Για την Ισραηλινή ακτιβίστρια Ταλί Σαπίρα, τ’ άσβεστα φανάρια της μνήμης, αν και τόσο επώδυνα, φωτίζουν το δρόμο της ζωής της . Από την πλευρά της μητέρας της οι γονείς της και όλη της η οικογένεια ταξίδεψαν από τους μαρτυρικούς τόπους εξορίας των στρατοπέδων συγκέντρωσης της Ρωσίας προς την Ευρώπη και από εκεί, κατευθείαν, στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Μόνο ένας επέζησε…
Ζει ξανά το Ολοκαύτωμα μέσα από τη Νάκμπα των Παλαιστινίων και διάλεξε τη δίκαιη πλευρά της Ιστορίας, ορθώνοντας το ανάστημα της, με οποιοδήποτε τίμημα, στην ισραηλινή κατοχή.
Μάχες ετών, όχι σαν στρατιώτης του ισραηλινού στρατού αλλά σαν ακτιβίστρια στους πύρινους δρόμους της κατεχόμενης Παλαιστίνης, τη χάραξαν ανεξίτηλα. Πάσχει από το «Σύνδρομο Μετατραυματικού Στρες». Όμως άναψε κερί στο εικονοστάσι της ελευθερίας και συνεχίζει τον αγώνα για τη δικαιοσύνη με ένα διαφορετικό τρόπο, όμως, αποφασίζοντας να ζήσει κάπου μέσα στη Δυτική Όχθη, είναι παράνομη για το Ισραήλ , γιατί ήθελε να βιώσει, όπως οι Παλαιστίνιοι, τα δεινά της κατοχής.
Ο Παλαιστίνιος δημοσιογράφος/φωτορεπόρτερ Χάμντι Αμπουράχμα μας παρουσιάζει την θαρραλέα Ισραηλινή αγωνίστρια της ελευθερίας:
“Η Ταλί για εμένα που είμαι Παλαιστίνιος είναι μια γενναία γυναίκα που δεν φοβάται να πει την αλήθεια και ν’ αγωνιστεί ενάντια στην αδικία. Τη γνώρισα κατά τη διάρκεια μιας συγκέντρωσης διαμαρτυρίας ενάντια στο Τείχος στο χωριό μου Μπιλίν.
Στεκόταν πάντα μπροστά από εμάς στις διαδηλώσεις, προσπαθώντας να σταματήσει το στρατό που μας πυροβολούσε και πάντα αγωνιζόταν να απελευθερώσει τους Παλαιστίνιους τη στιγμή της σύλληψης από τους στρατιώτες, πριν τους μεταφέρουν στη φυλακή. Κάποιες φορές τα κατάφερνε άλλες φορές όχι και κάποιες φορές τη συλλαμβάνανε . Η παρουσία της ήταν τόσο σημαντική στις διαδηλώσεις ενάντια στο Τείχος και στους παράνομους εποικισμούς”.
Επειδή η συνέντευξη μας με την Ταλί Σαπίρα είναι πολύ μεγάλη, κρίναμε σκόπιμο να τη χωρίσουμε σε 3 μέρη για να τη διαβάσουν οι αναγνώστες της ιστοσελίδας μας.
Το 2ο μέρος της συνέντευξης μας (εδώ) με την Ταλί Σαπίρα, για το 1ο βλέπε ( εδώ ).
1) Στη σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνης τι σε ώθησε να διαλέξεις πλευρά; Γιατί αποφάσισες να υπερασπιστείς τα δικαιώματα των Παλαιστινίων και να μετακομίσεις σε άλλη πόλη;
Μεγάλωσα σε μια οικογένεια Ασκενάζι , όπου οι μύθοι του Σιωνισμού θεωρούνται αδιαμφισβήτητοι, έχοντας άγνοια της πολιτικής πραγματικότητας. Όταν ήμουν 20 χρονών, για πρώτη φορά άκουσα από το σύντροφο μου, ο οποίος ήταν Αριστερός, μια άλλη ανταγωνιστική αφήγηση που αμφισβητούσε όσα είχα ακούσει έως τότε.
