Μια απλή ανάλυση των ποσοστών – ρεκόρ αποχής, λευκών και άκυρων μαρτυρά ότι η διατύπωση του συναδέλφου Νίκου Αγγελίδη που ξεσήκωσε τους νεοφιλελεύθερους ηχεί πολύ συγκρατημένη…
Ξετσίπωτος πολιτικός χουλιγκανισμός. Τίποτα επιεικέστερο δεν ενδείκνυται για να χαρακτηριστεί η εμετική επίθεση της ΝΔ και κυρίως του επικεφαλής του Ποταμιού, εναντίον του δημοσιογράφου Νίκου Αγγελίδη. Λέμε «κυρίως», διότι και μόνη η έκφραση «ανόητος ή φασίστας» του Σταύρου Θεοδωράκη (από πού νομίζει άραγε ότι αντλεί το δικαίωμα να βρίζει έτσι;) ξεπερνά κατά πολύ τον συμβατικό χουλιγκανισμό. Είναι, σαν να λέμε, «Τελικός Κυπέλλου 2017, στο Βόλο», αλλά στο πολλαπλάσιο.
Ακόμη κι αν κάποιος διακρινόταν για υπέρμετρα καλές διαθέσεις απέναντι στον Στ. Θεοδωράκη ή τη ΝΔ, δύσκολα θα μπορούσε να «χωνέψει» τέτοια πολιτική βαρβαρότητα. Τέτοια επίθεση, για τέτοιο θέμα, εξ αιτίας μιας απλής δημοσιογραφικής διαπίστωσης (και μάλιστα εξόφθαλμα ορθής) για τις ιδεολογικές, πολιτικές, εκλογικές τάσεις στη γαλλική κοινωνία. Διαπίστωσης, η οποία φαίνεται πως κατά την άποψη ορισμένων δε δικαιούται να λεχθεί καν, στην κρατική τηλεόραση, χωρίς… πρότερη έγκριση εκ μέρους του «τόξου» των απανταχού «φιλελέδων».
Φτου να μην βασκαθούν οι… αγανακτισμένοι «γαλαζοποταμίσιοι»! Ωραία είναι να «αγωνιάς» για την τύχη της δημοκρατίας στη Γαλλία, αλλά στην Ελλάδα να φέρεσαι με τρόπο που θα δικαιολογούσε το ερώτημα, μήπως βρήκες ενδιαφέροντα στοιχεία στους χουντικούς νόμους περί Τύπου και περί διασποράς ανεπιθύμητων «φημών»…
Είπε επί λέξει ο δημοσιογράφος: «Είναι πολλοί που λένε ότι μεταξύ δυο πολύ κακών υποψηφίων, επικράτησε ο λίγο χειρότερος πάντως… Ο εκπρόσωπος των τραπεζών και του συστήματος, απέναντι στην ακροδεξιά και νεοφασίζουσα υποψήφια». Και έπεσαν να τον φάνε οι «φιλελέδες» χουλιγκάνοι, διότι – είπαν- εξίσωσε τον Μακρόν με τη Λεπέν.
Μόνο τυφλοί ή αδαείς θα αμφισβητούσαν ότι είναι όντως πολλοί στη Γαλλία όσοι αρνήθηκαν να δουν τον Μακρόν ως το «μικρότερο κακό», που «όφειλαν» να στηρίξουν – έστω και με βαριά καρδιά- για να καταστεί ηχηρότερη η, ούτως ή άλλως προδιαγεγραμμένη, ήττα της Λεπέν. Μια απλή ανάλυση των ποσοστών – ρεκόρ αποχής, λευκών και άκυρων μαρτυρά ότι η εισαγωγική έκφραση του συναδέλφου Νίκου Αγγελίδη, αυτό το «είναι πολλοί που», ηχεί πολύ συγκρατημένη. Αυτή είναι η πραγματικότητα, είτε αρέσει είτε όχι.
