Ορισμένα γεγονότα στην πολιτική ζωή, συμπυκνώνουν με ιδιαίτερο τρόπο την ταξική φύση του αστικού συστήματος κυριαρχίας, αποκαλύπτοντας ότι τα περί «δημοκρατίας», «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «λαϊκής βούλησης», «συνταγματικής τάξης» κ.ά, είναι νεκρές έννοιες, ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε βαθειά κρίση και ιστορική παρακμή.
Οι τρεις εξουσίες
Στην πολιτική επιστήμη υπάρχει η διάκριση των εξουσιών, σε «νομοθετική», «εκτελεστική» και «δικαστική», έχοντας ευρύτερο πλαίσιο λειτουργίας το Σύνταγμα και τους νόμους. Δυστυχώς στην ελληνική κοινωνία, κυρίως από το 2010 μέχρι σήμερα, με την εφαρμογή των Μνημονίων, βιώνουμε όχι απλά τη στρέβλωση του ρόλου των τριών εξουσιών σε βάρος της λαϊκής βούλησης, αλλά και την υποταγή τους στα υπερεθνικά κέντρα επικυριαρχίας (EE-ΔNT–EKT–EMS), με κορυφαίο το άτυπο όργανο Eurogroup, που αναιρεί κάθε έννοια εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας.
Η «νομοθετική εξουσία» με τις πρακτικές του «κατεπείγοντος» και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), έχει πλήρως ευτελισθεί, με ουσιαστική υποβάθμιση του ρόλου της Βουλής και των βουλευτών (ψηφίζουν κατά κανόνα χωρίς καν να έχουν δει τα πολυσέλιδα κείμενα) και την ουσιαστική υποταγή της στην «εκτελεστική εξουσία» (κυβέρνηση), η οποία με τη σειρά της είναι πλήρως υποταγμένη στις Μνημονιακές δεσμεύσεις και στα κελεύσματα των υπερεθνικών αφεντικών, παράγοντας νομοθετικά «τερατουργήματα», όπως ο πρόσφατος νόμος για τα προαπαιτούμενα της β’ αξιολόγησης με ορίζοντα το ….2060.!! Η τρίτη εξουσία, η «δικαστική», που θεωρείται θεματοφύλακας του Συντάγματος και των νόμων, με πυλώνες τα τρία ανώτατα δικαστήρια (Συμβούλιο Επικρατείας, «Άρειο Πάγο και «Ελεγκτικό Συνέδριο»), είναι κι αυτά πλήρως υποταγμένα στις επιλογές της εκτελεστικής εξουσίας.
Τα τρία δικαστήρια
Ειδικότερα τα τρία δικαστήρια αντί να τηρούν την πεμπτουσία των Συνταγματικών ρυθμίσεων, με καινοφανή σκεπτικά, τις παραβιάζουν βάναυσα, υπηρετώντας της επιλογές των κυβερνήσεων και τελικά της ευρωκηδεμονίας. Πρόσφατο παράδειγμα η απόφαση του «Συμβουλίου Επικρατείας» να κρίνει αντισυνταγματική την πρακτική των παρατάσεων μη παραγραφής των φορολογικών αδικημάτων (λίστες Λαγκάρντ, Μπόργιανς, κ.ά), δίνοντας «συγχωροχάρτι φοροδιαφυγής» σε ισχυρά οικονομικά συμφέρονται (φυσικά πρόσωπα & εταιρίες). Προφανώς για το ΣτΕ θεωρείται «αντισυνταγματική» η πρακτική των παρατάσεων μη παραγραφής φορολογικών αδικημάτων, ενώ θεωρείται «συνταγματική» η εξοντωτική φορολογική επίθεση σε μισθωτούς, συνταξιούχους και λαϊκά στρώματα και επιβολής Μνημονίων στο όνομα του ….«δημοσίου συμφέροντος», σύμφωνα με «γνωμοδότηση» του πριν κάποιο διάστημα. Ωστόσο το άρθρο 4 του Συντάγματος, τονίζει ότι «οι Έλληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διάκριση στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τη δύναμη τους».! Πως το συγκεκριμένο άρθρο περιφρουρείται κατά το ΣτΕ;
Επίσης ο «Άρειος Πάγος» με τη σειρά του, άσκησε πρόσφατα «αναίρεση» κατά του παραπεμπτικού βουλεύματος του Συμβουλίου Εφετών (999/2017), με το οποίο ασκείτο ποινική δίωξη για απιστία, σε έξι εμπειρογνώμονες του ΤΑΙΠΕΔ (τρεις ξένοι), για σκανδαλώδη πώληση και επαναμίσθωση 28 ακινήτων του ελληνικού δημοσίου (στην περίοδο 2013-14), προκαλώντας ζημιά 580 εκατ. € στο δημόσιο. Τα υπερεθνικά αφεντικά, μέσω του αντιπροέδρου της ΕΕ Β. Ντομπρόφσκις, απαίτηση της απαλλαγή τους, …..διαφορετικά δεν πρόκειται να γίνει εκταμίευση της δόσης της β’ αξιολόγησης.!