Μου πήρε κάποια χρόνια για να συναρμολογήσω τα κομμάτια του “πάζλ”, όμως το 2009 όταν το Ισραήλ βομβάρδισε τη Γάζα και είδα για πρώτη φορά τις εικόνες των νεκρών παιδιών βουτηγμένων στο αίμα να τα βγάζουν από τα ερείπια, τότε πια όλες οι πληροφορίες που είχα, ταυτοποιήθηκαν. To σοκ που είχα υποστεί και η οργή που ένοιωσα, με ώθησαν να ξεκινήσω μια διαδικασία έρευνας και εντατικής μελέτης και τότε, αμέσως μετά, ξεκίνησα να συμμετέχω σε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στο Μπιλίν και σε άλλα χωριά και γενικότερα στη Δυτική Όχθη και μέσα από ένα δίκτυο νέων φίλων και επαφών, ήρθα σε επαφή με το Κίνημα Μποϋκοτάζ, Αποεπενδύσεις και Κυρώσεις (BDS).
Είναι πολλοί οι λόγοι, οι οποίοι συνεχώς αλλάζουν, που με ώθησαν να μετακομίσω στη Δυτική Όχθη, αλήθεια δεν μπορώ να θυμηθώ τι σκεφτόμουν πριν από 6 χρόνια. Κυρίως ήταν λόγω προσωπικής και πολιτικής περιέργειας. Αυτή η απόφαση στην ουσία είναι πολυσύνθετη και καταρχήν είναι παράνομη, γιατί απαγορεύεται στους Ισραηλινούς να βρίσκονται σε ορισμένες περιοχές της Δυτικής Όχθης.
Έχω συναντήσει Παλαιστίνιους στο Ισραήλ και αγρότες στα χωριά της Δυτικής Όχθης, ωστόσο ήθελα να γνωρίσω και τους κατοίκους της πόλης. Με ενδιαφέρει η πολιτική και η λαϊκή παράδοση σε τοπικό επίπεδο, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες που υπάρχουν στην καθημερινότητα μου, ενώ νοιώθω σαν ξένη στη ΔΙΚΗ τους γη (και όχι το αντίστροφο), βιώνοντας τις συνέπειες της ισραηλινής στρατιωτικής κατοχής στις πόλεις και στα χωριά και βέβαια έχοντας στη ζωή μου τους φίλους μου και όλους τους αγαπημένους μου ανθρώπους.
2) Ταλί έχεις εκτίσει τη θητεία σου στο στρατό. Σαν γυναίκα στρατιώτης ήσουν στα πεδία των μαχών;
Στο στρατό μου ανέθεσαν καθήκοντα γραμματειακής υποστήριξης στο τμήμα Ανθρωπίνων Πόρων στη Γάζα, την περίοδο 2001-2003. Δεν έχεις καμία επιλογή για το που θα υπηρετήσεις , για το ποια θα είναι η θέση σου. Ποιο πολύ με ενδιέφερε να είμαι σε βάση κοντά στο σπίτι μου, ώστε να μπορώ να κοιμάμαι εκεί , προσπαθώντας να αποδράσω από τους αποπνικτικούς μηχανισμούς του στρατού. Δεν πήρα μέρος σε στρατιωτικές επιχειρήσεις ή όπως συγκεκριμένα ονομαζόταν, δεν είχα “επαφή με τον πληθυσμό”. Το προσωπικό υποστήριξης όπως ήμασταν εμείς (γραμματείς, μηχανικοί, μάγειρες, καθαριστές κ.α) είχαμε απομακρυνθεί από τους στρατιώτες που συμμετείχαν στις μάχες. Στη βάση που ήμασταν δεν έφερναν Παλαιστίνιους.
