Μακαριότητα, για να μην πω αποχαύνωση, χαρακτηρίζει τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε την Τουρκία, ιδίως τα τελευταία είκοσι χρόνια, μετά τα Ίμια. Τα Μνημόνια και η οικονομική κρίση επιδείνωσαν αλλά δεν είναι η αιτία της πλαδαρότητας. Αλλά ούτε και τα Ίμια είναι στη ρίζα του προβλήματος, απλώς τότε η κρίση πέταξε το τσόφλι και αποκάλυψε τον πυρήνα: οι πολιτικές ηγεσίες αντιμετωπίζουν την Τουρκία με φόβο. Και, το χειρότερο, έχουν αναθέσει τη «σωτηρία της πατρίδας» σε τρίτους, στις ΗΠΑ και δευτερευόντως στην «Ευρώπη».
Οι κυβερνήσεις συγκαλύπτουν το φόβο τους λέγοντας ψέματα. Ένα ψέμα είναι η κούφια επανάληψη για το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεων. Το αξιόμαχο δεν σχετίζεται με το ετοιμοπόλεμο. Άλλο να έχεις τον (κατάλληλο) οπλισμό και τη γνώση να τον χειριστείς (αξιόμαχο) και εντελώς άλλο η ψυχολογική ετοιμότητα του στρατεύματος αλλά και της κοινωνίας συνολικά να ανταποκριθούν στις ανάγκες ένοπλης σύγκρουσης. Δεν είναι πολεμοχαρής όποιος αναγνωρίζει ότι βρισκόμαστε σε ένα επικίνδυνο, εχθρικό, περιβάλλον και προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει κάθε επιθετικό γείτονα. Αντίθετα είναι άξιος της χειρότερης μοίρας όποιος αφήνει την τύχη της πατρίδας του στα χέρια τρίτων ή στην… προστασία της Παναγίας και εφευρίσκει χίλιες δυο ευτελείς δικαιολογίες για τη στάση του.
Η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι ούτε καλύτερη ούτε χειρότερη, είναι απλώς η τελευταία στη σειρά που ακολουθεί τη φοβική πολιτική «εξημέρωση του θηρίου». Οι πολιτικές ηγεσίες (και η σημερινή) αντιτάσσουν το σεβασμό της διεθνούς νομιμότητας ως ασπίδα κατά της επιθετικότητας του γείτονα. Στο ερώτημα ποιος θα υπερασπιστεί τη διεθνή νομιμότητα αν ο γείτονας αποδειχθεί ασεβής η υπονοούμενη απάντηση είναι «μα ο διεθνής παράγων!». Στη λαϊκή έκδοση αυτό μεταφράζεται «έλα μωρέ οι αμερικάνοι θα σταματήσουν τα πάντα σε λίγη ώρα». Μόνο που οι αμερικάνοι δεν σταμάτησαν «σε λίγη ώρα» την εισβολή στην Κύπρο και απολύτως τίποτα δεν εγγυάται ότι θα το κάνουν αν (ή όταν) η Τουρκία αποφασίσει να εισβάλει κανονικά σε ελληνικό έδαφος.
Η νομιμότητα χρειάζεται πάντα κάποιον να την υπερασπιστεί γι’ αυτό πχ υπάρχει η αστυνομία αλλά και ο στρατός. Οι διεθνείς συμφωνίες δεν είναι παρά χαρτιά χωρίς καμία αξία αν αυτοί που τις υπόγραψαν και τις επικαλούνται δεν μπορούν ή δεν θέλουν να τις τηρήσουν. Αυτό δεν είναι καινούργιο. Το είπε ο Θουκυδίδης πριν από δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Το επανέλαβε, ειδικά για τους αριστερούς, ο Μάο με τη φράση: η εξουσία βρίσκεται στην άκρη του τουφεκιού. Αλλά και ένας αστός πολιτικός, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είπε στον Τσώρτσιλ για το ΕΑΜ: «έχουν όπλα και είμαστε άοπλοι». Θα έπρεπε πια να το έχουμε εμπεδώσει, αριστεροί και δεξιοί. Τα όπλα είναι απαραίτητα αλλά το κρίσιμο είναι αν η ηγεσία είναι αποφασισμένη να τα χρησιμοποιήσει σε ώρα ανάγκης και έχει καταστήσει κοινωνό τον κόσμο για μια τέτοια πιθανότητα. Αλλιώς οι εξοπλισμοί είναι παλιοσίδερα για το θεαθήναι στις παρελάσεις και χρησιμεύουν μόνο για να παίρνουν μερικοί μίζες.
