Όταν ο καλπασμός του αλόγου σου σιμά στα σύννεφα
αχολογεί παιάνα απειθαρχίας στους αιώνες της υποταγής
αντάμα με το Σπάρτακο, τον Τσε και το Λουμούμπα,
όταν οι άυλες μορφές των ανταρτών μοιράζονται απ’ το δικό σου χέρι
το τελευταίο κομμάτι από το καρβέλι της συντροφικότητας,
όταν η ύστατη μπαταριά της αξιοπρέπειας
σβήνει σα μακρινός αντίλαλος στο φαράγγι της απόγνωσης
και το μαύρο αίμα από την άγια κάρα σου
αργοσταλάζει τους στεναγμούς αυτού του λαού
τότε Άρη, νιώθουμε ότι είσαι ακόμα εδώ…
Όταν η Ιστορία γυρέψει την εκδίκησή της
κι η ατιμωτική υπογραφή σκιστεί σε χίλια κομμάτια
που θα σκορπίσει μακριά ο αγέρας της ανυπακοής,
όταν οι παλιοί όρκοι αποκρυπτογραφηθούν ξανά
κάτω από το φως της νέας ταξικής αναμέτρησης,
όταν η ανάγκη ματαγίνει ώριμο τέκνο της οργής
και οι αδικημένοι βρούνε και πάλι το θάρρος
ν’ ανηφορίσουν τα δικά σου μονοπάτια
τότε Άρη, θα ξέρουμε ότι ακόμα ζεις…
*Πηγή: eyrytixn.blogspot.com
Πολύ συγκινητικό.