Πάντως έχω μια ανάμνηση: καθώς πήγαινα στη βάση, εκεί στη νοητή γραμμή συνόρων μεταξύ Ισραήλ και Γάζας μας άφηνε το λεωφορείο και από εκεί ένα τεθωρακισμένο φορτηγό μας μετέφερε στις στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Μια μέρα, περιμένοντας το φορτηγό, θυμάμαι ένα τζιπ να σταματά με τους στρατιώτες του να βγάζουν ένα νεαρό Παλαιστίνιο που του είχαν δέσει τα μάτια και τα χέρια, ο οποίος βρισκόταν στο πίσω μέρος του τζιπ . Ήταν γυμνός από τη μέση και πάνω και αμέσως άρχισα να σκέφτομαι “ τι απέγινε η μπλούζα του; Άραγε φορούσε κάτι όταν τον συνέλαβαν”; Αμέσως ,όμως, λόγω των μυθευμάτων του Σιωνισμού που με είχαν κατακλύσει τότε, ενστικτωδώς μπήκα σε μια διαδικασία δικαιολόγησης του περιστατικού, αν και ένοιωθα μέσα μου ότι η εικόνα ήταν αποκρουστική και είπα καθησυχαστικά στον εαυτό μου ότι “θα πρέπει να έχει κάνει κάτι πολύ κακό”.
3) Όπως έχω διαβάσει για σένα ήσουν μέλος της συλλογικότητας “Αναρχικοί Eνάντια στο Tείχος”. Μπορείς να μας μιλήσεις για αυτό το Κίνημα στο οποίο συμμετείχες;
Οι “Αναρχικοί Ενάντια στο Τείχος” ήταν μια ενωμένη ομάδα ανθρώπων που η ιδεολογική τους αφετηρία ανήκε στον ευρύτερο χώρο της Αριστεράς, η οποία συγκροτήθηκε για να συγκρουστεί με την ισραηλινή στρατιωτική κατοχή, το απαρτχάιντ και την αποικιοκρατία.
Εντάχθηκα στη συλλογικότητα το 2009 και έφυγα το 20013, δεν σταμάτησα, όμως, να συμμετέχω στις πορείες και στις κινητοποιήσεις στην ευρύτερη περιοχή, έως το 2017.
Συμμετείχαμε σε διαδηλώσεις στη Δυτική Όχθη, στις συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην κατεδάφιση σπιτιών και οικισμών, επίσης οργανώναμε άμεσες δράσεις στην ισραηλινή επικράτεια , στα σύνορα του 48, καθώς ο στόχος μας ήταν να εντείνουμε την ευαισθητοποίηση και να δημιουργήσουμε δίκτυα αλληλεγγύης με τις λαϊκές επιτροπές σε παλαιστινιακά χωριά που διοργάνωναν διαδηλώσεις, καθιστικές διαμαρτυρίες κ.α.
Σήμερα εξαιτίας της διαταραχής μετατραυματικού στρες (PTSD) που έχω -συγκεκριμένα εκδηλώνεται με σπασμούς στους μυς που προκαλούν προσωρινή παραλυσία και έντονο πόνο, οι οποίοι μπορεί να διαρκούν για ώρες- ασχολούμαι με το κίνημα Μποϋκοτάζ, Αποεπενδύσεις και Κυρώσεις (BDS), που έχει να κάνει περισσότερο με οργάνωση εκστρατειών ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης του κόσμου και λιγότερο με διαδηλώσεις καταγγελίας του ισραηλινού απαρτχάιντ.
4) Μπορείς να μοιραστείς μαζί μας τις εμπειρίες σου συμμετέχοντας σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας μαζί με τους Παλαιστίνιους ως Ισραηλινή ακτιβίστρια? Σε έχουν συλλάβει;
Πήγαινα σε εβδομαδιαίες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας στην Δυτική Όχθη μαζί με τους “Αναρχικούς Ενάντια στο Τείχος”, από το 2009 έως το 2017. Πάντα πρέπει να έχεις στο μυαλό σου την πιθανότητα σύλληψης όταν συμμετέχεις σε πορείες στη Δυτική όχθη και στο Ισραήλ. Εάν πήγαινες τόσο συχνά όσο εγώ, κάποια στιγμή θα σε συλλαμβάνανε και αυτό γιατί μέρος της στρατηγικής μας ήταν οι προσπάθειες μας να αποτρέψουμε συλλήψεις Παλαιστινίων συντρόφων.
Φυσικά πολλές φορές τους Παλαιστίνιους και τους αλληλέγγυους τους έχουν πυροβολήσει με πληθώρα όπλων.
