Ζόρια στο Κόκκινο 105,5 τρεις απολύσεις, μειώσεις μισθών (20%) και το μέλλον δυσοίωνο. Κάποιο στον ΣΥΡΙΖΑ, απ’ όταν ο Τσίπρας πήρε την κυβέρνηση και η Τρόικα διατήρησε την εξουσία, ήθελαν να κλείσουν τον σταθμό και να απαλλαγούν από την «Αυγή». Δικά τους τα νιτερέσα και δικαίωμα της «εργοδότριας εταιρίας» να σπρώχνει στην ανεργία εργαζόμενους (όπως άλλωστε έπραξε και το ΚΚΕ με τον «902» και τον «Ριζοσπάστη»), αλλά ο αριστερός (εν προκειμένω) κόσμος βλέπει, κρίνει και πικραίνεται, προσπαθώντας να διακρίνει ακόμα μια κάποια διαφορά μεταξύ εταιριών και κομμάτων.
Όμως, όλοι πρέπει κάποια στιγμή να δούμε πιο βαθιά (όσο και αν, ενδεχομένως για κάποιους τουλάχιστον, πονάει). Καταρχήν οι τρεις απολύσεις στο Κόκκινο αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχουν λεφτά για δημοσιογράφους ή τεχνικούς, υπάρχουν όμως για τα πρώτη φορά αριστερά τρολ.
Υπάρχουν δηλαδή λεφτά και μάλιστα ματωμένα λεφτά (μαύρου χρώματος) για να πληρώνονται άνθρωποι αισχροί από άλλους αισχρότερους (πάντα στο πλαίσιο του κόμματος) για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά της πιο ελεεινής μορφής εναντίον όσων προγράφονται από τα κέντρα εξουσίας. Είτε έχουν είτε δεν έχουν την κυβέρνηση. Διότι
σε αυτόν τον τομέα η αριστερά που γονάτισε και η δεξιά που καραδοκεί κινούνται στον ίδιο παρανομαστή. Λυπάμαι για τους τρεις συναδέλφους που απολύθηκαν, αλλά οι ίδιοι δεν έδειξαν να λυπούνται (με ένα κείμενο ή μια κουβέντα) όταν απολύονταν άλλοι συνάδελφοι τους. Πολλοί. Συχνά και διαρκώς.
Η παθολογία στον Τύπο είναι βαθιά, τα έχουμε ξαναπεί να μην τα επαναλαμβάνουμε, όχι επειδή είναι κουραστικό, αλλά επειδή όποιος έως τώρα δεν έχει καταλάβει, έχει τους δικούς του λόγους για να μην καταλαβαίνει. Χωρίς το πλείστον του εκδοτικού κατεστημένου και χωρίς την πλειονότητα των δημοσιογράφων, η Ελλάδα και οι Έλληνες δεν θα παγιδεύονταν στην μεταπολιτευτική φενάκη ούτε θα υφίσταντο τη μνημονιακή νίλα.
Αντί λοιπόν επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι παθολογίες να αρχίσουν να θεραπεύονται, προχωρήσαμε σε βαθύτερες εκδοχές των ίδιων των ασθενειών. Η νέα διαπλοκή, η ολοκληρωτική αντίληψη για την πλήρη χειραγώγηση του Τύπου, η εξώθηση κάποιον δημοσιογράφων σε επαγγελματικό θάνατο, η χρήση των τρολ και ο διορισμός ή το φύτεμα γενιτσαρογραικύλων παντού, έγιναν τα λάβαρα του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και των Δυνατών στην εξουσία.
Οι αριστεροί που γονάτισαν χωρίζονται σε δυο κατηγορίες: σε εκείνους που πιστεύουν ότι υπάρχει αύριο, όταν μετά τον Τσίπρα θα πρέπει επί των ερειπίων να ξαναστηθεί η ΕΒΓΑ, και σε εκείνους που δεν πιστεύουν ότι υπάρχει αύριο ή που ένα τέτοιο αύριο δεν τους ενδιαφέρει – ό,τι φάμε ό,τι πιούμε και έχετε γεια βρυσούλες.
Όμως και μετά τον ΣΥΡΙΖΑ τα ίδια θα συνεχίσουν να συμβαίνουν και στον Τύπο και στη χώρα, όσο αυτό το μοντέλο για την «κατάσταση των πραγμάτων» παραμένει το ίδιο. Τα «ντόπερμαν της ενημέρωσης» για παράδειγμα, έτρωγαν από το Mega ζωντανό τον κοσμάκη και ύστερα πολλοί από αυτούς καθώς και το κανάλι έπεσαν μέσα στο λάκκο που έσκαβαν για τους άλλους. Κατάλαβε κανείς τίποτα από αυτό; Ελάχιστοι. Αντιθέτως! Κατεβαίνουμε ως κλάδος όλο και πιο πολλά σκαλιά προς την άβυσσο. Υπάρχουν πια δημοσιογράφοι που παινεύονται ότι είναι φυτευτοί από τα κόμματα εκεί που εργάζονται – το θεωρούν αυτό δείγμα ισχύος!!! Δεν θα συνεχίσω
την απαρίθμηση των κρουσμάτων μιας παθογένειας από την οποία προσπαθούν να τρέφονται όλες οι λάμιες το ίδιο. Θα σταθώ μόνον σε ένα τελευταίο φαινόμενο, το πιο δραματικό: ελάχιστα πια δείχνει η πλειονότητα των πολιτών να ενδιαφέρεται για την εξάπλωση αυτής της σήψης (που όμως απειλεί τη ζωή τους). Κι ακόμα, υποστηρίζουν όλο και πιο λίγο τους λίγους που απέμειναν μαχόμενοι.
Παλαιότερα, εκδότες και διευθυντές υπολόγιζαν τι εκπροσωπούν οι δημοσιογράφοι – σήμερα το διαχειρίζονται για να μην πω το χειραγωγούν.
Με τις εξαιρέσεις να ανατρέπουν τον κανόνα.
ΥΓ: Η ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ που επιρρίπτει την ευθύνη για τις απολύσεις στους… εργαζόμενους, καθώς και ο συμψηφισμός των έργων του με τα έργα της ΝΔ αποδεικνύει τον κοινό παρανομαστή των νεόκοπων της εξουσίας με τους παλαίμαχους – «κακοποιούς», όπως έλεγε και ο Λέων Καραπαναγιώτης.
Πηγή: topontiki.gr
