Ωραίες γνωριμίες κάνουμε τελευταίως: ο κ. Μανιαδάκης – μια κουκούλα ντουμπλ φας. (Καλά μου λέει η θεία Φωτούλα: παιδάκι μου, ούτε την κουκούλα του μπουφάν σου να μη φορέσεις ποτέ στη ζωή σου). Με την ευκαιρία, εκείνος ο ηθικός πλεονέκτημας κ. Πετζίκης (πουλέν του ταλαντούχου κ. Παππά) πού έχει χαθεί τελευταίως; Κρύβεται από μισθολόγιο σε μισθολόγιο; Πού χάθηκε αυτό το αστέρι της εργατικής τάξης; – αλλά, έτσι είναι η δόξα αυτού του κόσμου, χάνεται γρήγορα.
Πλην της δόξας του Πολάκη.
Αυτός ο άνθρωπος – ύβρις είναι ένας σούπερ ήρωας όπως στα αμερικάνικα κόμικς. Τρέφεται με κρυπτονίτη, γκρεμίζει ουρανοξύστες, αποπατάει όπου πατάει, δέρνει μυαλά και τσακίζει μυελούς. Δεν ξέρω πώς θα έλεγαν στα αμερικάνικα (ή έστω στα αγγλικά) έναν τζαμπαμαχαλοψευτόμαγκα, αλλά αν η Marvel ψάχνει ένα πλάσμα ωδή-στη-βρωμίλα, ο Πολάκης είναι ο άνθρωπός της, ή μάλλον ο Ktinaras της.
Ο Πολάκης μιλάει με το στόμα του Τσίπρα και ο Τσίπρας μιλάει με το στόμα του Πολάκη. Όταν οsuperktinaras θέλει να χώσει κάποιους μέσα για να κερδίσει τις εκλογές, όταν παραληρεί με tweetεπιπέδου Ταγμάτων Εφόδου, όταν ζητά ο ΣΥΡΙΖΑ να… ζμπρώξει (να πιέσει) δικαστές, όταν δηλώνει ότι γνωρίζει την ταυτότητα μαρτύρων (ή χαφιέδων) υπό προστασίαν, είναι το alter ego του Τσίπρα.
Τώρα ο Πολάκης προχώρησε σε δημόσιες προγραφές δικαστικών – προκαλώντας τη μήνιν της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, οι οποίοι με τη σειρά τους κατήγγειλαν «θεσμική εκτροπή». Θεσμική εκτροπή από πού; Από το Σύνταγμα; Όμως δεν είναι οι τρεις διακριτές υποτίθεται εξουσίες που κατήργησαν από κοινού το Σύνταγμα και το αντικατέστησαν με τα Μνημόνια;
Δεν ήξερε η Δικαστική Εξουσία ότι η Εκτελεστική Εξουσία έκανε υψηλό πραξικόπημα, όταν ανάγκαζε τη Νομοθετική Εξουσία να εγκαθιδρύσει παράνομο καθεστώς Μνημονίων με λιγότερες από 180 ψήφους, όπως προέβλεπε το Σύνταγμα για Νόμους που αλλάζουν το διεθνές status της χώρας ή οριοθετούν καταστάσεις έκτακτης ανάγκης;
Δεν ήξερε η Δικαστική Εξουσία ότι ώσπου να νομιμοποιήσει ο Τσίπρας (ποιος άλλος;) με το τρίτο Μνημόνιο (223 ψήφοι) τα δύο προηγούμενα Μνημόνια, η χώρα βρισκόταν σε καθεστώς υψηλού πραξικοπήματος; Ο Πολάκης, ο κάθε Πολάκης είναι απότοκο αυτής της πολιτικής και πολιτειακής ανωμαλίας.
Μιας ανωμαλίας που με την ευθύνη και των τριών Εξουσιών αποτελεί σήμερα τη νέακανονικότητα. Και αν ο Πολάκης είναι η χυδαία εκδοχή αυτής της κανονικότητας σε τίποτα δεν είναι καλύτερες οι καθωσπρέπει εκδοχές του πολιτικού συστήματος, ή οι θεσμικές εκδοχές, όπως οι «θεσμικές» τράπεζες ή ένα Δικαστικό Σώμα που άφησε την αστική δημοκρατία να ανασκολοπηθεί μπροστά στα μάτια του.
Ανεξαρτήτως της προσωπικής συνείδησης του κάθε δικαστή, η Δικαστική Εξουσία απέδειξε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχουν «Δικαστές στο Βερολίνο», αλλά μόνον Κατακτητές από το Βερολίνο.
Σ’ αυτό το πλαίσιο βυσσοδομεί ο Πολάκης, συνδαιτυμόνας και κολλητάρι του Τσίπρα, υπ’ αυτό το καθεστώς κοπρίζει κάθε έννοια πολιτισμού, μαγαρίζει την ιστορία και την προοπτική της Αριστεράς, φτύνει στο πρόσωπο τον ίδιο τον λαό, τον οποίον αντιλαμβάνεται ως άλλοθι για την ουρανομήκη βαρβαρότητα που τον διαπερνάει. Όταν ο Πολάκης μιλάει στο όνομα του λαού (που του ξεσκίζει τους μισθούς και τις συντάξεις, που εκχωρεί την περιουσία του στους ξένους και παραδίδει τις τύχες του στην απροσδιοριστία) διαπράττει την έσχατη Ύβριν.
Καμία σημασία δεν έχει αν είναι λωλός, ουδείς απαλλάσσεται λόγω βλακείας, σημασία έχει ότι το ον αυτό βρίζει την πεμπτουσία του πολιτεύεσθαι, ότι φέρεται σαν ένας φωνακλάς σμπίρος σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας και ότι ονειδίζει παν τι το σκεπτόμενο (όχι μόνον τους ανθρώπους αλλά και τις γάτες). Ο άνθρωπος που έκανε τον Άρη Βελουχιώτη τούρτα και τον έφαγε (βρέχοντας τη βρόσιν με πόσιν από φθηνά ουίσκια) είναι μια βαριά ντροπή για τον πολιτισμό μας.
Και αν στην πολιτική ένας λούμπεν στα σαλόνια δεν είναι μια πρωτοφανής υπόθεση, στον πολιτισμό, όμως, ένας θεομπαίχτης, τσιράκι των τυράννων, που το παίζει παιδί του λαού σε εκδοχή ψευτόμαγκα, είναι μια μιαρή ντροπή που δημιουργεί προηγούμενο και μας εξοικειώνει με το πρόσωπο της αβύσσου…
