Νέα συζήτηση των δυο ΣΥΡΙΖΑίων, στον απόηχο του Eurogroup
Ο ΣΥΡΙΖΑίος (Β) μπήκε με φόρα στο γραφείο του στελέχους (Α), που συστήνεται ως «αριστερός ρεαλιστής». Όλα έδειχναν ότι ήταν άκρως μαχητικές οι διαθέσεις του B, για το δεύτερο μέρος της συζήτησής τους…
Α: Αν θυμάμαι καλά, θα συζητούσαμε σήμερα για τον Τραμπ…
Β: Α, ναι; Εγώ λέω να αρχίσουμε από τα όσα πήγαμε πάλι και συμφωνήσαμε, στις Βρυξέλλες. Μέχρι πρότινος δεν λέγαμε, που να με πάρει ο διάολος, ότι θα απορρίπταμε την προληπτική θεσμοθέτηση μέτρων για το 2018 και πέρα; Ότι δεν θα ανεχόμασταν νέες περικοπές λιτότητας, ούτε ενός ευρώ;
Α: Ε, ναι. Λέγαμε τι θέλαμε και τι δεν θέλαμε εμείς. Αλλά στο γήπεδο, ξέρεις, είναι και οι άλλοι. Όμως τα αντισταθμιστικά μέτρα θα…
Β: Άσε, άσε, ξέρω. Στο γήπεδο παίζουν μπάλα μόνον οι άλλοι και εμείς βρήκαμε το αδελφάκι του αλήστου μνήμης «παράλληλου προγράμματος». Τα αντισταθμιστικά φιλολαϊκά μέτρα. Τα μέτρα είναι τα γκολ που τρώμε. Και βαφτίζουμε αντισταθμιστική κίνηση τη σέντρα που κάνουμε, έπειτα από κάθε τέρμα που μας βάζουν. Ξέρεις, θα μπορούσα να γελάσω με αυτήν την απίθανη σύλληψη, αλλά υπάρχει κόσμος που θα υποφέρει ακόμη περισσότερο με όσα, πάλι, δεχθήκαμε. Και κάπου εδώ τελειώνει το καλαμπούρι.
Α: Μην γίνεσαι πικρόχολος. Γιατί δεν περιμένεις να δεις τι μπορούμε να πετύχουμε με τα αντισταθμιστικά;
Β: Διότι είδα και το «παράλληλο». Διότι είναι ανήθικο να λες σε έναν άνθρωπο των 500 ευρώ που στο εξής θα πληρώνει φόρο, «κουράγιο, σκέψου ότι κάποιος άλλος, κάποια στιγμή, με κάποιον τρόπο, μπορεί να ανακουφιστεί». Διότι δεν θέλω να ξαναζήσω το παραμύθι της «13ης σύνταξης». Διότι δεν είμαι τρελός να πιστέψω ότι αυτοί οι άθλιοι κέρβεροι, στους οποίους δεν προβάλλουμε πλέον την παραμικρή αντίσταση, θα δεχθούν έστω και υποψία αναίρεσης όσων επέβαλλαν.
Α: Έχεις κι άλλα «διότι»;
Β: Κουράστηκες; Άλλο ένα έχω… Διότι, για να παραφράσω εκείνη τη δήλωση του Φλαμπουράρη, μόνο αν είναι οι περικοπές σε ευρώ και τα αντισταθμιστικά σε αέρα κοπανιστό θα μπορούσαν να τα δεχθούν οι δανειστές, που τους βλέπουμε, βαράμε προσοχές και κατόπιν αναγκάζουμε την κοινωνία να πέσει και να πάρει άλλες εκατό κάμψεις.
Α: Πήρες φόρα, αλλά τουλάχιστον ανέκτησες κάτι από το χιούμορ σου. Εάν ανακτήσεις και ολίγη από την πολιτική σου νηφαλιότητα, θα αντιληφθείς ότι έχει δίκιο ο Μπαλαούρας. Ήταν μια τακτική ήττα, να δούμε πώς δεν θα εξελιχθεί σε στρατηγική…
Β: Να χαρώ εγώ τακτική… Δώσαμε πάλι ότι μας ζήτησαν χωρίς να εξασφαλίσουμε καν την ένταξη στην ποσοτική χαλάρωση, που την έχουμε ανάγει σε Εδέμ. Και λέμε πως η ήττα ήταν τακτική, όταν δεν μισο-πανηγυρίζουμε. Ώ, τι ωραία που κινούμαστε ανάμεσα στην τακτική ήττα και την …άτακτη επιτυχία…
Α: Τώρα σιγουρεύτηκα, βρήκες το χιούμορ σου…
Β: Απαντήσεις να δούμε πού θα βρω… Και, για να έχουμε καλό ερώτημα, σε ποιο ακριβώς σημείο η τακτική ήττα μετατρέπεται σε στρατηγική; Όταν θα φορολογηθεί ο άπορος, μακροχρόνια άνεργος αναδρομικά για τα επιδόματα που κάποτε έπαιρνε; Όταν η βασική σύνταξη πέσει στα 100 ευρώ; Πότε;
Α: Άρχισες πάλι την καταστροφολογία. Δες όλο το κάδρο. Ο Ρέγκλινγκ είπε ότι η Ελλάδα θα μπορέσει να βγει στις αγορές από τα μέσα του 2018. Αποδίδει σιγά-σιγά η προσπάθειά μας. Και μην ξεχνάς, αλλάζουν και οι διαθέσεις στην Ευρώπη απέναντί μας. Δεν είδες δηλώσεις που έκαναν, στην ίδια τη Γερμανία, όχι μόνο στελέχη του SPD αλλά και ο Χριστιανοδημοκράτης Έντιγκερ; Δεν βλέπεις τίποτα καλό στον ορίζοντα όταν λέει πως επιβλήθηκε υπερβολική λιτότητα στην Ελλάδα κοτζάμ Πέτερ Μπόφινγκερ, που, πέραν της ιδιότητας του καθηγητή οικονομίας, διαθέτει και αυτήν του μέλους της Επιτροπής Σοφών της γερμανικής κυβέρνησης;
Β: Μου αραδιάζεις όσα ειπώθηκαν πριν από τη συνεδρίαση του Eurogroup, αλλά ήδη ξέρουμε την έκβαση του Eurogroup. Είναι σαν να προσπαθείς να σταθμίσεις τα δεδομένα ενός μαθηματικού προβλήματος, ενώ ο καθηγητής έχει ήδη γράψει τη λύση στον πίνακα.
Α: Τι εννοείς;
Β: Εάν έπειτα από τέτοιο λεκτικό μπαράζ υποτιθέμενης κατανόησης για το δράμα της ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας έχουμε μια απόφαση σαν αυτήν του Eurogroup, σε ποιο συμπέρασμα καταλήγεις για την αξία αυτών των παραδοχών; Ή μήπως ξέχασες κάτι …συγκινητικές δηλώσεις του Σουλτς, στις αρχές του 2015, για το δράμα των συνταξιούχων στην Ελλάδα που ζουν με ολοένα και λιγότερα χρήματα, για τη λιτότητα που πρέπει να τερματιστεί, κλπ. Το ότι στη συνέχεια ο Σουλτς κι ο Γκάμπριελ θύμιζαν Σόιμπλε, όταν μιλούσαν, υποθέτω ότι το θυμάσαι…
Α: Να θυμάσαι κι εσύ τον Ηράκλειτο, σύντροφέ μου. Τα πάντα ρει… Μην τα κρίνεις όλα με γνώμονα αυτό το Eurogroup. Οι θετικές παραδοχές που ανέφερα μοιάζουν με σπόρο που θα φέρει καρπούς, έστω και μακροπρόθεσμα…
Β: «Μακροπρόθεσμα θα είμαστε όλοι νεκροί»… Βλέπεις, εκτός από τον Ηράκλειτο θυμάμαι και τον Κέινς. Ο οποίος δεν είχε δει και λιτότητα τύπου Ελλάδας, 2010-2017…
Α: Όσο και να σε πιάνει το πείσμα σου, δεν μπορείς να αμφισβητήσεις ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο στη στάση των σοσιαλδημοκρατών, ειδικά αυτών.
Β: Δεν το βλέπω, καημένε; Δήλωσε ο Γκάμπριελ έπειτα από το Eurogroup πως η Αθήνα πρέπει να τηρήσει τις συμφωνίες που έγιναν. Για να ορθοποδήσει μέσα στην Ευρωζώνη ο ταλαιπωρημένος λαός της Ελλάδας — είπε. Και εγώ, τώρα, τι λες ότι πρέπει να κάνω; Να ικανοποιηθώ που ο Γκάμπριελ αναγνωρίζει την ταλαιπωρία μου και να πω «χαλάλι που μου ζητάει να ταλαιπωρηθώ ακόμη περισσότερο», εφαρμόζοντας όσα μου ζητούν ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ; Ε;
Α: Είπαμε, θέλει υπομονή το πράγμα…
Β: Ποια υπομονή, μωρέ; Διορθώνει η υπομονή τον παραλογισμό; Επί εφτά χρόνια ισοπεδώθηκαν τα πάντα και στο τέλος του 2016 το δημόσιο χρέος μετρήθηκε και βγήκε κατά 5 δισεκατομμύρια μεγαλύτερο από εκείνο του τέλους του 2015. Το 2009 ήταν 299 δισεκατομμύρια, τώρα έχει πάει στα 326, 3 και εσύ μου λες πως το πράγμα ισιώνει; Ποιον κοροϊδεύεις;
Α: (με εμφανή διάθεση να τερματίσει τη συζήτηση): Το μόνο που σου λέω είναι πως δεν θα επικρατούν για πάντα οι Γερμανοί. Να όπως, στο ποδόσφαιρο. Τέσσερα έβαλε η Ατλέτικο Μαδρίτης μέσα στο Λεβερκούζεν. Τέσσερα…
Β: Ε, και; Τέσσερα αντισταθμιστικά μέτρα πήρε και η Λεβερκούζεν. Τέσσερις σέντρες έκανε και –με βάση τη λογική σου– φαντάστηκε ότι το ματς έγινε δημοσιονομικά ουδέτερο.
Φεύγοντας ο «Β» χτύπησε με δύναμη την πόρτα πίσω του. Πρόλαβε όμως να ακούσει το στέλεχος να του φωνάζει: «Βρήκες την ευρηματικότητά σου, αλλά βρες και λίγο κομματικό πατριωτισμό, για να μην βρούμε καμιά μέρα τον Κούλη πρωθυπουργό». Πέταξε μια βρισιά κι απομακρύνθηκε.
*Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2017.
