδικού πολιτικού κατεστημένου.
Εξάλλου οι “τεχνικές” συζητήσεις, όπως γίνεται γνωστό από διαρροές έχουν ως στόχο να εμποδίσουν τυχόν ατύχημα μεταξύ συμμάχων κρατών. Στην τρέχουσα πραγματικότητα αυτό μπορεί να ερμηνευτεί ότι οι υπερπτήσεις, οι παραβιάσεις και οι έρευνες σε ελληνικών δικαιωμάτων υφαλοκρηπίδα θα γίνονται πλέον χωρίς την ενοχλητική ανάμιξη ελληνικών πλοίων ή αεροπλάνων. Εξάλλου, αυτά προκαλούν θορύβους πράγμα που, όσο νάναι, δυσκολεύει τις τουρκικές κινήσεις και, ως εκ τούτου, δεν είναι πολύ “συμμαχικό”.
Αποκλιμάκωση και επιστροφή σε ΝΑΤΟϊκές αποστολές
Στην Αθήνα οι κυβερνητικοί ιθύνοντες έδειξαν εξαιρετικά ικανοποιημένοι από αυτές τις εξελίξεις. Η ικανοποίησή τους εκφράστηκε από την άμεση επιστροφή των ενόπλων δυνάμεων στα τρέχοντα έργα τους. Οι δύο φρεγάτες που απασχολούνταν με την παρακολούθηση του Oruc Reis αναχώρησαν η μεν πρώτη για συμμετοχή στην νατοϊκή επιχείρηση IRINI, η δε δεύτερη για νατοϊκές υποχρεώσεις στην UNIFIL.
Η αεροπορία απασχόλησε πολλά ζεύγη μαχητικών της για τη συνοδεία των αμερικανικών βομβαρδιστικών B-52, τα οποία, εδώ και λίγο καιρό, περιπολούν απειλητικά γύρω από την Ρωσία. Κοντέψαμε να ξεχάσουμε, βλέπετε, στον καιρό της κρίσης, ότι η Ρωσία είναι εκείνη που απειλεί την εθνική κυριαρχία της χώρας μας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο! Οι “ειδικές μας δυνάμεις” έφυγαν για τα Καρπάθια για να ασκηθούν από κοινού με Τούρκους καταδρομείς στο πλαίσιο των βαλκανικών πρωτοβουλιών του ΝΑΤΟ.
Είναι δε άγνωστο εάν οι αντιαεροπορικοί πύραυλοι Patriot που προθυμοποιήθηκε να στείλει η Ελλάδα στη Σαουδική Αραβία ενάντια στον άλλο επίδοξο εισβολέα σε ελληνικά εδάφη, το Ιράν(!) γύρισαν ή έμειναν. Αυτή η κίνηση εξάλλου είχε βαθύ νόημα. Όπως έγραψε ξένο περιοδικό, για την Ελλάδα, η ναυμαχία της Σαλαμίνας δεν έχει τελειώσει ακόμα.
Αυτογελοιοποίηση
Η καλοδεχούμενη αποκλιμάκωση φαίνεται πως είχε και άλλες αγαθοεργείς συνέπειες. Η Αθήνα φαίνεται να έχει ξεχάσει πλήρως το αίτημά της για επιβολή κυρώσεων από την ΕΕ στην Τουρκία. Στα αρμόδια όργανα της Ένωσης η ελληνική πλευρά δεν έκφρασε καμία αντίρρηση στις έγκριση των αποδεσμεύσεων κονδυλίων προς την Άγκυρα σε πλήθος πεδίων.
Απ’ όσο γνωρίζουμε ετούτη η “εποικοδομητική στάση” δεν διακόπηκε ούτε τον καιρό της μεγάλης όξυνσης. Η κοινή λογική λέει ότι όταν ζητάς κυρώσεις και την ίδια στιγμή συναινείς χωρίς “υποσημειώσεις” στην χρηματοδότηση της Τουρκίας, είτε πάσχεις από σχιζοφρένεια, είτε αυτοκαταργείσαι ενσυνείδητα από ενεργό υποκείμενο, από πολιτική, εθνική ύπαρξη και παρουσία.
Αυτογελοιοποίηση λέγεται το φαινόμενο. Δεν γνωρίζουμε εάν η μικρή Κύπρος θα υψώσει ανάστημα, εάν θα ασκήσει βέτο στην επιβολή κυρώσεων στη Λευκορωσία εάν δεν επιβληθούν κυρώσεις και στην Τουρκία, στις επερχόμενες συνόδους των οργάνων της ΕΕ. Δεν ξέρουμε ποια θα είναι η στάση της Ελλάδας σε αυτήν την περίσταση. Αυτά, όμως, που ως τώρα γίνονται και συμβαίνουν μόνο απαισιοδοξία αποπνέουν για τα μελλούμενα.
Πολλά έθνη έχουν ταπεινωθεί και εξευτελιστεί στην ιστορία της ανθρωπότητας. Συνήθως σε αυτήν την εξέλιξη πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι κυβερνήτες τους, οι άρχουσες τάξεις που τα κυβερνούσαν. Αυτά που σήμερα, ως Έλληνες, ζούμε, ίσως να μην είναι πρωτοφανή. Οπωσδήποτε, όμως, δεν συμβαίνουν συχνά στην ιστορία. Κάπου στα βάθη των λαών, ακόμα και στην ψυχή των ηγετών τους, φωλιάζουν κάποια ψήγματα αξιοπρέπειας. Αυτά τα ψήγματα αναζητούνται εναγωνίως στην περίπτωσή μας.
