Σημαντικά πολιτικά γεγονότα συγκλονίζουν σήμερα την Ευρώπη με πιο ισχυρό το κίνημα των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία που εξακολουθεί να αναπτύσσεται και ενδέχεται να απλωθεί σε όλη την Ευρώπη, αμφισβητώντας την πολιτική κυριαρχία του Νεοφιλελευθερισμού, επίσης οι κινητοποιήσεις στη Βουλγαρία και στην Ουγγαρία του ακροδεξιού Ορμπαν, έχουν και αυτές μεγάλη δυναμική.
Στα δικά μας τώρα παρά τις όποιες αγωνιστικές κινητοποιήσεις, απεργίες, κινηματικές δράσεις, εξακολουθεί να εμφανίζεται πάρα πολύ μικρό το ποσοστό συμμετοχής από την μεριά των εργαζομένων.
Βέβαια γνωρίζουμε ιστορικά ότι τις επαναστατικές εξεγέρσεις, δεν τις έκαναν εξαθλιωμένοι άνθρωποι, κάθε άλλο.
Μπαίνουν όμως κάποια ερωτήματα ήτοι:
1) Το εργατικό κίνημα όχι μόνο είναι σε υποχώρηση αλλά και κατακερματισμένο, τα δε σωματεία- εργατικά κέντρα που η πλειοψηφία τους ανήκει στο ΠΑΜΕ μόνο ενωτικά και αγωνιστικά δεν είναι, ακολουθούν την πεπατημένη στη γνωστή γραμμή (καθαρότητας) του ΚΚΕ, ότι δεν ελέγχουμε το σαμποτάρουμε…..τρανό παράδειγμα η ξεχωριστή συγκέντρωση των συνταξιούχων στην πλατεία Κλαυθμώνος και στο εργατικό κέντρο της Πάτρας.
2) Το Δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα ανύπαρκτο και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία έστω και αν η ρεφορμιστική ΑΔΕΔΥ έχει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Ποσοστό στην τελευταία απεργία πενιχρό κάτω του 10%. Πλην της αποχής από την αξιολόγηση, νεώτερα ουδέν. Έχει και εδώ αναπτυχθεί ο ωχαδερφισμός , η απάθεια, η αδιαφορία παρά τα βάρβαρα φορολογικά μέτρα και τις μειώσεις μισθών κλπ.
3) Οι αγρότες ειδικά οι μικρομεσαίοι, είναι βάναυσα πληττόμενοι, είτε λόγω ζημιών στο φυτικό κεφάλαιο, λόγω κλιματικής αλλαγής, είτε λόγω των χαμηλών τιμών που έχουν επιβάλλει τα διάφορα καρτέλ, κάτι που τελευταία η Ε.Ε ξύπνησε και νομοθέτησε μέτρα κατά των αθέμιτων εμπορικών συναλλαγών (σύνολο 16), είτε λόγω υψηλού κόστους παραγωγής, λόγω υψηλού ΦΠΑ στα αγροεφόδια, πετρέλαιο, αρδευτικά τέλη, υψηλό αγροτικό ρεύμα, ανεξέλεγκτες εισαγωγές ελληνοποιημένων αγροτικών προϊόντων (βλέπε πατάτα) που πολλές φορές είναι επιβαρυμένα με απαγορευμένα φυτοφάρμακα.
4) Περιφερειακές- Δημοτικές –Αυτοδιοικητικές εκλογές
Είναι κοινή διαπίστωση εκτός από τους πρωτοπόρους αγωνιστές της ΛΑΕ ( αναφέρομαι στη Δυτ. Ελλάδα) που πασχίζουν να δημιουργήσουν ένα ανοικτό Περιφερειακό σχήμα, ανοικτό σε ανέταχτους και σε όλα τα ρεύματα αντινεοφιλελεύθερης και αντιμνημονιακής σκέψης και βεβαίως κινούμενο εκτός διαχειριστικής λογικής, συναντά την άρνηση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (για το ΚΚΕδεν το συζητάμε) και ψάχνουμε να βρούμε τον κοινό βηματισμό μας και με άλλες δυνάμεις ριζοσπαστικές, αριστερές, αντινεοφιλελεύθερες.
Για τους Δήμους μπορούμε να έχουμε μια καλύτερη παρουσία, μάλλον αυτοτελώς και σε κάποια άλλα Δημοτικά σχήματα σε συνεργασία και με άλλες συλλογικότητες.
Από τα παραπάνω κατανοούμε ότι παρά τις τιτάνιες προσπάθειες της ΛΑΕ να βρει κοινό βηματισμό με άλλες δυνάμεις του χώρου μας, αλλά κυρίως στον απλό κόσμο, δυστυχώς οι θέσεις μας δεν έχουν περπατήσει, χρειάζεται μεγάλη υπερπροσπάθεια να προσεγγίσουμε τον απλό κόσμο, με συνεχείς επικοινωνίες. Είναι ελπιδοφόρο ότι μας υποδέχονται ευνοϊκά, αλλά αυτό απέχει πολύ από το να γίνουν ψηφοφόροι μας ή τουλάχιστον να πιστέψουν στην εναλλακτική μας πρόταση.
Όμως τελικά τίποτα δεν είναι δεδομένο, όλα αλλάζουν…….η αποκατάσταση της εικόνας της Αριστεράς είναι το ζητούμενο, διότι ο Τσίπρας και η παρέα του φρόντισαν να αμαυρώσουν αυτή την εικόνα.