Το άλλο μεγάλο ψέμα είναι ότι η Ελλάδα αποτελεί όαση ειρήνης. Είναι ψέμα επειδή αυτό δεν οφείλεται στην ικανότητα αποτροπής της οποιασδήποτε απειλής από την πλευρά μας και διαφύλαξης της ειρήνης αλλά εξαρτάται αποκλειστικά από τη διάθεση των ξένων. Αν οι (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) ξένοι αποφασίσουν να στερέψει η ειρήνη από την ελληνική όαση δεν είναι ορατό ποιος θα εμποδίσει τον κάθε, ήδη γνωστό, αντίπαλο να επωφεληθεί. Οι ηγεσίες τρέφονται με ψέματα και μας φορτώνουν αυταπάτες, με τη σιωπηρή συγκατάθεσή μας…
Σε κάθε περίπτωση η «εξημέρωση» προϋποθέτει όχι μόνο το καλόπιασμα του θηρίου αλλά και το φόβο του. Το θηρίο πρέπει να φοβάται διαρκώς ότι αν επιτεθεί, ο θηριοδαμαστής είναι αποφασισμένος να του κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά. Αλλιώς το πιο πιθανό είναι ότι σε κάποια στιγμή αφηρημάδας θα επιχειρήσει να τον φάει-έχει συμβεί πολλάκις. Η αντιμετώπιση του κάθε θηρίου απαιτεί συνεχή προσπάθεια, επαγρύπνηση και πρωτίστως να αναγνωρίσουμε ότι υπάρχει πραγματικός αντίπαλος και πραγματική απειλή. Οι κυβερνήσεις της Αθήνας παρουσίαζαν και παρουσιάζουν την Τουρκία ως φίλο και ουδέποτε αναγνώρισαν ως πραγματικότητα την τουρκική απειλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ εμπλούτισε τη στάση των προηγούμενων κυβερνήσεων με ιδεολογικά στοιχεία περί «φιλίας -των – λαών-που-δεν- έχουν-τίποτα-να χωρίσουν» και άλλα παρόμοια φληναφλήματα ακολουθώντας την ηττοπαθή πολιτική του Σημίτη και των επιγόνων. Η σωστή στάση απέναντι σε κάθε γείτονα και σε κάθε πιθανή επιβουλή δεν σημαίνει διόλου πόλεμο, σημαίνει, αντιθέτως, ισορροπημένες σχέσεις αλληλοσεβασμού.
Η (διαχρονική) ελίτ της χώρας έχει συνηθίσει, ουσιαστικά από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, να παραδίδει τη γεωπολιτική αξία της χώρας με αντάλλαγμα (της υποτέλειάς της) να της παραχωρούν οι ξένοι τη διακυβέρνηση. Η ελίτ της χώρας είναι απλώς ο τοποτηρητής των ξένων επικυρίαρχων, στο προτεκτοράτο. Εσχάτως, όμως, φαίνεται διατεθειμένη να πουλήσει και την ίδια τη χώρα (και όχι απλώς τη γεωπολιτική της αξία) για να παραμείνει στην εξουσία. Τα Μνημόνια είναι μια πολύ σοβαρή ένδειξη ότι αυτό το δρόμο ακολουθούμε. Το μόνο αντίδοτο είναι αγώνας για την εθνική ανεξαρτησία. Ως έχουν τα πράγματα γυρεύουμε ψύλλους στ’ άχυρα.