Τέλος το «Ελεγκτικό Συνέδριο», έκρινε τελευταία αντισυνταγματική την παράταση των συμβάσεων των εργαζόμενων στους ΟΤΑ, καθώς επίσης και την πληρωμή τους (!!), αναγνωρίζοντας ωστόσο ότι καλύπτουν «πάγιες και διαρκείς ανάγκες». Από την άλλη η μειοψηφία του Ελεγκτικού Συνεδρίου, θεωρεί ότι με βάση το ΠΔ 2004 «για την αποτελεσματικότερη προστασία των εργαζόμενων», οι συμβασιούχοι πρέπει να πληρωθούν και να παραμείνουν στη θέση τους μέχρι τη συμπλήρωση 24μηνου. Στη βάση αυτή αναζητείται κάποια προσωρινή λύση, ενώ η σωστή αντιμετώπιση προφανώς είναι η μονιμοποίηση για την «κάλυψη πάγιων και διαρκών αναγκών». Διερωτόμαστε αν στο σκεπτικό της απόφασης του Ελεγκτικού Συνεδρίου ελήφθη υπ’ όψιν η ρητή αναφορά του Συντάγματος (άρθρο 22), ότι «η εργασία αποτελεί δικαίωμα και προστατεύεται από το Κράτος, το οποίο μεριμνά για τη δημιουργία συνθηκών απασχόλησης όλων των πολιτών».!
Και ο Πρόεδρος….!
Σύμφωνα με το άρθρο 33 του Συντάγματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ορκίζεται ενώπιον της Βουλής, …. «να φυλάσσει το Σύνταγμα και τους νόμους, να μεριμνά για την πιστή τους τήρηση, να υπερασπίζεται την εθνική ανεξαρτησία και ακεραιότητα της χώρας, να προστατεύει τα δικαιώματα και τις ελευθερίες των Ελλήνων και να υπηρετεί το γενικό συμφέρον του ελληνικού λαού». Η εμφανής αμφισβήτηση της εθνικής κυριαρχίας (κατά Σόιμπλε η Ελλάδα είναι χώρα περιορισμένης κυριαρχίας) και η επιβολή αποφάσεων από ένα άτυπο υπερεθνικό όργανο το Eurogroup (απαράδεκτο κατά το σημερινό Πρόεδρο Δημοκρατίας, Π. Παυλόπουλο, σύμφωνα με ομιλία του στο Παν/μιο Κοΐμπρα της Πορτογαλίας τον περασμένο χρόνο), τι ευθύνες συνεπάγονται για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας; Ποιος Πρόεδρος και ποια συγκεκριμένα νομοθετήματα απέπεμψε ως αντισυνταγματικά, που αντιβαίνουν το γενικό συμφέρον και πρόοδο του ελληνικού λαού τα τελευταία χρόνια; Ποιο είναι το όριο, παρεμπόδισης της πορείας φτωχοποίησης του ελληνικού λαού, καταβαράθρωσης της οικονομίας και εξανδραποδισμού της νεολαίας;
Όλα τα παραπάνω αποκαλύπτουν το ωμό ταξικό πρόσωπο του αστικού συστήματος κυριαρχίας και υποταγής της άρχουσας ελίτ και των μνημονιακών κομμάτων στα υπερεθνικά αφεντικά, για τη διασφάλιση των στενών, εγωιστικών συμφερόντων της, σε βάρος των μισθωτών, συνταξιούχων, νεολαίας και λαϊκών στρωμάτων. Αυτό το σύστημα κυριαρχίας χρειάζεται με λαϊκούς αγώνες να ανατραπεί, για να ανοίξει ο δρόμος της φιλολαϊκής εξόδου από την κρίση με επικεφαλής μια λαϊκή κυβέρνηση!
*Ο Γιάννης Τόλιος είναι μέλος της Πολιτικής Γραμματείας της «Λαϊκής Ενότητας».