Ο συνάδελφος λοιπόν «κατακρεουργήθηκε», επειδή… διαπίστωσε. Σκεφθείτε τι θα γινόταν εάν ο ίδιος ή κάποιος άλλος σχολίαζε κιόλας, σε περίπτωση που το σχόλιό του δεν άρεσε στα ιερατεία των «φιλελέδων»!…
Δηλαδή, για να καταλάβουμε: Ένας δημοσιογράφος που εργάζεται στην κρατική τηλεόραση θα είχε το δικαίωμα (και ασφαλώς το έχει) να πει – στη διάρκεια μιας ανοικτής συζήτησης- πως, αν ήταν Γάλλος ψηφοφόρος, θα στήριζε τον Μακρόν κι ένας άλλος που δεν συμμερίζεται αυτήν την άποψη θα όφειλε να «καταπιεί» τη γλώσσα του; Σε ποια εγχειρίδια «φιλελέδικης» δημοκρατίας το γράφει αυτό;
Να φανταστούμε ότι είναι τα ίδια εγχειρίδια που διαβάζει πχ ο Νίκος Δένδιας, προτού αποφασίσει να… εγκαλέσει στην τάξη τον δημοσιογράφο στην Καθημερινή Πέτρο Παπακωνσταντίνου, με το «επιχείρημα» ότι η άποψη του συναδέλφου πως τα μαγαζιά κλείνουν εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης («αλλόκοτος» ισχυρισμός, ε;…) δεν θα έβρισκε σύμφωνη τη διεύθυνση της εφημερίδας του;
Όλο αυτό το «τόξο» αποφάσισε εσχάτως – λόγω Λεπέν – να ασχοληθεί με την τύχη της γαλλικής δημοκρατίας. «Συγκινητικό», αλλά όψιμο. Θα μπορούσαμε να θυμίσουμε άφθονα περιστατικά φαλκίδευσης αρχών της αστικής δημοκρατίας (και στη Γαλλία), για τα οποία δεν έδειξε να χαλά τη ζαχαρένια του. Μακρύς και πολυεπίπεδος ο κατάλογος, από τις απαγορεύσεις πραγματοποίησης διαδηλώσεων υπέρ των Παλαιστινίων, έως την παράκαμψη της εθνοσυνέλευσης για να επιβληθεί η περίφημη «μεταρρύθμιση» στα εργασιακά, που κατέβασε τη μισή Γαλλία στους δρόμους. Μεγάλη… αποθέωση της δημοκρατίας, αυτό το τελευταίο.
Λοιπόν, για να τελειώνει το παραμύθι – και για να επιστρέψουμε στα καθ’ ημάς:
Κανείς νουνεχής δεν θα δεχθεί μαθήματα δημοκρατίας από κόμματα που έκαναν «ψωμοτύρι» (ή ανέχθηκαν) τη μέθοδο διακυβέρνησης με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου.
Κανείς δεν θα δεχθεί μαθήματα δημοκρατίας από κόμματα, όπως η ΝΔ, που διακηρύττουν την πρόθεσή τους να απαγορεύσουν ουσιαστικά την απεργία.
Αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό είναι ένα συγκινητικό σημείο συνάντησης της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς με την καραμανλική παράδοση (νόμος 330 του 1976, υπουργός Κ. Λάσκαρης που θα… καταργούσε την πάλη των τάξεων), αλλά ας κλάψουν οι ίδιοι, ο ένας στο ώμο του άλλου, για το «αντάμωμα». Για να κλαις από τα γέλια είναι όμως το επιχείρημα των «γαλοζοφιλελέδων», πως για λόγους δημοκρατίας μια απεργία θα μπορεί να αποφασίζεται μόνο με την πλειοψηφία του κλάδου, όχι πχ της συνέλευσης. Την ίδια ώρα, βεβαίως – βεβαίως, αποφάσεις που μπορεί να καθορίζουν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, ίσως και για δυο – τρεις γενιές, θα λαμβάνονται ανετότατα και δημοκρατικότατα στη Βουλή με την ανάταση δέκα – δεκαπέντε χεριών, αν αυτά συνιστούν πλειοψηφία επί των παρόντων…
Από αυτούς, λοιπόν, εξυπακούεται ότι κανείς (φυσιο)λογικός άνθρωπος δεν θα δεχθεί μαθήματα δημοκρατίας.
Μήπως, τουλάχιστον, διαθέτουν κάποια «προπονημένα» αντι- ακροδεξιά αντανακλαστικά, μήπως κυλούν στα πολιτικά τους μέρη ορισμένα αντι-ακροδεξιά ρυάκια, έστω κι αν αυτά δεν «εκβάλλουν» σε κάποια ευρύτερη «δημοκρατική συνέπεια»; Ας γελάσουμε!… Όχι μόνο επειδή αυτό το «έστω κι αν» δεν νοείται, αλλά και διότι, πώς να το κάνουμε, δεν πάσχουμε δα και από αμνησία.
«Αντι- ακροδεξιά» αντανακλαστικά, το κόμμα των Βορίδη, Γεωργιάδη και μέχρι πρότινος Μπαλτάκου. Μάλιστα…
«Αντι- ακροδεξιά» αντανακλαστικά, το κόμμα που κρατούσε σε συρτάρια τις 30 και πλέον δικογραφίες για τη «Χρυσή Αυγή» κι αποφάσισε να «αλλάξει τροπάρι», όταν τα γεγονότα στο Μελιγαλά απέδειξαν πόσο ανεξέλεγκτα είχαν γίνει τα κάπως… ζόρικα εκ δεξιών «παλικάρια». Μάλιστα…
«Αντι- ακροδεξιά» αντανακλαστικά το κόμμα, του οποίου ο αρχηγός (Α. Σαμαράς) χαρακτήριζε «τυράννους» τους μετανάστες και δεσμευόταν για απαλλαγή των παιδικών σταθμών από τα παιδιά των «μιασμάτων». Μάλιστα…
«Αντι- ακροδεξιά» αντανακλαστικά το ΠΑΣΟΚ, που συγκυβέρνησε με τον ΛΑ.ΟΣ των «καθαρών Ελλήνων» και της αδύναμης (ενίοτε και απρόθυμης) να κρυφτεί νοσταλγίας για την «Ελλάδα – Ελλήνων – Χριστιανών». Μάλιστα…
«Αντι- ακροδεξιά» αντανακλαστικά το Ποτάμι; Μάλιστα… Το Ποτάμι που το Νοέμβριο του 2014 κάλεσε τον Στέλιο Ράμφο να δώσει διάλεξη, αλλά κανένα στέλεχος, κανένας οπαδός ή φίλος του κόμματος δεν βρήκε μισή κουβέντα διαμαρτυρίας, όταν ο… πάνσοφος ρήτωρ εκστόμισε τη διαδεδομένη στους «χρυσαυγίτικους» κύκλους αρλούμπα: «Το 1974, όταν έφυγε η χούντα, άφησε μηδέν δημόσιο χρέος».
Το δημόσιο χρέος βεβαίως το ’74 ήταν 114,1 δισ. δραχμές, δηλαδή – σε απόλυτα μεγέθη- 3,6 φορές μεγαλύτερο από εκείνο του 1966 (32 δισ.). Για να μην αναφερθούμε στο θηριώδη στασιμοπληθωρισμό που παρέδωσε η χούντα και στις λοιπές πτυχές του κατ’ ευφημισμόν «οικονομικού θαύματός» της. Ποιο… χρέος του Ποταμιού, όμως, ήταν αυτό που επέβαλε τη σιωπή, όταν ο Στ. Ράμφος αναμασούσε την παντελώς αβάσιμη προπαγάνδα των «νοσταλγών»;
Να ήταν το χρέος απέναντι στην επιλογή να αφορίζεται για όλα ο ριζοσπαστισμός της μεταπολίτευσης; Να ήταν το χρέος απέναντι στη σταυροφορία εναντίον του «λαϊκισμού», στην οποία έχουν θέση όλοι όσοι προθυμοποιούνται να τον «κατακεραυνώνουν»; Να ήταν απλώς άγνοια, ασχετοσύνη; Και να μην βρέθηκε ένας να αναρωτηθεί δημοσίως αν ο Ράμφος ήταν απολύτως βέβαιος ότι έλεγε ακριβή πράγματα;
Αφήστε κύριοι, αφήστε… Κοιτάξτε τη φωλιά σας και μην «αγωνιάτε» για το αν οι Γάλλοι θα πέσουν στα δίχτυα της Λεπέν (που δεν θα πέσουν) ή στην «παγίδα» που τους στήνει ο… τρισκατάρατος Νίκος Αγγελίδης.
Και – τώρα που το ξανασκεφτόμαστε- μάλλον αδικήσαμε τους «κανονικούς» χουλιγκάνους που τους παραλληλίσαμε με εσάς. Διότι αυτοί, αφ’ ενός επιτίθενται σε «ομολόγους» τους και αφ’ ετέρου δεν ισχυρίζονται ότι ξυλοκοπούν στο όνομα της… ηρεμίας.
Το να «σταυρώνεις» έναν δημοσιογράφο που είπε ό,τι είπε ο Αγγελίδης και να δηλώνεις ότι το κάνεις στο όνομα της δημοκρατίας, σε κατατάσσει αυτομάτως στους υποκριτές που δεν αντιλαμβάνεται καν πόσο αισθητός είναι ο φαρισαϊσμός τους.
Ας μας συγχωρέσουν λοιπόν οι «απλοί» χουλιγκάνοι…
*Πηγή: kommon.gr
