Οι πολίτες της Δυτικής Αττικής (Μάνδρας – Νέα Πέραμος) που έχουν πληγεί από τη θεομηνία στις αρχές της περασμένης εβδομάδας μετράνε τις πληγές τους με 21 νεκρούς, έναν αγνοούμενο, με κατεστραμμένα σχεδόν όλα τα ακίνητα και τα κινητά περιουσιακά τους στοιχεία, που αποκτήθηκαν με αίμα, και ιδρώτα. Μαζί και τα μακροχρόνια όνειρά τους να αποκτήσουν ένα σπίτι για να προστατεύουν την οικογένεια τους ή να στεγάζουν την επιχείρησή τους.
Όσο τα καιρικά φαινόμενα υποχωρούν έρχονται στο φως οι πρωτοφανείς καταστροφές που διαπιστώνουν οι ελεγκτές του Δήμου και του υπουργείου μεταφορών και υποδομών.
Ίσως για πρώτη φορά στη χώρα μας να βλέπουμε ορμητικά νερά να μετατρέπουν δρόμους σε ποτάμια που παρασύρουν σπίτια, βαριά φορτηγά – βυτία, Ι.Χ ως καρυδότσουφλα, και τους κατοίκους μόλις συννεφιάζει να τρέχουν να ανέβουν στις ταράτσες για να μην πνιγούν.
Όσο το τοπίο στη Μάνδρα και στη Νέα Πέραμο καθαρίζει τόσο οι αρμόδιοι θεσμοί (Υπουργείο – Περιφέρεια – Αποκεντρωμένη Διοίκηση – Δήμος) προσπαθούν να αποφύγουν τις ευθύνες τους για την τραγωδία μεταθέτοντάς τες ο ένας στον άλλο για να καταλήξουν στον άυλο και απρόσωπο υπεύθυνο που λέγεται γραφειοκρατία. Το παράδειγμα για την αντιπλημμυρική μελέτη είναι χαρακτηριστικό. Το υπουργείο δεν έχει καμιά ευθύνη για την παράνομη οικοδόμηση και για τα ποτάμια υπεύθυνη είναι η περιφέρεια, η οποία δηλώνει ότι την έχει εγκρίνει από το 2014 και δέσμευσε στον προϋπολογισμό της 12 εκατομμύρια, αλλά το δασαρχείο την απέρριψε το 2017 και ζητούσε νέα στοιχεία, η δήμαρχος δεν έχει καμιά ευθύνη για τα αυθαίρετα γιατί δεν είχε γραφείο η πολεοδομία και ούτε μηχανικούς για την επίβλεψη των έργων κ.α.
Αυτή η συμπεριφορά των υπευθύνων θυμίζει παιδική αντίδραση για το στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης που εφαρμόστηκε από τις κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες, που βασικό στοιχείο του ήταν το δόγμα ανάπτυξη , ανεξάρτητου κόστους προς την ποιότητα ζωής των πολιτών και του περιβάλλοντος. Ένα μοντέλο που στηριζόταν και στηρίζεται σε πελατειακές κομματικές σχέσεις, και ενθάρρυνσης, στους ιδιώτες να δημιουργήσουν ανάπτυξη αγνοώντας το φυσικό περιβάλλον, να καταπατήσουν δασικές εκτάσεις, να μπαζώσουν ποτάμια και ρυάκια για να κτίσουν εργοστάσια, βιοτεχνίες, αποθήκες και σπίτια και να διευκολύνουν το κυκλοφοριακό η να γίνουν αγωγοί αποβλήτων.
Με αυτό τον τρόπο εξαφανίστηκαν τα ποτάμια και τα ρυάκια της Αττικής, με τη δικαιολογία ότι μαζεύουν βρωμιές και απόβλητα που είναι επικίνδυνα για την δημόσια υγεία, ( το 1945 υπήρχαν 1.200χιλιόμετρα ανοιχτά ποτάμια και ρέματα στην Αττική το 2013 μόνο 434 χιλιόμετρα). Ο ιστορικός Ιλισός όπου δίδασκε τη φιλοσοφία του ο Σωκράτης σκεπάστηκε και έγινε λεωφόρος για να διευκολύνει την κυκλοφορία των αυτοκινήτων. Το δεύτερο μεγάλο ποτάμι ο Κηφισός σκεπάστηκε το μεγαλύτερο μέρος του, για να γίνει λεωφόρος και αγωγός αποβλήτων των εργοστασίων που γειτονεύουν με τις όχθες του.
Με αφορμή τις τραγωδίες που συνέβησαν σχεδόν σ’ όλη τη χώρα, όλο το πολιτικό σύστημα, να αποφασίσει να μειώσει την πολυδαίδαλη γραφειοκρατία, να αυστηροποίηση του νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος, τα καμένα δάση να μην γίνονται οικόπεδα νέων αυθαιρέτων ή ανεμογεννητριών αλλά να παραμείνουν δάση. Μόνο έτσι δεν θα ξαναζήσουμε τέτοιες τραγωδίας.
