Εν αρχή ην η ατομική ευθύνη την οποία δεν εφάρμοζαν οι πολίτες,ενώ αντιθέτως “υπήρχε” κυβερνητική ευθύνη. Σήμερα η απόσταση της αποστασίας μεταξύ κυβέρνησης και Δημοκρατίας μεγενθύνεται καθώς η ανεπιτυχής αντιμετώπιση του ιού στην Ελλάδα οφείλεται στην ύπαρξη πολιτών, τους οποίους δεν έπεισε ο παντός είδους κρατικός-κυβερνητικός μηχανισμός να ακολουθήσουν ένα διάτρητο από πολλές πλευρές πολιτικό πρόγραμμα. Είναι απολύτως άδικο για τους Έλληνες πολίτες να προσπαθήσει ο οιοσδήποτε να απαριθμήσει το τι έχουν υποστεί-και κατά συνέπεια το σύνολον της Ελληνικής κοινωνίας-από το 2010 και έπειτα. Ήδη αποτελεί θρυλικό και μυθικό επίτευγμα αυτού του λαού, πως ακόμη επιβιώνει και υφίσταται.
Ωστόσο είναι γεγονός ότι και αυτή η κυβέρνηση στερείται ιστορικής μνήμης και ουδέν έχει διδαχθεί ως προς την ψυχοσύνθεση- για την οποία εχούν γραφεί εξ αιώνων πολλά πονήματα φλισοφικά και κοινωνιολογικά- του Έλληνα πολίτη. Σήμερα πάλι η ίδια η ιστορική στιγμή που ζούμε διδάσκει,ωστόσο σε αυτήν την κυβέρνηση ουδείς διαθέτει την πολιτική όραση και ακοή να δει και να ακούσει τα μηνύματα τα οποία εκπέμπουν εκατομμύρια πολίτες από την Αυστραλία,τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη από άκρου είς άκρον. Βασικός κανόνας στην φυσική και στην ζωή είναι ακόμη και εάν η δράση είναι ανεπιτυχής να προκαλεί αντίδραση. Ο τρόπος των απαγορεύσεων,των περιορισμών,του αυταρχισμού,της πίεσης,των αποκλεισμών,των εξαναγκασμών και της καταπατήσεως βασικών συνταγματικών αρχών,όπου καταργούνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα,όπως της ισότητος,της ελευθερίας,της ισονομίας,της ίσης μεταχειρίσεως και συμπεριφοράς προς όλους έχει δημιουργήσει τον χειρότερο σκοταδιστικό Μεσαίωνα στην Ιστορία του ανθρωπίνου γένους.
Ματαιοπονεί οικτρώς η κυβέρνηση όταν πιστεύει(;) ότι συνεχιζόμενη από την πλευρά αυτή η συγκεκριμένη άσκηση πολιτικής, ερήμην των πολιτών, θα επιτύχει.Απέτυχε εδώ και 18 μήνες εφαρμόζοντας αυτήν την ίδια πολιτική,την οποία ουδέποτε εψήφισαν οι Έλληνες πολίτες, παρ’ότι χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το σύνολον των ΜΜΕ, ασκώντας αφόρητη ψυχολογική πιεστική και απροκάλυπτη προπαγάνδα εξόφθαλμη,χειρίστου και χειριστικού είδους.
Αλαζονικά,ηπαρμένα,εκτός τόπου και χρόνου κυβερνητικά στελέχη απειλούν και εκβιάζουν με δηλώσεις τους Έλληνες πολίτες,αγνοώντας για πολλοστή φορά ότι σε μία Δημοκρατία κάθε εξουσία πηγάζει και καταλήγει σε αυτούς. Το σύνθημα Ελευθερία, Liberta, Freedom και σε πολλές άλλες γλώσσες απλώνεται με γεωμετρική προόδο σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη. Πιστεύουν άραγε εκείνοι οι οποίοι αποφασίζουν και διατάσσουν,ψηφίζουν στην Βουλή νόμους τους πλέον αντιδημοκρατικούς εδώ και καιρό,ότι αυτή η κραυγή, η οποία συνεχώς εντείνεται και μεγενθύνεται,θα σιγήσει με ναζιστικού τύπου διχασμούς,διαχωρισμούς, δημιουργίας γκέτο και ότι όλη αυτή η εναγώνια προσπάθεια επιβολής συγκεκριμένης κατευθυντήριας πολιτικής γραμμής-διότι άπαντα τα πάντα είναι μόνον πολιτική- δεν θα κριθεί και δεν κρίνεται δεόντως από τους ελεύθερους πολίτες,αυτεξούσιους,που είναι της οικείας γνώμης αυτοκράτορες(Θουκυδίδης 4.64.2) ; Οποιαδήποτε κοινωνία όταν διακρίνεται από μία μονομερή καθοδήγηση και επιβολή των μεν εις τους δε,δεν είναι πλέον κοινωνία,αλλά είναι εγκαθιδρυμένη τυρρανία.
Ωστόσο ανάλογη ευθύνη φέρει σύσσωμη η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση,η οποία εάν εν τοις πράγμασι δεν συναινούσε σε όλην αυτήν την συνταγματική μεταβολή, θα έπρεπε-σύσσωμη- να ζητήσει την διάλυση της Βουλής και την προκήρυξη αμέσως εκλογών με το ερώτημα εάν η συγκεκριμένη πολιτική της κυβερνήσεως παραβιάζει θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης η διεξαγωγή δημοψηφίσματος θα επανέφερε την δημοκρατική νομιμότητα ή μη της συγκεκριμένης διχαστικής πολιτικής,η οποία διαχωρίζει τους πολίτες και μεταφέρει σε αυτούς την ευθύνη της ανεπιτυχούς αντιμετωπίσεως του ιού στην Ελλάδα,χωρίς η ίδια η κυβέρνηση,που φέρει την πολιτική ευθύνη της αποτυχίας και σε αυτήν την κρίση, να παραιτείται και να προκηρύσσει εκλογές ως είναι το δημοκρατικόν δέον και καθήκον της.
Υ.Γ. Οι πυρκαγιές ακόμη μαίνονται….
” Ανυπόταχτη πολιτεία IV
[….] Η Ελλάδα κοιμάται στην παχειά νύχτα μπρούμητα
ζεσταίνοντας το μαχαίρι της κάτου απ’ την κοιλιά της. Ρωτήστε την.
Η πολιτεία βήχει μες την νύχτα.
Ένας βήχας σιγανός σε κανονικά διαστήματα.
Ακούγεται η δύσκολη ανάσα της.
Ανυπόταχτη,ανυπόταχτη, ανυπόταχτη[….]”
(Γιάννης Ρίτσος “Ποιήματα 1930-1960” Β’ Τόμος,Ζ Έκδοση “Κέδρος”1975,σελ.265).