Όλα ήταν θαυμάσια στην τελετή παράδοσης-παραλαβής ανάμεσα σε Τσίπρα και Κοτζιά.
Όσοι περίμεναν να «χυθεί αίμα» απογοητεύτηκαν.
Το κλίμα ήταν θερμό και φιλικό παρά τα μύχια αισθήματα αμοιβαίας αντιπάθειας. Τα τελευταία στην πολιτική εξαφανίζονται, εφόσον υπάρχει κοινό συμφέρον.
Ο Ν. Κοτζιάς δεν θα ήταν ποτέ τίποτα στην πολιτική, αν δεν του έδινε το υπουργικό αξίωμα ως «δώρο» ο Αλ. Τσίπρας. Ο τελευταίος, άσχετος με τα εξωτερικά, όπως και τα οικονομικά θέματα, είχε ίσως «παραμυθιαστεί» από τον Κοτζιά, ενώ το τελευταίο που θα γύρευε θα ήταν μια αντιπαράθεση με «πρόκες» από τον απερχόμενο.
Ο Ν. Κοτζιάς κατάπιε την γλώσσα του, παρότι προηγουμένως ζήτησε να δοθεί στη δημοσιότητα η 9 σελίδων επιστολή παραίτησής του.
Ο Αλ. Τσίπρας ασφαλώς θα ήθελε να πετάξει πολλές αιχμές για τον Υπουργό του επί των Εξωτερικών αλλά δεν τον συνέφερε με τίποτα να δηλητηριάσει εκείνη τη στιγμή το κλίμα, ενώ και αυτή η τελετή δεν προσφερόταν.
Αυτά, πάντως, ολίγη σημασία έχουν. Ολίγη σημασία έχει αν ο Τσίπρας «ανακουφίστηκε» με την παραίτηση Κοτζιά ή ο δεύτερος θεωρεί ότι έσπευσε βεβιασμένα ή, αντιθέτως, όπως είπε δημοσίως, νιώθει «ευτυχής». Η καρδούλα του το ξέρει, πώς μπορεί να πορευτεί χωρίς τα μεγαλεία του Υπουργείου Εξωτερικών.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι και οι δύο, Τσίπρας και Κοτζιάς, χαρακτήρισαν χωρίς αιδώ και κανέναν ενδοιασμό, «ιστορική» τη μέρα της τελετής, γιατί συνέπεσε με την απόσπαση από τον Ζάεφ των 2/3 ακριβώς των βουλευτών, 80 τον αριθμό, για να ξεκινήσει την συνταγματική αναθεώρηση στα Σκόπια.
Τσίπρας και Κοτζιάς, όσες προσωπικές αντιθέσεις και αν έχουν, ενώνονται με «ακατάλυτους πολιτικούς δεσμούς», δεσμά για την Ελλάδα.
Και οι δύο ξεπούλησαν το ελληνικό δημοψήφισμα και τις αντιμνημονιακές δεσμεύσεις τους για να υπογράψουν την ταπεινωτική συνθηκολόγηση του τρίτου μνημονίου. Και οι δύο με τις ευλογίες τους παρέδωσαν την Ελλάδα χειροπόδαρα δεμένη, από γη, ουρανό και θάλασσα, πεσκέσι στον αμερικανονατοϊκό ιμπεριαλισμό. Και οι δύο παρέκαμψαν την βούληση του ελληνικού λαού και το δημοψήφισμα στην ΠΓΔΜ και χάρισαν στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ αλλά στην γερμανική ΕΕ, ως προτεκτοράτο της κακιάς ώρας, την γειτονική χώρα. Και οι δύο, πραξικοπηματίες του Ιουλίου του 2015, έκαναν τα στραβά μάτια και το 2018 στα νέα πραξικοπήματα, τους εκβιασμούς, τις πιέσεις και τις εξαγορές που οδήγησαν στους 80 βουλευτές υπέρ του Ζάεφ στην ΠΓΔΜ. Και οι δύο παρέκαμψαν ουσιώδη αλυτρωτικά θέματα και τον νέο «Μακεδονισμό» της γείτονος, προκειμένου να αποσπάσουν με πράξεις, το μόνο που καταλαβαίνει ο ιμπεριαλισμός, την άπληστη εύνοια μιας αυτοκρατορίας, η οποία έχει αρχίσει να ξεπέφτει και μιας ΕΕ, η οποία μάλλον οδεύει προς διάλυση.
Όταν υπάρχουν τόσο «ακατάλυτοι πολιτικοί δεσμοί» είναι δύσκολο Τσίπρας και Κοτζιάς να περιπέσουν εύκολα σε μια αντιδικία, που θα βγάζει τα άπλυτά τους στην φόρα και ίσως να καταστρέφει κάθε πολιτικό τους μέλλον, αν αυτό δεν είναι ήδη κατεστραμμένο.
Μπορεί το επεισόδιο της παραίτησης του Ν. Κοτζιά να είναι «ασήμαντο» για τον τόπο ή και τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό για δύο μοιραίους της πολιτικής.
Αν η διένεξή τους, όμως, είναι τρικυμία σε ένα ποτήρι νερό, δεν είναι καθόλου μικρή η τρικυμία των έργων τους σε βάρος της χώρας μας και της περιοχής μας.
Προτού αυτή η τρικυμία καταστεί τσουνάμι, χωρίς επιστροφή, η Ελλάδα χρειάζεται αφύπνιση.
Αυτή είναι η μεγάλη σημερινή πρόκληση, άλλωστε, προς τους πολίτες της.
Ν.Ζ
