Η ολοσχερής καταστροφή της δομής φιλοξενίας της Μόριας στη Λέσβο, είναι η τελική φάση στο χρονικό μιας προαναγγελθείσας τραγωδίας. Κακοφορμισμένο «απόστημα» μιας κακής συμφωνίας, ακόμα προς το χειρότερο ερμηνευμένης, μεταξύ Ε.Ε. και Τουρκίας. Προϊόν της βούλησης των ισχυρών της Ε.Ε. να καταστήσουν τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου αποθήκες ψυχών. Κουτοπόνηρα σκεπτόμενη, η ελληνική ιθύνουσα τάξη είχε σκεφτεί ότι εντασσόμενη στην ΕΟΚ/Ε.Ε. αυτομάτως γινόταν ισότιμος συνεταίρος των ισχυρών της Ευρώπης και του κόσμου. Και κατάντησε τη χώρα «αποπαίδι» τους για τις «βρωμοδουλειές».Να επωμίζεται τις συνέπειες αμαρτιών που δεν έχει διαπράξει. Να γίνεται αποθήκη ψυχών ανθρώπων εμπερίστατων και δυστυχισμένων.
Εξαρχής έχουμε τονίσει ότι η Μόρια και οι αντίστοιχες δομές των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου έπρεπε να είχαν καταργηθεί. Οι πρόσφυγες και μετανάστες, να διοχετεύονται στις χώρες προορισμού τους, όπου και θα εξετάζονται τα αιτήματά τους. Η Ελλάδα της κρίσης, με τους πληθυσμούς των νόμιμα εγκατεστημένων αλλοδαπών να μειώνονται από το 2010 και μετά, είναι πέρασμα και όχι προορισμός για τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών και προσφύγων.
Παράλληλα, απαιτούνται διεθνείς πρωτοβουλίες που θα καταπολεμήσουν τις αιτίες που διογκώνουν τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές: Τους τοπικούς πολέμους, την ανέχεια, την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Την παγκόσμια ανισότητα, με τη σώρευση του πλούτου της Γης σε λίγες προνομιούχες χώρες. Τα κυκλώματα των διακινητών που κερδοσκοπούν δημιουργώντας ψεύτικες προσδοκίες. Οι ροές αυτές, δεν παρατηρούνται μόνο στην Ευρώπη, αλλά και σε άλλα σημεία του κόσμου.
Όμως, άλλα «κελεύουν» οι ισχυροί. Πριν ακόμα διογκωθούν οι μεταναστευτικές ροές, φρόντισαν με τον «Κανονισμό του Δουβλίνου» να φορτώσουν στις χώρες εισόδου όλη την ευθύνη της διαχείρισης της κρίσης. Με τη συμφωνία Ε.Ε.-Τουρκίας, έχουν μεταβάλει σε «αποθήκες ψυχών» τα νησιά μας. Και επιδιώκουν, η κατάσταση αυτή να συνεχιστεί.
Διότι η υποδοχή 400 ανηλίκων (αριθμός που στη συνέχεια αυξήθηκε σε 1.500) από τις 13.000 της Μόριας, μόνο συμβολική αξία έχει, με στόχο να συγκαλύψει τις πραγματικές προθέσεις τους.
Κατά τα λοιπά, έχουν μεταβάλει την Ελλάδα σε «ταμιευτήρα» του φουσκωμένου ποταμιού, από το οποίο με τρόπο ελεγχόμενο αντλούν το εργατικό δυναμικό που έχουν ανάγκη, όπως άλλωστε έπρατταν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας επί Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και ταυτόχρονα, με την προσφορά άφθονης και φθηνής εργασίας, έχουν στα χέρια τους ένα ακόμα μέσο για την απαξίωση και μείωση του κόστους της εργασίας στις χώρες τους.
Και από την άλλη πλευρά των συνόρων η Τουρκία εργαλειοποιεί και χρησιμοποιεί τους μετανάστες για να δημιουργήσει προβλήματα στην Ελλάδα, να παραβιάζει τα σύνορά μας και να εκβιάζει περαιτέρω την Ε.Ε.
Πέραν των συγκεκριμένων αυτών γεγονότων και της υπαιτιότητας –όπως υποτίθεται πως διακρίνεται σαφώς σε βίντεο– Αφγανών μεταναστών για τη συγκεκριμένη πυρκαγιά, οφείλουμε να πούμε πως το προσφυγικό, όπως και το μεταναστευτικό, έχουν εξελιχθεί σε χρόνια προβλήματα.
Καταρχάς, αν εξαιρέσουμε τους ανθρώπους που θα ήθελαν να μεταναστεύσουν οι ίδιοι, να ζήσουν μόνιμα σε άλλη χώρα από αυτή της γέννησης και ανατροφής τους, η συντριπτική πλειοψηφία ασφαλώς ξεριζώνεται είτε από την ανάγκη, είτε από σοβαρότατες στερήσεις πολιτικών ελευθεριών ή βιοτικές-οικονομικές ανάγκες, ακόμα και απατηλές προσδοκίες που καλλιεργούνται με τις προοπτικές της Ευρώπης.
Πρέπει λοιπόν να έχουμε κατά νου αυτή τη διάσταση όταν μιλούμε για το μεταναστευτικό.
Ωστόσο, υπάρχει και μια συμπληρωματική διάσταση, την οποία προβάλλει ο γνωστός 91χρονος καθηγητής Noam Chomsky στο «International Socialist Review» (Καλοκαίρι 2016). Η πλήρης ελευθερία της μετακίνησης της εργασίας, σύμφωνα με τον κλασικό φιλελευθερισμό, είναι από τις βασικές αρχές του ελεύθερου εμπορίου. Η παγκόσμια κεφαλαιοκρατική τάξη έτσι συχνά μπορεί να εκμεταλλεύεται ή να χειραγωγεί τις μεταναστευτικές ροές προς όφελός της.
Μεταξύ των πολλών παραδειγμάτων, είναι ο ιδρυτής της Χριστιανικής Δημοκρατίας Ν. Ψαρουδάκης που έκανε λόγο για Αφρικανούς μετανάστες που σκοπίμως εισήγαγε η Δικτατορία με συνθήκες «γαλέρας», παρακάμπτοντας κάθε εργασιακό δίκαιο. Ωστόσο, σε κάθε περίπτωση, η στάση μας ως Χριστιανών έχει ως γνώμονα την πραγματικότητα, τις εγκληματικές συχνά προθέσεις των ζάπλουτων μεγαλοκεφαλαιούχων του πλανήτη, αλλά και τη στάση ενός αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα, ο οποίος μερίμνησε ώστε κάθε πρόσφυγας που θα ερχόταν στην Αλεξάνδρεια να λαμβάνει σταθερά χρηματικό βοήθημα, μάλιστα μεγαλύτερο για τις γυναίκες λόγω αυξημένων πιθανότατα αναγκών.
Η φιλοξενία, είναι και προϋπόθεση προσωπικής σωτηρίας του κάθε Χριστιανού, όπως ξεκάθαρα αναδεικνύει το Ευαγγέλιο της Κρίσης και κατ’ επέκταση μιας κοινωνίας που θέλει να λέγεται χριστιανική. Και το Ευαγγέλιο, δεν περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους του Ναού, όπως διακηρύσσουν ορισμένοι σύγχρονοι Φαρισαίοι. Όμως, δεν συνιστά φιλοξενία η μεταβολή της Χώρας σε «αποθήκη ψυχών».
*Πηγή: xristianiki.gr Φύλλο 1064 (1376)
