Μια ιδιαίτερη και λυσσώδης αντίδραση παρατηρείται εκ μέρους της κυβέρνησης Μητσοτάκη κατά του συνταγματικού-δημοκρατικού δικαιώματος της απεργίας. Από κοντά φυσικά και το βαρύ πυροβολικό των τηλεοπτικών μέσων μαζικής κυβερνητικής επικοινωνίας και παραπλάνησης. Τόσο κατά την απεργία της Τρίτης 18-2-2020 όσο και κατά την προηγούμενη της 2-10-2019 βομβάρδισαν την κοινή γνώμη με κάθε είδους δυσφημιστικές εκπομπές και δημοσιεύματα κατά του αναφαίρετου συνταγματικού δικαιώματος των εργαζομένων να αγωνίζονται και να απεργούν, ως ύστατο όπλο διεκδίκησης στοιχειωδών οικονομικών και ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων.
Όλοι μας ακούμε τα δημοσιογραφικά φερέφωνα να ξεκινάν με το γνωστό «σεβαστό το δικαίωμα της απεργίας, αλλά…» αλλά τι, να μην ασκείται, γιατί ταλαιπωρείται ο κόσμος. O στόχος τους δεν είναι να καταργήσουν τις συνταγματικές διατάξεις προστασίας του δικαιώματος της απεργίας-οι κατά τα άλλα «προστάτες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»-αλλά με συνεχείς νομοθετικές παρεμβάσεις να αποφλοιώσουν και να καταστήσουν ουσιαστικά ανενεργό το δικαίωμα στην πράξη. Η μεθόδευση έχει προ πολλού ξεκινήσει και απευθύνεται στο ευρύ κοινό, με επιχειρήματα και τηλεοπτικές εικόνες «ότι οι απεργίες και οι διαδηλώσεις πλήττουν την καθημερινότητα, την ησυχία και ευταξία και ταλαιπωρούν τον κόσμο που θέλει να πάει στις δουλειές του και δεν μπορεί». Δηλαδή «ησυχία , τάξις και ασφάλεια να επικρατούν καθ’ άπασαν την επικράτειαν» Κάπου το έχουμε ξανακούσει αυτό! Ας υπενθυμίσουμε ότι τα νεοφιλελεύθερα καλόπαιδα της Σχολής του Σικάγο και ο Μίλτον Φρίντμαν ο δάσκαλός τους, ήταν κατενθουσιασμένοι με την Χούντα του Πινοσέτ. Άλλωστε ολοένα και περισσότερο αποδεικνύεται ότι νεοφιλελεύθερη οικονομία και δίκαιο του επενδυτή είναι ανισόπεδοι κόμβοι με την δημοκρατία.
Όμως για να έχουμε καλό ρώτημα, πως αλλιώς μπορεί μια απεργία να επιτύχει την ευόδωση των αιτημάτων της αν όχι με την πίεση εναντίον της εργοδοσίας και της κυβέρνησης που νομοθετεί; Και φυσικά θα ταλαιπωρηθεί μια μέρα και το κοινό που θα στερηθεί την παροχή δημόσιων και κοινωνικών υπηρεσιών. Η άλλη λύση που αφήνουν να εννοηθεί ύπουλα, οι νεοφιλελεύθεροι οικονομιστές της κυβέρνησης και των εργοδοτών είναι να μην γίνονται ουσιαστικά ούτε απεργίες ούτε διαδηλώσεις. Οι εργαζόμενοι να χειροκροτούν την κυβέρνηση , τη μια του ΣΥΡΙΖΑ γιατί μας «έβγαλε από τα μνημόνια» και την σημερινή περιμένοντας «την ανάπτυξη και τις επενδύσεις» Αν τολμούσαν θα μας πρότειναν, όταν κηρύσσεται απεργία να πηγαίνουμε όλοι κανονικά στις δουλειές μας και όσοι είναι υπέρ της απεργίας να φοράνε ένα μαύρο ή κόκκινο περιβραχιόνιο, αλλά το ωράριο κανονικά μη χαθεί ούτε ένα ευρώ από την κάθε εργοδοσία και την οικονομία! Επίσης καθόλου τυχαία την ίδια μέρα της απεργίας βγήκε ο κ. Γεωργιάδης με δηλώσεις του, ως Υπουργός «Ανάπτυξης» να δηλώσει ότι τα καταστήματα θα είναι ανοιχτά και κάθε Κυριακή πλέον, ώστε να ικανοποιηθούν όλες οι μεγάλες επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι «πετούσαν από τη χαρά τους» μια και βαριούνται να κάθονται τις Κυριακές στο σπίτι με την οικογένειά τους.
Κατά τα άλλα ο κ. Μητσοτάκης μας δηλώνει ότι: «Εμείς νομοθετούμε τα σωματεία να είναι αντιπροσωπευτικά και να λογοδοτούν. Και οι πλειοψηφίες να είναι αυτές που θα αποφασίζουν για τη στάση των εργαζομένων….» Ύστερα από τις νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΤΣΙΠΡΑ για αυξημένες πλειοψηφίες Γενικών Συνελεύσεων, άνω του 50% για να προκηρυχθεί απεργία από πρωτοβάθμια σωματεία, εξ ού και οι ανύπαρκτες τέτοιες απεργίες πλέον, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει πρόβλημα με τις δευτεροβάθμιες και τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Οι Ομοσπονδίες και Συνομοσπονδίες ΓΣΣΕ.ΑΔΕΔΥ, κηρύσσουν απεργίες με απόφαση του Διοικητικού Συμβουλίου τους. Επειδή την μισή δουλειά την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον η σημερινή ετοιμάζεται και ψάχνει τρόπο πως θα περιορίσει ουσιαστικά την άσκηση του δικαιώματος της απεργίας από τις δευτεροβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Αυτό κρύβει η παραπάνω δήλωση του πρωθυπουργού, συνοδευόμενη από κροκοδείλια δάκρυα κυβέρνησης και συστημικών μμε, για την «ταλαιπωρία του κόσμου» από την απεργία. Στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας την οποία διάγουμε, η εξύφανση και παρουσίαση του περιορισμού του απεργιακού δικαιώματος θα συνοδεύεται από ύμνους και όρκους υπέρ της δημοκρατίας και των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» ασφαλώς. Μακάρι να μπορούσα να πω «δεν μασάει η κατσίκα ταραμά».
Από ποιους λοιπόν υποκινούνται οι απεργίες και κινητοποιήσεις των εργαζομένων; Μήπως από την νομική γνωμάτευση του Ελεγκτικού συνεδρίου ( του Δημοσιονομικού Δικαστηρίου) που θεώρησε ότι υπάρχουν συνταγματικές παραβιάσεις στο ασφαλιστικό νομοσχέδιο; Ποιοι είναι οι «Επαγγελματίες συνδικαλιστές που έχουν χάσει την επαφή τους με τον κόσμο της εργασίας» κατά δήλωση του πρωθυπουργού. Μήπως εννοούσε τον Πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ κ. Γιάννη Πάιδα , στέλεχος της ΔΑΚΕ και της ΝΔ, που τον έχρισε και υποψήφιο ευρωβουλευτή του τον περασμένο Μάιο και ήταν συνδιοργανωτής της απεργίας;
Πριν από την απεργία της 18 Φλεβάρη υπήρξαν οργισμένες διαρροές από το Μέγαρο Μαξίμου για την απεργιακή κινητοποίηση για το ασφαλιστικό. Μάλιστα σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές και διαρροές στα μμε, το Μέγαρο Μαξίμου εκτιμά ότι αιτήματα της απεργίας όπως η επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης, η επαναφορά των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων και σειρά άλλα που καταγράφονται στις ανακοινώσεις των φορέων που την διοργανώνουν “κινούνται εκτός λογικής”. Υπάρχουν άραγε στην Ελλάδα εργαζόμενοι που δεν επιθυμούν την επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης εκτός της κυβέρνησης;
Τότε με ποια «λογική» δήλωσε ο πρωθυπουργός ότι: «Στέκομαι στο πλευρό των εκατομμυρίων πολιτών που σήμερα δοκιμάζονται γιατί έτσι το θέλησε μια μειοψηφία. Οι Έλληνες κουράστηκαν, πλέον, να δοκιμάζονται από πρακτικές περασμένων δεκαετιών. Είναι καιρός να πάμε μπροστά. Και θα πάμε».
