Υλική εξαθλίωση και ηθική εξαχρείωση
Είθισται ιστορικά να συμβαδίζουν αυτές οι δυο καταστάσεις, για να ‘ρθουν ετούτες τις μέρες εκφραστές της κυβερνητικής πολιτικής να το επιβεβαιώσουν. Χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς καμιά αναστολή, χωρίς καμιά αίσθηση ντροπής, καθώς, τώρα πια, δεν πείθεται και κανένας από την τήρηση των όποιων προσχημάτων.
Οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί έπρεπε να γίνονται εδώ και τριάντα χρόνια, δήλωσε ο γνωστός Σταύρος Χουντονής, χωρίς να νιώθει την ανάγκη να πει στον κόσμο, τα σπίτια του οποίου θέλει να παραδώσει στις τράπεζες, γιατί αυτό δεν το έλεγε και πριν γίνει υπουργός. Τότε που κι αυτός φώναζε, “κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη”.
Οτιδήποτε δημιουργεί σχέσεις εργασίας είναι ηθικό, δήλωσε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Σεβαστάκης, υποστηρίζοντας την ανάπτυξη μέσω των καζίνων. Προκαλώντας εύλογα το δημόσιο αίσθημα, καθώς εμφανίζεται να καλύπτει την ιδεολογία της ηθικής εξαχρείωσης στην εργασία, που ειρωνεύεται η λαϊκή φράση, “καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”. Ακόμη και το να γίνεσαι απολογητής μιας πολιτικής που μετατρέπει η χώρα μας σε πεδίο δράσης των ποικίλων μαφιών…
