Αμφιβάλλω πολύ κατά πόσο ήχησε καθησυχαστικά στα αυτιά ακόμη και των πιο πιστών υπερασπιστών της κυβερνητικής πολιτικής η «διαρροή» ότι η επιστολή Τσακαλώτου προς τους δανειστές δεν περιελάμβανε καμιά δέσμευση για νέα μέτρα.
Αντιθέτως, έχω την αίσθηση πως το γεγονός ότι ο Έλληνας υπουργός Οικονομικών επιφυλάσσεται προκειμένου να τα συζητήσει όλα εκ τους σύνεγγυς με το Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και την υπόλοιπη «παλιοπαρέα του Eurogroup», σε συνδυασμό με την επιβεβαίωση της παραμονής του ΔΝΤ στο πρόγραμμα, μάλλον προϊδεάζουν για τα χειρότερα.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως ακόμη κι η (έχουσα τον ρόλο του «καλού μπάτσου») Κομισιόν έσπευσε να σχολιάσει πως η συγκεκριμένη επιστολή αποτελεί «ένα καλό σημείο εκκίνησης για συμφωνία». Μόνο που, όπως έχει αποδειχθεί κατ’ επανάληψη και στο πρόσφατο μνημονιακό παρελθόν, η έκβαση τέτοιων υποθέσεων κατά κανόνα δεν μπορεί είναι θετική.
Όλα τα παραπάνω προφανώς και τα έχουν υπόψη στο Μέγαρο Μαξίμου. Δε γίνεται να μη βλέπουν πως η επικοινωνιακή διαχείριση της προϊούσας, εδώ κι επτά χρόνια, ακραίας φτωχοποίησης όλο και μεγαλύτερων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας δεν μπορεί να τους οδηγήσει πουθενά. Είναι δεδομένο πως έχουν αφουγκραστεί τη νέα έκρηξη κοινωνικής δυσαρέσκειας από τη νέα μείωση στις συντάξεις, μέσω της περικοπής τους ΕΚΑΣ, ή στο πετσόκομμα ακόμη και μισθών των 500 ευρώ, μέσω των λοιπών προβλέψεων του «αναδιανεμητικού» ασφαλιστικού Κατρούγκαλου για τα μπλοκάκια.
Είναι τέλος σαφές πως αντιλαμβάνονται ότι όλα όσα ετοιμάζονται να συμφωνήσουν με τους θεσμούς για το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης (επέκταση κόφτη, μείωση αφορολόγητου, επέκταση ομαδικών απολύσεων) προσιδιάζουν σε νέο Μνημόνιο, όπως κι αν το βαφτίσουν.
Κάτι ανάλογο πιθανότατα ισχύει και στην άλλη μεριά του τραπεζιού των λεγόμενων «διαπραγματεύσεων». Είναι ηλίου φαεινότερο πως ελάχιστοι είναι οι παράγοντες στους κόλπους των δανειστών που δείχνουν το παραμικρό ενδιαφέρον, έστω από τεχνοκρατική οπτική, σχετικά με την επιτυχία του ελληνικού προγράμματος.
Κι όσοι κάνουν κάτι τέτοιο, είναι επειδή τρέμουν στην ιδέα μήπως τυχόν ελληνικό «ατύχημα» ενεργοποιούσε ένα καταστροφικό ντόμινο στο κατά κοινή ομολογία ετοιμόρροπο ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Οι υπόλοιποι, από την Άνγκελα Μέρκελ μέχρι τον Πολ Τόμσεν, ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρία, βλέπουν την περίπτωση της Ελλάδας απλά ως μια ενδεχόμενη παράπλευρη απώλεια στη διαδικασία της αναδιάταξης δυνάμεων μέσα στο ευρύτερο γεωπολιτικό power game.
Με αυτά τα δεδομένα, αδυνατώ να φανταστώ πόσοι και με τι κουράγιο θα ασχοληθούν με ένα ακόμη κακοστημένη «θέατρο του παραλόγου» με φόντο το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης. Από τη στιγμή μάλιστα που τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης φαίνεται να ομονοούν πρόθυμα όσον αφορά στην ανάγκη διαιώνισης της πιο ακραίας λιτότητας, κανείς δεν μπορεί να ελπίζει σε ουσιαστική αλλαγή από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας.
Κι είναι πια σαφές πως ο μόνος τρόπος να «σπάσει» αυτός ο φαύλος κύκλος είναι η επανενεργοποίηση των πλέον δυναμικών κομματιών της κοινωνίας, τα οποία μάλιστα πλήττονται πρώτα απ’ όλους από αυτήν την κατάσταση. Μέχρι να συμβεί κάτι τέτοιο, οι Έλληνες πολίτες θα μοιάζουν καταδικασμένοι να παραδίδονται κάθε φορά τυλιγμένοι σε μια κόλλα χαρτί είτε πρόκειται για τις επιστολές Τσακαλώτου είτε για τις εκθέσεις Στουρνάρα…
*Πηγή: tvxs.gr
