Έκλεισαν οι πρώτες 100 ημέρες της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Αν και υπάρχουν τα πρώτα σύννεφα (συρρίκνωση ελληνικής βιομηχανίας κατά 1% το δίμηνο Ιουλίου-Αυγούστου 2019, ραγδαία αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς τα νησιά του Αιγαίου, χαμηλές προσδοκίες αύξησης του ΑΕΠ για το 2020), η κυβέρνηση διατηρεί μία καλή εικόνα εξαιτίας της πολύ ευνοϊκής μεταχείρισης από τα περισσότερα ΜΜΕ.
Αν και ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα στηρίζει τον ευρωατλαντισμό, τα ΜΜΕ προτιμούν την Δεξιά για περισσότερη “σιγουριά”. Έτσι ο Μητσοτάκης προχωρεί τους στρατηγικούς σχεδιασμούς του.
Ο ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ
Με βάση το προσχέδιο προϋπολογισμού, το 2020 το ΑΕΠ θα αυξηθεί 2,8%. Έτσι, συνολικά την 20ετία 2001-2020 το ΑΕΠ της Ελλάδας έχει μέση ετήσια αύξηση 0,55%.
Αυτό δείχνει την παταγώδη αποτυχία της Ευρωατλαντικής Ελλάδας στον τομέα της παραγωγικής ανάπτυξης τα πρώτα 20 χρόνια του ευρώ. Εκπεφρασμένος στόχος του Μητσοτάκη είναι ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης 4%. Εάν επιτευχθεί αυτό κάθε χρόνο για 10 χρόνια συνεχώς (2021-2030), τότε και μόνον τότε συνολικά στα 30 χρόνια του ευρώ (2001-2030) η Ελλάδα θα πετύχει μέσο ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης 1,7%. Τόσο όμως (1,75%) είχε και την πρώτη εικοσαετία της Ελλάδας στην ΕΟΚ (1981-2000).
Έτσι (εάν πετύχουν τα μεγάλα σχέδια Μητσοτάκη) στα πρώτα 50 χρόνια της συμμετοχής σε ΕΟΚ-Ε.Ε (1/1/1981-31/12/2030) η αστική ευρωατλαντική Ελλάδα θα έχει τον… εκπληκτικό(!) ετήσιο ρυθμό αύξησης ΑΕΠ 1,7%.
Δηλαδή η Ελλάδα σε 50 χρόνια (1980-2030) θα έχει διπλάσια οικονομία, ενώ η Λ.Δ Κίνας ήδη στα 40 χρόνια (1980-2020) έχει 23 φορές ισχυρότερη οικονομία (μέσος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης 8,5%).
Παρ’ όλα αυτά ο Μητσοτάκης θεωρεί ότι, εάν πετύχει αυτόν τον υψηλό ρυθμό ανάπτυξης για την Ελλάδα το 2021-30, θα σταθεροποιήσει το καθεστώς και η μεγαλοαστική τάξη θα τον αναγνωρίσει ως τον “Έλληνα Άντενάουερ ή Ντε Γκάσπερι”.
Για τον σκοπό αυτό ο Μητσοτάκης προσπαθεί να περιορίσει την εμπάθεια της λαϊκοδεξιάς πτέρυγας (Παπάγος, Αβέρωφ, Σαμαράς) και στις πρώτες 100 ημέρες η κυβέρνηση της Ν.Δ κρύβει κάπως τα δόντια της για να μην τρομάξει ο κόσμος.
Ειδικά ο Μητσοτάκης θέλει η Ελλάδα το 2025 να ξαναπιάσει το επίπεδο ΑΕΠ του 2007 μετά από 9 χρόνια πτώσης και στασιμότητας (1/1/2008-31/12/2016) και 9 χρόνια ανόδου (από τις αρχές του 2017). Έτσι θα υπάρχουν μόνο 18 χρόνια χαμένα για την Ελλάδα! (9+9=0).
ΑΝΤΙΦΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΙΚΕΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ
Ωστόσο ο Μητσοτάκης έχει εμπόδια στην εφαρμογή των σχεδίων του: Πρώτα απ’ όλα οι λαϊκοί αγώνες. Οι 2 απεργίες που έγιναν στην Ελλάδα (Σεπτέμβρης-Οκτώβρης 2019) θορύβησαν την κυβέρνηση. Μάλιστα κάποιοι παράγοντες της Δεξιάς ( δημοσιογράφοι του Sky , βουλευτής Μπογδάνος κλπ) άρχισαν να χτυπούν και το ΠΑΜΕ-ΚΚΕ, εκτός από τον αντίπαλό τους ΣΥΡΙΖΑ.
Γενικά η Ν.Δ θέλει να περιορίσει “εθελοντικά” τις απεργίες κ’ διαδηλώσεις. Αν δεν τα καταφέρει ίσως θελήσει να τις περιορίσει “αναγκαστικά”.
Μεγάλο πρόβλημα για τη Ν.Δ είναι η μεγάλη αύξηση στις αφίξεις προσφύγων και μεταναστών. Ένα μεγάλο μέρος της βάσης της Ν.Δ (λαϊκοδεξιοί και εθνικιστές) δεν θέλουν καθόλου τους μετανάστες και θυμώνουν γιατί το πρόβλημα διογκώθηκε το τελευταίο τρίμηνο. Αυτό φαίνεται και από την αρθρογραφία της εφημερίδας “Δημοκρατία” που εκφράζει την σκληρή λαϊκο-δεξιά και μερικές φορές της “Εστίας”.
Η δυσαρέσκεια αυξάνεται γιατί ουσιαστικά “δεν λύθηκε το πρόβλημα των Εξαρχείων”. Πολλοί σκληροί οπαδοί της Δεξιάς νόμιζαν ότι πολλοί αναρχικοί θα οδηγούνταν αμέσως στις φυλακές, όμως η Αστυνομία και ο υπουργός Χρυσοχοΐδης έχουν (ακόμη) πολύ περιορισμένες επιτυχίες σ’ αυτό τον τομέα.
Ο Κυριάκος φοβάται να οξύνει την κατάσταση. Θυμάται την δολοφονία του καθηγητή Τεμπονέρα (Γενάρης 1991). Με βάση την απόφαση του δικαστηρίου, την δολοφονία διέπραξε ο αρχηγός της ΟΝΝΕΔ Πάτρας που φυλακίστηκε για 8-9 χρόνια. Παρ’ όλα αυτά, μπορεί να υποκύψει στο μέλλον στις πιέσεις των πιο σκληρών κύκλων για ισχυρότερη δράση ΜΑΤ αλλά και παρακρατικών.
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι η άσχημη οικονομική κατάσταση στην ευρωζώνη, ιδίως σε Γερμανία και Ιταλία, που είναι σύμμαχοι της ευρωατλαντικής Ελλάδας. Έτσι το 8μηνο 2019 η βιομηχανία της ευρωζώνης συρρρικνώθηκε 1,3%.
Το ίδιο διάστημα η Κινέζικη βιομηχανία αυξήθηκε σχεδόν 6%.
Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ την διετία 2019-2020 η Λ.Δ Κίνας θα έχει αύξηση ΑΕΠ 12%, ενώ η Ευρωζώνη 2%, η Γερμανία 1,5% και η Ιταλία μόλις 1%. Δηλαδή η Κίνα αυξάνεται με 6πλασιο ρυθμό σε σχέση με την Ευρωζώνη.
Δραματική είναι η κατάσταση στην Ιταλία. Η Ιταλική βιομηχανία τα τελευταία 30 χρόνια έχει ετήσια αύξηση 0,05%(!), ουσιαστικά το 2019 παράγονται στην Ιταλία όσα παράγονταν το 1989-90.
Ο Μητσοτάκης ανησυχεί μήπως σχηματιστεί στην Ελλάδα ένα μέτωπο που θα παλέψει για την έξοδο της Ελλάδας από Ε.Ε και ΝΑΤΟ. