Τσίπρας: Αντί ομιλίας στην ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ, απολογητικό παραλήρημα «απαντήσεων» στην ΛΑ.Ε.

Τίποτα δεν δείχνει περισσότερο το αδιέξοδο του Αλ. Τσίπρα από το γεγονός ότι θεώρησε σκόπιμο να επιχειρήσει για άλλη μια φορά και τόσο εκτεταμένα να «απαντήσει» με ένα εμφανές απολογητικό ύφος, κατά την ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, σε όλους αυτούς, που κατά κύριο λόγο βρίσκονται στην ΛΑ.Ε, και οι οποίοι φοβήθηκαν τα «κύματα», όπως είπε χαρακτηριστικά στο διάγγελμά του για την δήθεν έξοδο της χώρας από τα μνημόνια, προκαλώντας ειρωνικά και πικρόχολα μειδιάματα.

Η ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ έμοιαζε από πολλές απόψεις ως μια αδιέξοδη απολογία απέναντι στις αιτιάσεις και την κριτική της ΛΑ.Ε. αλλά και στην κριτική που δέχεται από το εσωτερικό του κόμματός του και από την κοινωνία, από τον αριστερό προοδευτικό πατριωτικό δημοκρατικό κόσμο, ο οποίος δικαίως του καταμαρτυρά προδοσία αρχών και έμπρακτη προσχώρηση, με τις επιλογές του, στις πιο ακραίες θέσεις νεοφιλελευθερισμού και υποτέλειας των αντίπαλων κάθε τι του προοδευτικού, παραγωγικού και κοινωνικού σε αυτήν την χώρα.

Ακόμα χειρότερα, πολύ κόσμος, δίπλα στις πολιτικές προσχώρησης στην δεξιά της χειρότερης υποταγής στα ξένα κέντρα και στο νεοφιλελευθερισμό, πολύ δικαιολογημένα του χρεώνει πλήρη ανικανότητα και μετριότητα ,ακόμη και για την πιο στοιχειώδη οργάνωση του κράτους και την πιο στοιχειώδη διαχείριση των δημόσιων υποθέσεων, πράγμα που έχει αποφέρει προϊούσα αποσύνθεση και διάλυση σε όλους τους τομείς.

Ο Αλέξης Τσίπρας, στρεψοδικώντας, ως συνήθως, με λεκτικά παιχνίδια του κενού και του τίποτα, επιχειρούσε να απαντήσει, με την ομιλία του στην ΚΕ, στην κριτική και τις θέσεις της ΛΑ.Ε., εμφανίζοντας περίπου τα στελέχη της τελευταίας να προτείνουν στον τότε ενιαίο ΣΥΡΙΖΑ, κατά τις δύσκολες στιγμές των σκληρών διλημμάτων, την φυγή από κυβερνητικές ευθύνες και την «επιστροφή στην γωνία της υγειονομικής ζώνης που επιφύλασσε για την Αριστερά ο δικομματισμός της μεταπολίτευσης»!

Ο Αλ. Τσίπρας είναι τόσο μικροπρεπής, ώστε να χυδαιολογεί και να δημαγωγεί με απίστευτη ευτέλεια.

Ο Αλ. Τσίπρας ταυτίζει με κακεντρέχεια και αμνησία στην ομιλία του στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ την απόρριψη του καταστρεπτικού δρόμου του τρίτου μνημονίου και το σεβασμό στο «ΟΧΙ» του δημοψηφίσματος, που του πρότειναν τα σημερινά στελέχη της ΛΑ.Ε., με την αποφυγή της «κυβερνητικής ευθύνης», με την «ηττοπάθεια», με τον «αναχωρητισμό, με το «γύρισμα της πλάτης στον λαό» και τόσα άλλα ευτράπελα.

Πρόκειται για κατάντημα να σερβίρεται όψιμα η προδοσία αρχών, προγραμμάτων, αγώνων και της ίδιας της δημοψηφισματικής λαϊκής βούλησης, ως τόλμη και μεγάλη αρετή.

Δεν υπάρχει, έτσι, μεγαλύτερος έπαινος σε άθλιους πολιτικούς μιας παρακμιακής τάξης, όπως ο ΓΑΠ, ο Ευ. Βενιζέλος, ο Αντ. Σαμαράς και τόσοι άλλοι που ξεκίνησαν με άλλες δεσμεύσεις, για να ξεπέσουν στην «τόλμη» και την «ευθύνη» της υιοθέτησης και εφαρμογής καταστροφικών μνημονίων.

Ο Αλ. Τσίπρας δεν είχε ποτέ το σθένος ούτε το ανάστημα, την ισχυρή βούληση και τον αντίστοιχο εξοπλισμό για να αναμετρηθεί ποτέ ευθέως με τις θέσεις του Αριστερού Ρεύματος τότε και της ΛΑ.Ε. σήμερα.

Κρυβόταν πάντα και στρεψοδικούσε και ο ίδιος και οι σημερινοί παρατρεχάμενοι του.

Ποτέ δεν αναφέρθηκε για να απαντήσει στην πραγματική εναλλακτική πρόταση ευθύνης και τις πρωτοβουλίες του Παν. Λαφαζάνη, παρά μόνο τις συκοφάντησε με την άθλια φράση, ως, δήθεν, ”ριφιφί στο Νομισματοκοπείο“.

Κρύβεται και σήμερα ο Αλ. Τσίπρας και δεν τολμά να αντιπαρατεθεί ευθέως στην ρεαλιστική εναλλακτική πρόταση της ΛΑ.Ε., κρυπτόμενος πίσω από έναν άλλο ρεαλισμό: Τον ρεαλισμό της καρέκλας, της Γερμανικής προστασίας και της θερμής αγκαλιάς των νεοψυχροπολεμικών της Ουάσιγκτον και των γερακιών του Ισραήλ.

Αλέξη Τσίπρα, δεν έφυγες από κανένα μνημόνιο.

Όλα τα μνημόνια είναι εδώ και εφαρμόζονται.

Και τα χειρότερα μνημόνια, αν δεν ανατραπείς ο ίδιος και συνολικά το παρακμιακό και δουλοπρεπές συναινετικό πολιτικό κατεστημένο, είναι μπροστά στον τόπο και τον λαό μας.

Κ.Τ.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την ομιλία του Αλ. Τσίπρα

Στη συνέχεια παραθέτουμε ορισμένα μόνο από τα σημεία της ομιλία του Αλ.Τσίπρα, τα οποία συνιστούν, υποτίθεται, απάντηση (στην ουσία φτηνή απολογία, κίνηση λύπησης και έκφραση αδιεξόδου) στα στελέχη που αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και τώρα είναι ενταγμένα στην ΛΑ.Ε και στην ίδια την ΛΑ.Ε. και τις θέσεις της:

”Όταν αναλάβαμε τη βαριά ευθύνη, γνωρίζαμε το συσχετισμό της Ευρώπη. Γνωρίζαμε το κράτος που θα έπρεπε να διαχειριστούμε. Γνωρίζαμε ότι η κυβέρνηση Σαμαρά, τότε είχε ναρκοθετήσει μελετημένα κάθε μας βήμα, με σχέδιο την λεγόμενη τότε «παρένθεση».

Αυτά και μόνο θα αρκούσαν για να δικαιολογήσουμε οποιαδήποτε απόφαση αναχωρητισμού, οποιαδήποτε απόφαση να μην μπούμε στη μάχη.

Να αποφύγουμε τεχνηέντως την ευθύνη.

Να καλλιεργήσουμε και εμείς το κλίμα της ηττοπάθειας, ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει.

Άλλωστε, θα κρατούσαμε και τα χέρια μας καθαρά, δεν θα τα λερώναμε. Και, βεβαίως, δεν θα χρειαζόταν να βασανίσουμε το μυαλό και την ψυχή μας, για να λάβουμε δύσκολες αποφάσεις.

Θα μπορούσαμε να συνεχίζουμε την ζωή και την πορεία του κόμματός μας, στη γωνιά μας.

Εντός της υγειονομικής ζώνης που φύλαγε για μας πάντοτε ο πάλαι ποτέ μεγάλος δικομματισμός της περιόδου μετά την μεταπολίτευση.

Το πρόβλημα όμως, σύντροφοι και συντρόφισσες, είναι το εξής.

Ότι αν επιλέγαμε να στρέψουμε την πλάτη στο λαό εκείνες τις καθοριστικές, ιστορικές για τον τόπο στιγμές, θα ξηλώναμε την ίδια την ιστορία και το αξιακό φορτίο της Αριστεράς.

Γιατί η Αριστερά σε αυτή τη χώρα, δεν έλειψε ποτέ από τις μεγάλες ιστορικές στιγμές και από το κάλεσμα του λαού και τους μεγάλους αγώνες. Δεν την αποθάρρυνε ο συσχετισμός. Δεν περίμενε πότε αυτές οι περιβόητες συνθήκες θα ωριμάσουν. Δεν δραπέτευε στη θεωρητική  της ασφάλεια. Δεν φυλαγόταν από την ιστορία. Αλλά την έγραφε πάντοτε σε χρόνο ενεστώτα.

Αυτός είναι και ο λόγος που η Αριστερά στον τόπο μας ήταν, είναι και θα είναι μια μεγάλη υπόθεση. Μια μεγάλη υπόθεση που βαδίζει παράλληλα με τις μεγάλες εθνικές προσπάθειες, τα μεγάλα ιστορικά διακυβεύματα.

Γιατί αν η Αριστερά δεν κρύφτηκε ποτέ από τη μάχη, αυτό συνέβη για ένα πολύ απλό λόγο.

Γιατί η Αριστερά, είναι αναπόσπαστο κομμάτι του λαού μας. Δεν είναι αυτόκλητος εκπρόσωπος του.Είναι σάρκα από τις σάρκες του.

Το 2015, λοιπόν, τρεισήμισι χρόνια πριν, ο ελληνικός λαός μας εμπιστεύτηκε.

Μας έδωσε την ευθύνη.  Την εντολή για μάχη. Μια μάχη που δεν τη δώσαμε στο πλάι του λαού, αλλά προσπαθήσαμε να τη δώσουμε και τη δώσαμε σε μεγάλο βαθμό με το λαό οργανικό κομμάτι αυτής της μάχης. Με αυτόν δώσαμε τη μάχη των πρώτων μηνών. Αυτός μίλησε, με τρόπο εκκωφαντικό, όταν τα πράγματα έφτασαν στα όριά τους. Σε αυτόν στραφήκαμε και πάλι, μετά τις δύσκολες αποφάσεις που κληθήκαμε να λάβουμε.  Και αυτός ήταν που μας εμπιστεύτηκε ξανά το Σεπτέμβρη.

Μας έδωσε το χρόνο και τη δύναμη να ανταποκριθούμε στην ευθύνη που αναλάβαμε”

ΥΓ: Toν λαό, λοιπόν, που είπε πράγματι με εκκωφαντικό τρόπο ένα μεγάλο “ΟΧΙ”, ”όταν τα πράγματα έφτασαν στα όρια τους”, αυτό τον λαό διαψεύσατε και συμπορευτήκατε με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι για το τρίτο μνημόνιο και συμπορεύεστε μαζί τους επί της ουσίας μέχρι σήμερα!

Κ.Τ.