Θα πρέπει να του πούμε ότι δεν ταλαιπωρούμαστε ούτε κουραζόμαστε προκειμένου να διεκδικήσουμε να ζούμε σαν άνθρωποι. Η κυβέρνησή του και ο ίδιος προσωπικά υποκινούν τις απεργίες και τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όταν εν μέσω καταστροφικής ανεργίας , ιδιαίτερα των νέων, απαιτεί σαράντα χρόνια ασφάλισης για ένα συνταξιοδοτικό φιλοδώρημα, όπως προβλέπει το νομοσχέδιο που κατέθεσαν. Ποιοί, πότε και πως, θα προλάβουν να συμπληρώσουν ασφάλιση σαράντα χρόνων.
Αυτοί λοιπόν που κόπτονται και ομνύουν στην «ελευθερία της αγοράς» που την λυμαίνονται αποκλειστικά οι έχοντες και κατέχοντες τα πάντα, που παίζουν πάντα στο γήπεδό τους και με πληρωμένο διαιτητή, γιατί αρνούνται την ελευθερία διαπραγμάτευσης της εργατικής δύναμης ; Καθορίζουν νομοθετικά-διοικητικά τη διαμόρφωση του μισθού των εργαζομένων, στα έσχατα κατώτερα όρια. Αλυσοδένουν τον κόσμο της εργασίας, ώστε να μην μπορεί ουσιαστικά να διεκδικήσει έναν αξιοπρεπή μισθό ή μεροκάματο μέσα από ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις. Να μπορούν και οι εργαζόμενοι να πουλήσουν ικανοποιητικά ότι τους έχει απομείνει. Η εργατική δύναμη (σωματική και πνευματική) είναι το μοναδικό εμπόρευμα που του αρνούνται να συμμετέχει στην «ελεύθερη αγορά» τους, να συμμετέχει στον ανταγωνισμό των εμπορευμάτων και να αμοίβεται για κάποια μετρήσιμη παραγωγικότητα της εργασίας. Όλα τα υπόλοιπα εμπορεύματα που μας πουλάνε για να γίνουμε πιο ευτυχισμένοι και καλύτεροι άνθρωποι, παίρνουν διαρκώς την ανιούσα, ενώ το εμπόρευμα της εργατικής δύναμης παίρνει ουσιαστικά την κατιούσα. Αφού λοιπόν έχουν καταργήσει το προστατευτικό εργατικό δίκαιο, αποτέλεσμα αγώνων και θυσιών, ως βασικός στόχος των μνημονίων που μας επέβαλαν και εφαρμόζουν, εμπαίζουν τώρα το εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και μιλάνε για μειοψηφίες που δήθεν υποκινούν απεργίες και ….αναταραχές. Τα περί «δυναμικών μειοψηφιών» που ταλαιπωρούν τον κόσμο τα έχουμε ακούσει και τα ακούμε χρόνια τώρα. Όμως πιο δυναμικές μειοψηφίες από τις μνημονιακές ελίτ που εμφανίστηκαν αυτά τα χρόνια δεν έχουμε ξαναδεί, όπου μέσα σε μια νύχτα με το «ναι, σε όλα» άνοιξαν τον δρόμο για τον αφανισμό της ελληνικής κοινωνίας και του έθνους-κράτους μας. Βρίσκουν βέβαια και τα κάνουν δημιουργώντας τις ανάλογες οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις, εκμεταλλευόμενοι κάθε αδυναμία του λαϊκού και εργατικού κινήματος που δυσκολεύεται να βρει μια μαζική λαϊκή συσπείρωση. Όμως «κουφάλα νεκροθάφτη δεν πεθάναμε ακόμα»