Έδωσα πρώτες βοήθειες σε τραυματισμένους και εμένα την ίδια με έχουν πυροβολήσει με πλαστικές σφαίρες και με κάλυκες δακρυγόνων. Έχουμε δει ανθρώπους και παιδιά να τους εκτελούν ελεύθεροι σκοπευτές, ενώ οι σφαίρες περνούσαν πάνω από τα κεφάλια μας.
Αυτές οι εικόνες αποτελούν τον κανόνα της πραγματικότητας. Απαγορεύεται στους Παλαιστίνιους να συμμετέχουν σε συγκεντρώσεις, ακόμα και αν οι αποικιοκράτες τους παίρνουν τη γη τους, ακόμα και αν ο στρατός εισβάλει στα σπίτια τους , ακόμα και αν τους απαγάγουν μέσα στη νύχτα. Απαγορεύεται να διαδηλώνουν.
Και στη φυλακή επειδή δεν υπάρχει υπαιτιότητα για τη διενέργεια βασανιστηρίων από το στρατό και την αστυνομία, σε πρωταρχικό επίπεδο υπάρχει η απάνθρωπη μεταχείριση των φυλακισμένων που εξελίσσεται πολύ εύκολα σε βασανιστήρια χωρίς, καν, να το αντιληφθούν.
Για εμάς τους Ισραηλινούς, μια σύλληψη θα μπορούσε να τελειώσει με την απελευθέρωση μας ίσως και το ίδιο βράδυ, ή στη χειρότερη περίπτωση θα ήμασταν φυλακισμένοι το Σαββατοκύριακο, ενώ θα διατηρούσαμε στο ακέραιο τα περισσότερα δικαιώματα μας. Οι Παλαιστίνιοι, ωστόσο, θα μπορούσαν να μείνουν στη φυλακή για μήνες ή ακόμα και χρόνια, με τα βασανιστήρια να αποτελούν τον κανόνα.
Σχετικά με τη μεταχείριση Ισραηλινών κρατούμενων στη φυλακή, κάποιοι από τους συντρόφους μας ήταν δεμένοι σε στάσεις που παραμόρφωνε τα σώματα τους για ώρες και βίωσαν υποτιμητική μεταχείριση και ψυχολογικά βασανιστήρια.
Και στην ερώτηση σου για το τι έχω δει μέσα στη φυλακή και κυρίως κατά τη διάρκεια σύλληψης, όχι σαν στρατιώτης όπως σου είπα αλλά αργότερα σαν ακτιβίστρια, έχω δει να κακοποιούνται κρατούμενοι. Έχω δει φυλακισμένους να τους έχουν δέσει τα χέρια και τα μάτια και να είναι σε στάσεις που τους έχουν αναγκάσει να γονατίζουν, να τους αφήνουν για ώρες κάτω από τον ήλιο, να μην τους επιτρέπουν ιατρική περίθαλψη, να τους βασανίζουν κάτω από το δυνατό ήχο μουσικής, να τους χτυπάνε, να τους τραβάνε τα μαλλιά και να τους σχίζουν τα ρούχα τους, έχω η ίδια ακούσει απειλές και προβολές εναντίον τους, ενώ τουλάχιστον μια φορά στη φυλακή μου είπαν ότι Ισραηλινοί δεσμοφύλακες έσβηναν τα τσιγάρα τους πάνω στους Παλαιστίνιους.
Θα μπορούσα να σου λέω ιστορίες που θα γέμιζαν σελίδες ολόκληρων βιβλίων…
Εμένα προσωπικά με πήγαν σε δύο φυλακές. Στη φυλακή της Ρωσικής Ένωσης στην Ιερουσαλήμ – εκεί συνάντησα 3 παιδιά ηλικίας, περίπου, 12-13 χρονών, δεμένα με χειροπέδες το ένα με το άλλο, καθώς ακολουθούσαν έναν φύλακα σε ένα διάδρομο – και στη Νεβεχ Τίρτζ (Neveh Tirtz,) τη μοναδική γυναικεία φυλακή του Ισραήλ.
