Είναι η δεύτερη φορά που αναδεικνύει ως πλεονέκτημα τη στρατιωτική μας αδυναμία ο Πρόεδρος Αναστασιάδης και δεν ξεκαθαρίζει ακόμα πού το πάει. Στις 21.2.2020 μιλούσε στο Γιούρονιους όταν εξήγησε πως «η αδυναμία η στρατιωτική, καμιά φορά, είναι η δύναμη που αποτρέπει συγκρούσεις. Φανταστήκατε να ήμασταν σε θέση να αμυνθούμε στρατιωτικά; Αυτό που επεδίωκαν ήταν μια πρόκληση κρίσης. Όταν είσαι αδύνατος αμυντικά, δεν θα αντιδράσεις κατά τον τρόπο που επιλέγει ο αντίπαλός σου (…) μια δύναμη η οποία συνεχώς προκαλεί». Δηλαδή, όταν μας επιτεθεί ο Αττίλας και δεν είμαστε σε θέση να αμυνθούμε στρατιωτικά θα σωθούμε επειδή δεν θα ανταποδώσουμε τα πυρά. Έχει ασφαλώς μια λογική. Όταν αποφεύγεις να απαντήσεις στις προκλήσεις αποφεύγεις τη σύγκρουση. Όμως, δεν έχουμε να κάνουμε απλώς με μια δύναμη που συνεχώς προκαλεί. Έτσι, επειδή το έχει στο αίμα της να είναι προκλητική. Αλλά, με μια δύναμη που χρησιμοποιεί το στρατό της για να επιβάλλει τετελεσμένα, να προελαύνει, να αρπάζει και να καταργεί την κυριαρχία σου. Οπότε, δεν είναι μόνο τη σύγκρουση που αποφεύγεις, είναι την υπεράσπιση των εδαφών και της κυριαρχίας σου που αποφεύγεις.
Επανήλθε, λοιπόν, ο Πρόεδρος προχτές στο ΡΙΚ. «Εάν θεωρήσουμε ότι μπορούμε στρατιωτικά να δώσουμε λύση μέσα από την στρατιωτικοποίηση, αυτό θα είναι το τέλος του Κυπριακού Ελληνισμού. Και δεν είναι μια νότα απαισιοδοξίας ή παράδοσης, το αντίθετο. Οφείλεις να γνωρίζεις τις πραγματικότητες για να επιλέγεις τα όπλα», είπε. Συνέχεια του προηγούμενου. Δηλαδή, αφού έχουμε στρατιωτική αδυναμία και γνωρίζουμε τις πραγματικότητες, λογικό είναι να θεωρούμε πως αν επιλέξουμε τη στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία, θα είναι το τέλος μας. Φυσικά, σε αυτή την εξίσωση λησμονεί την πιο βασική πραγματικότητα ο Πρόεδρος. Ότι ουδέποτε και κανένας είπε ότι θα επιλέξουμε τη στρατιωτική αναμέτρηση με την Τουρκία. Ουδέποτε και κανένας είπε ότι ο στρατός μας είναι επιθετικός στρατός. Όσες θυσίες κάνουμε ως κράτος και πολίτες για τον στρατό, τις κάνουμε για να μπορέσουμε να αμυνθούμε σε περίπτωση που θα δεχθούμε επίθεση. Να μην βλέπουμε να σφάζουν τις οικογένειες μας, τους γείτονες μας, τους φίλους μας και να σηκώνουμε τα χέρια. Να έχουμε έστω και στοιχειώδη τρόπο να αμυνθούμε, ίσως σωθούν κάποιοι από εμάς, ίσως να σώσουμε μόνο την αξιοπρέπειά μας, κάτι είναι κι αυτό. Όταν επένδυε το κράτος στην αμυντική θωράκιση υπήρχε και η ελπίδα ότι η στρατιωτική αντίσταση μας θα απέτρεπε την κατάληψη όλης της Κύπρου από τους Αττίλες. Μετά άρχισε η διάλυση, με ευθύνη της ηγεσίας και όχι λαού, και απέμεινε μόνο η ένδειξη αμυντικής θωράκισης, που μας επιτρέπει να αμυνθούμε για την αξιοπρέπεια και μόνο.
Γι΄ αυτό λέω πως μου φαίνεται ανεξήγητο πού το πάει ο Νίκος Αναστασιάδης. Διότι, άμα έχεις να κάνεις με μια δύναμη η οποία όχι μόνο συνεχώς προκαλεί, αλλά σε απειλεί ότι θα σου κάνει όπως σου έκανε το 1974, και ήδη το κάνει στη θάλασσα, δεν διαλύεις την άμυνα, την ενισχύεις για να είναι αποτρεπτική, να ξέρει η δύναμη που προκαλεί ότι θα έχει κάποιο κόστος. Να ξέρουν και οι χώρες που επιθυμούν την ηρεμία στην περιοχή μας ότι μπορεί να διαταραχθεί. Είναι γι’ αυτό εξάλλου που ο ίδιος ο Νίκος Αναστασιάδης, μόλις την περασμένη βδομάδα, προειδοποιούσε τους Ευρωπαίους ηγέτες ότι εμείς μπορεί να μην έχουμε τη δύναμη, αλλά η Ελλάδα την έχει και αν αντιδράσει θα υπάρξει σύγκρουση. Το έλεγε για να τους πείσει ότι υπάρχει κίνδυνος και πρέπει να τον προλάβουν. Όταν εντελώς αντίθετα μιλά για τη δική μας αδυναμία, ποιο μήνυμα τους στέλνει; Ότι ακόμα κι αν μας επιτεθεί η Τουρκία στρατιωτικά δεν έχουμε τη δύναμη να αντιδράσουμε, οπότε ας μην ανησυχούν, δεν θα υπάρξει ταραχή.
Αν είναι ορθή η λογική του Προέδρου, που είναι της ξεχειλωμένης ρεαλιστικής πολιτικής, μόνο ένας δρόμος απομένει: Να καταργηθεί αμέσως ο στρατός. Να καταργηθεί η θητεία. Να διαλυθεί η γραμμή άμυνας. Να καταργηθεί το υπουργείο Άμυνας, τώρα πριν διορίσει ακόμα έναν υπουργό. Να κηρύξει την Κύπρο αποστρατιωτικοποιημένη. Και να αρχίσουμε τις δεήσεις στον Ύψιστο.
