Εν πρώτοις: δεδομένο: το 70% των Ελλήνων διαφωνεί με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Όταν όλες οι δημοσκοπήσεις συμπίπτουν στο ίδιο αποτέλεσμα, οι πιθανότητες του λάθους συρρικνώνονται στα όρια του στατιστικού λάθους, εν προκειμένω αμεληταίου, όταν το διερευνόμενο ποσοστό είναι τόσο μεγάλου μεγέθους.
Το 70% λοιπόν των Ελλήνων (που πιθανόν να είναι ακόμα μεγαλύτερο) καλείται να αντιμετωπίσει στη Βουλή μια ομάδα γαζήδων που συναριθμεί πέντε – έξι ψήφους.
Πιο δημοκρατικό, δεν γίνεται.
Βεβαίως υπάρχουν και οι 145 ψήφοι (πάντα στη Βουλή) του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτοί όμως οι ψήφοι δεν μπορούν να ελεγχθούν για αντιδημοκρατικότητα, αντιθέτως με νομιμοφροσύνη υποστηρίζουν την επιλογή της κυβέρνησης να παίξει το θανατηφόρο παιχνίδι των ΗΠΑ στη Βαλκανική.
Υπάρχει, θα μου πείτε, κι ένα 30% των Ελλήνων (ίσως και πολύ λιγότερο) που δεν αντιτίθεται στη Συμφωνία των Πρεσπών – χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως στο σύνολό του την υποστηρίζει. Καθ’ ότι αν απ’ αυτό το ποσοστό αφαιρέσουμε όσους αδιαφορούν συν όσους συνήθως «δεν ξέρουν – δεν απαντούν», το ποσοστό εκείνων που απομένουν ως υποστηρικτές πλέον της εν λόγω Συνθήκης μειώνεται, μειώνεται πολύ!
Και αφορά στο 20% εκείνων από το 4% που εξέφραζε ο ΣΥΡΙΖΑ, συν τους «εκσυγχρονιστές», που διασχίζουν οριζοντίως όλα τα κυρίαρχα κόμματα, τους εθνομηδενιστές και τους αριστεριστές. Πολλές οι ομάδες, μικρό το ποσοστό που συναθροίζουν.
Μικρό αλλά ισχυρό. Όχι μόνον διότι πολλά χρόνια τώρα έκανε δυσανάλογη ως προς το μέγεθός του φασαρία (και προπαγάνδα) περί τα εθνικά θέματα, αλλά και διότι τώρα πια αυτός ο ετερόκλητος συρφετός ασκεί εξουσία (έστω με την έννοια που της δίνει η κυρία Μπαζιάνα).
Εξουσία αντίθετη στα σχέδιά της, ως προς την εντολή που έδωσε ο λαός, και βεβαίως δοτή εν σχέσει με τα Αφεντικά που υπαγορεύουν τις κινήσεις της.
Θα ήταν λογικό, θα ήταν ηθικό, θα ήταν αληθές (δηλαδή εθνικό) όλα αυτά να τα ξεκαθαρίσει έναδημοψήφισμα (το οποίο ο Τσίπρας θα μπορούσε να σκυλεύσει και πάλι – αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία).
Όμως φαίνεται ότι δημοκρατία και δημοψηφίσματα δεν πάνε μαζί. Στο προτεκτοράτο αρκεί να υπάρχουν
βουλευτές νομάδες
και κόμματα ορδές
για να κυβερνούν κυβερνήσεις μαριονέτες.
Από την κυβέρνηση Τσίπρα μόνον ένας Καλπογιάννης λείπει (αν και πιθανόν να διαθέτει περισσότερους). Ο ίδιος δε, συμψηφίζοντας όλες τις παλιές παθολογίες (όπως όταν υπενθύμισε στον κ. Μητσοτάκη την περίπτωση Κατσίκη), βρίσκει τις δικές του καλύτερες. Είναι μάλλον κι αυτό ένα είδος δημοκρατίας: ποια παρέκβαση απ’ το πολίτευμα είναι καλύτερη για την αλλοίωσή του. Την έτι περαιτέρω αλλοίωση.