Κατά περίεργο τρόπο ο κ. Αποστολόπουλος σε αυτό του το άρθρο – σε αντίθεση με παλαιότερα – αποσυνδέει τον διεθνή παράγοντα από την ανάλυσή του. Συγκεκριμένα περιορίζει την ανάλυσή του στην πολιτικο-στρατιωτική αντίθεση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, ενώ στο θέμα των συμμαχιών θεωρεί απλά ότι δεν πρέπει να αναθέτουμε την προστασία της πατρίδας σε ‘‘τρίτους’’. Αναφέρει ότι οι Αμερικάνοι (δηλ. το ΝΑΤΟ) δεν βοήθησαν σε κρίσιμες περιπτώσεις την Ελλάδα και ότι δεν θα το κάνουν και στο μέλλον. Δεν αναφέρει όμως ότι είναι το ΝΑΤΟ που υποδαύλιζε και υποδαυλίζει την επιθετικότητα των Τούρκων, για να κυριαρχεί ο τρόμος στην περιοχή μας και να κρατάει δεμένη την λυκοσυμμαχία του.
Φαίνεται όμως να ξεχνάει ότι υπάρχουν και κάποιοι άλλοι ‘’τρίτοι’’, οι οποίοι λειτουργούν στον αντίποδα του ΝΑΤΟ και της παγκοσμιοποίησης γενικότερα και οι οποίοι παλεύουν ακριβώς για την εγκαθίδρυση ενός συστήματος διακρατικών σχέσεων στον κόσμο όπου ο σεβασμός στην εθνική ανεξαρτησία της κάθε χώρας αποτελεί τον πρωταρχικό όρο σ’ αυτές τις διακρατικές σχέσεις. Μέσα απ’ αυτή την οπτική του αρθρογράφου είναι φυσικό να θεωρεί την πάλη για εθνική ανεξαρτησία ‘ψύλλους στ’ άχυρα’ και να κρατά ίσες αποστάσεις ανάμεσα σ’ αυτούς που την πολεμάνε και σ’ αυτούς που την υπερασπίζονται.
Φυσικά συμφωνώ για το αξιόμαχο δυναμικό και φρόνημα του Ελληνικού λαού, αλλά το μοναχό πρόβατο θα το φάει ο λύκος.
Ο ιδεόφιλος θα μπορούσε να γρα΄ψει αυτός ένα άρθρο όπως του αρέσει αλλά δεν είναι δυνατόν να μουζητάει να το γράψω εγώ όπως του αρέσει. Γιατί, όμως δεν αναφέρει ποιοι είναι οι τρίτοι που παλεύουν για το σεβασμο της εθνικής ανεξαρτησίας; Ντρέπεται; Τελος απορώ για το πόσο απρόσεκτος αναγνώστης είναι: από που προκύπτει ότι θεωρώ την εθνική ανεξαρτησία “ψύλλους στ’ άχυρα”; Ας ξαναδιαβάσει όλη την τελευταία παράγραφο.
Κύριε Αποστολόπουλε, μάλλον εσείς θα έπρεπε να προσέχετε τι γράφετε. Εγώ δεν έχω να προσθέσω τίποτε στη συζήτησή μας αυτή. Ας κρίνουν οι υπόλοιποι αναγνώστες.
Κατ΄ευθείαν όπως πάντα ο κύριος Αποστολόπουλος μπαίνει στην ουσία του θέματος. Και η ουσία είναι ότι άν δέν έχεις φτερά ο ίδιος όπως έγραψε ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης μήν περιμένεις να πετάξεις με τα λεφτά κάποιου άλλου. Είναι γεγονός ότι ο Σύριζα περισσότερο απ΄οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνος στα θέματα άμυνας-εξωτερικής πολιτικής. Απλώς βέβαια χειροτερεύει μιά ήδη νοσηρά κατάσταστη, που πάλι ο αείμνηστος Κονδύλης περιγράφοντας του τί θέλουμε από την Ευρώπη, το διατύπωσε πολύ γλαφυρά: Άλλοι να μας ταίζουν και άλλοι να φυλάνε τα σύνορά μας.