Τα γνωστά “παπαγαλάκια” και μαζί τους το τραπεζικό κεφάλαιο παρουσίασαν αρχικά ως θρίαμβο το γεγονός ότι η Ελλάδα στις 8/2 δανείστηκε δια επταετούς ομολόγου 3 δισ ευρώ με επιτόκιο 3,5%.
Μόνη η Iskra βγήκε άμεσα και ευθέως λέγοντας την πικρή αλήθεια ότι το επιτόκιο αυτό ήταν πολύ υψηλό, ασύμφορο και μη ανεκτό για την οικονομία και τον ελληνικό λαό. Άλλωστε, το επιτόκιο αυτό ήταν δύο μονάδες πιο υψηλό από τα αντίστοιχα των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού Νότου και πάνω από 3% από το αντίστοιχο Γερμανικό!
Σιγά – σιγά την αλήθεια αυτή άρχισαν να την ψελλίζουν και άλλοι αναλυτές, προσεγγίζοντας πιο ψύχραιμα και ρεαλιστικά την πραγματικότητα.
Αν, όμως, με επιτόκια αυτής της τάξης είναι προβληματική, για να μην πούμε ληστρική, η “καθαρή” έξοδος στις αγορές, φανταστείτε τι μπορεί να σημάνει ένας περαιτέρω εκτροχιασμός τους. Μιλάμε για νέο οικονομικό βατερλώ.
Και όμως με την πρώτη αναταραχή στις διεθνείς αγορές και αμέσως μετά την έκδοση του εφταετούς ομολόγου, τα επιτόκια στην Ελλάδα εκτοξεύτηκαν γρήγορα και πολύ υψηλότερα.
Συγκεκριμένα το επιτόκιο του επταετούς ομολόγου τινάχτηκε, σχεδόν, σε μια μέρα στο 3,8%, ενώ το επιτόκιο του δεκαετούς ομολόγου από το 3,75 στο 4,15%!
Καμιά οικονομία και μάλιστα σε φάση “στασιμοανάπτυξης” και ιδιαίτερα εντός της ευρωζώνης, με τις ανταγωνίστριες χώρες σε πολύ καλύτερη επιτοκιακή θέση (και όχι μόνο), δεν μπορεί να αντέξει τέτοια επιτόκια.
Αν, μάλιστα, η Ελλάδα αντιμετωπίζει αυτήν την μη ανεκτή κατάσταση και τις ταχύτατες κλιμακώσεις επιτοκίων με τα πρώτα σύννεφα, όταν βρίσκεται υπό την “προστατευτική χρηματοδοτική ομπρέλα των μνημονίων“, καταλαβαίνουμε τις επώδυνες ανεξέλεγκτες καταστάσεις που θα αντιμετώπιζε με με “καθαρή έξοδο” στις αγορές, κάτι το οποίο έχει γίνει το νέο προπαγανδιστικό σλόγκαν της κυβέρνησης.
Η πραγματικότητα είναι απλή και ξεκάθαρη:΅”καθαρή έξοδος από τα μνημόνια” με το τέλος του τρίτου καταστροφικού μνημονίου, αν θα συντελεστεί και αυτό “κανονικά”, δεν πρόκειται να υπάρξει!
Στην ελληνική περίπτωση ισχύει “καθαρά“, αυτό που συγκεκαλυμένα και άτυπα ισχύει και για τις άλλες χώρες που μπήκαν σε μνημόνιο ή βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού (Ισπανία, Ιταλία): μια φορά μνημόνιο, για πάντα μνημόνιο και νεοαποικιοποίηση.
Στην καλυτέρα των περιπτώσεων η Ελλάδα με το τέλος του μνημονίου θα τεθεί από τον ESM σε γραμμή “προληπτικής πιστωτικής στήριξης“, με την ύπαπξη ενός “ευρωπαϊκού κουμπαρά” που θα την υποβοηθά προκειμένου να συγκρατεί σε λιγότερο ληστρικά, αλλά ληστρικά, τα επιτόκια δανεισμούς της.
Αυτή, όμως, η “προληπτική γραμμή στήριξης” και ο “κουμπαράς” της δεν προσφέρονται δωρεάν. Θα έχουν ως αντίτιμο ένα “νέο πρόγραμμα“, με την διαφορά τώρα ότι οι “θεσμοί” θα έχουν αποφύγει, αυτό που θέλουν να αποφύγουν πάση θυσία: τη νέα χρηματοδότηση.
Με δύο λόγια οι θεσμοί θα έχουν επιτύχει σε βάρος του ελληνικού προτεκτοράτου το ιδανικό: και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη.
Είμαστε σε μια συγκυρία όπου στη ΝΔ επικρατεί χάος και όλοι με όλους εξελίσσονται σε “μαλλιά – κουβάρια“, ενώ η κυβέρνηση βιώνει ένα νέο αδιέξοδο, όσο και αν προσπαθεί να το συγκαλύψει τη μια με την προπαγάνδα του succes story, την άλλη με τα Σκόπια και τώρα με το σκάνδαλο Novartis.
Η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα προοδευτική πορεία και αυτήν την ανάγκη, όπως μας έλεγαν στελέχη της Αριστεράς, μόνο η ΛΑ.Ε και ένα ενωτικό ριζοσπαστικό μέτωπο δημοκρατικών αντιμνημονιακών δυνάμεων μπορεί να καλύψουν.