Αυτές τις ημέρες ακόμα κι έτσι αδύναμη η δημοκρατία διαπομπεύεται. Κι η πολιτική ζωή κινείται στα όρια της ανωμαλίας – με σοφίσματα, δοκησισοφίες και εκ του πονηρού στρατηγήματα, η δημοκρατία σύρεται στην ανυποληψία, προς μεγάλη χαρά των αντικοινοβουλευτικών δυνάμεων (τις οποίες κατά τ’ άλλα εξορκίζουν οι στρεψίες που έχουν κάνει τις δημοκρατίες, δικτατορίες των Δυνατών). Όμως δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς. Διότι (εν προκειμένω με το Σκοπιανό) αντιμετωπίζουμε το παράλογο.
Και τα όπλα του παραλόγου είναι ο αμοραλισμός, ο κυνισμός, η ανωμαλία και η βία. Και αντιμετωπίζουμε το παράλογο διότι το (εκ νέου) Μακεδονικό πρόβλημα προκύπτει αυτήν τη φορά από ένα κράτος – Ντόλυ, ένα κράτος του σωλήνα, έναν (εφεδρικό για την ώρα) εκρηκτικό μηχανισμό.
Ακόμα και η σημαία αυτού του κράτους δεν έχει μνήμη. Δεν παραπέμπει πουθενά (εκτός ίσως σε μια καρικατούρα του γιαπωνέζικου ανατέλλοντος ηλίου με ακτίνες). Προσπάθησαν οι άνθρωποι να σφετερισθούν το δεκαεξάκτινο αστέρι, δεν τους έκατσε και έκαναν σημαία το τίποτα που τους επιβλήθηκε να είναι,
υπεξαιρώντας απ’ τους Έλληνες, τους Βούλγαρους, τους Σέρβους, τους Αλβανούς και άλλους ό,τι μπόρεσαν. Ντροπή τους, διότι εθνική ταυτότητα έχουν, αλλά δεν τη θέλουν. Πρόβλημά τους. Που όμως γίνεται και δικό μας,
όχι ως ένα αγκάθι όπως ήταν έως τώρα, αλλά ως ένας εν δυνάμει κίνδυνος. Με αβάσταχτη ελαφρότητα ο Τσίπρας φορτώνει στη χώρα μας ή μάλλον βάζει στα θεμέλιά της ένα νεκραναστημένο πρόβλημα τερατικό – σαν να θάβεις έναν Εκατόγχειρα κάτω απ’ το σπίτι σου. Σε μια εποχή που η Τουρκία λόγου χάριν διεκδικεί τα τρία τέταρτα της… Κρήτης, αστεία με την πατρίδα δεν χωράνε, είτε τα υποστηρίζει ο κ. Δανέλλης είτε του Κίτσου η μάνα κλαίγοντας στην άκρη το ποτάμι…
ΥΓ.1: Γαζής, Τούρκος ιππέας, αφοσιωμένος, απ’ τη στέπα ορμώμενος, το αντίθετο του Ακρίτα ως προς την κατεύθυνση, το ίδιο λεβέντης ως προς το ήθος. Συνεπώς καμία σχέση με τους γαζήδες οι τυχάρπαστοι που έχουν κάνει την ψήφο τους μαγαζί τους…
ΥΓ.2: Το ελεεινό της δημαγωγίας: η ρηματική διακοίνωση των Σκοπιανών που επέσειε ο Τσίπρας στη Βουλή λες και ήταν η Συνθήκη του Κιουτσούκ – Καϊναρτζή έχει την αξία non paper ή παλαιού τύπου πακέτου τσιγάρων, στη ράχη του οποίου γράφονταν στιχάκια ή υπομνήσεις για ψώνια απ’ τον μπακάλη…
*Πηγή: topontiki.gr