H φυλακή είναι φρικτό μέρος. Η φυλακή της Ιερουσαλήμ είναι ένα παλιό, σκοτεινό κτήριο γεμάτο υγρασία, όπου οι χώροι κράτησης μοιάζουν με μεσαιωνικά κελιά. Η θερμοκρασία είναι πολύ χαμηλή και σε αναγκάζουν να μετακινείσαι συνέχεια, έτσι εξαντλείσαι και αρρωσταίνεις. Σε ένα από τα κελιά που μας μετέφεραν, είχε δύο πέτρινους πάγκους, όπου ο ένας ήταν απέναντι στον άλλο. Η συγκρατούμενη μου- μια ακτιβίστρια από τη Νορβηγία που την είχαν χτυπήσει και την είχαν συλλάβει μαζί με εμένα, σε μια πορεία για τα γυναικεία δικαιώματα στο Αλ-Καλίλ (Al-Khalil) – και εγώ καθίσαμε στις πέτρες με τέτοιο τρόπο ώστε τα γόνατα μας να μην ακουμπάνε. Ονομάσαμε το κελί μας “Μαυσωλείο”.
Τελικά όμως δεν είναι ούτε τα μπουντρούμια, ούτε είναι η δυσωδία από τις φραγμένες τουαλέτες. Είναι ότι δεν μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Έτσι απλά κάθεσαι εκεί, ενώ προσπαθείς να νοιώσεις τα πόδια σου και τα τεντώνεις για να σηκωθείς και να φύγεις και καπνίζεις λέγοντας αστεία με τους συγκρατούμενους σου, προσπαθώντας να παρηγορήσει ο ένας τον άλλο, ενώ ονειρεύεσαι να ήσουν στο κρεβάτι του σπιτιού σου.
5)Συμμετέχεις στο ”Μποϋκοτάζ από Μέσα”, τι είναι ; Ποιες είναι οι δράσεις σας ; Γνωρίζω ότι στα πλαίσια του κινήματος “Μποϋκοτάζ, Αποεπενδύσεις και Κυρώσεις” (BDS), συνεργάστηκες με καλλιτέχνες παγκόσμιας φήμης, όπως με τον Roger Waters, τον τραγουδιστή των Pink Floyd
Η πρώτη μας ενέργεια ήταν να γράψουμε μια ανακοίνωση υποστήριξης με στόχο τη συγκέντρωση υπογραφών στο Ισραήλ. Σήμερα, 12 χρόνια μετά, έχουμε την υπογραφή 1000 Ισραηλινών. Επίσης αναζητούμε τρόπους να υποστηρίξουμε το BDS.
Συγκεκριμένα ανεβάζουμε δηλώσεις υποστήριξης για υπάρχουσες εκστρατείες ενημέρωσης, ενώ διερευνούμε για το άμεσο μέλλον μελλοντικές καμπάνιες και συνεργαζόμαστε με συλλογικότητες από ολόκληρο τον κόσμο. Το κίνημα μας επικοινωνεί με καλλιτέχνες από κάθε γωνιά της γης . Κυρίως είναι μια διαδικασία συγκέντρωσης υπογραφών, δεν είναι κάτι εντυπωσιακό.
Ήδη ο Roger Waters ήταν πολιτικά εμπλεκόμενος με τον παλαιστινιακό αγώνα, έτσι όταν κάποιος από εμάς επικοινώνησε μαζί του, πριν μερικά χρόνια, ήταν πολύ ενθουσιασμένος που γνώρισε Ισραηλινούς που υποστηρίζουν το κάλεσμα των Παλαιστινίων για τη στήριξη του BDS και αντιλαμβάνονται ότι το Ισραήλ είναι ένα κράτος απαρτχάιντ. Ανάρτησε βίντεο που έδειχνε τον ίδιο να διαβάζει το γράμμα μας με μεγάλη χαρά, ήταν πολύ προσιτός. Αλλά αυτό έγινε πριν από 12 χρόνια. Σήμερα έχουμε δηλώσεις αλληλεγγύης που έχουν υπογραφεί από 16.000 καλλιτέχνες, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται οι Holly Hunter, Jeremy Irons, Cypress Hill, Viggo Mortensen, Phil Collins, Patti Smith, και φυσικά ο Roger Waters.
