Σαν σήμερα, πριν 14 χρόνια, στις 22 Μάη του 2005, έφυγε από τη ζωή ο Χαρίλαος Φλωράκης(1914 -2005).
Από τη μεγάλη πορεία του αντάρτη, του ιστορικού ηγέτη του ΚΚΕ, του Χαρίλαου Φλωράκη, κρατάμε πολλά.
Λίγο παραπάνω, ίσως, κρατάμε εκείνα τα απλά και πυκνά λόγια, αποτέλεσμα της πείρας των αγώνων που έδωσε:
«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ!
Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη.
Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται.
Έτσι νόμιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει.
Μα ήρθε η γενιά του ’40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα.
Έτσι λέει κάθε γενιά – ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία.
Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον.
Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα;
Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο.
Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους.
Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω…»
(«ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ – Ο Λαϊκός Ηγέτης», τόμος Β΄, Χρήστου Θεοχαράτου, σ.745).
Τα λόγια αυτά του Χαρίλαου Φλωράκη ήταν η απάντηση στο συγγραφέα του βιβλίου («ΧΑΡΙΛΑΟΣ ΦΛΩΡΑΚΗΣ – Ο Λαϊκός Ηγέτης», τόμος Β΄), Χρήστο Θεοχαράτο όταν τον ρωτούσε: «Πρόεδρε, μια – μια και ένας – ένας, η γενιά σου φεύγει. Έφυγε ήδη. Μετρημένοι είστε όσοι μένετε. Κι όμως, μετά από κάθε ξόδι, κοιτάς ίσα μπροστά και εκφράζεις την πίστη σου ότι ο σοσιαλισμός βρίσκεται στο δρόμο, ότι έρχεται! Από πού αντλείς την αισιοδοξία σου για την επιτυχία του αγώνα, αφού οι αγωνιστές – οι πολλοί αγωνιστές – βρίσκονται, πια, στο χώμα;».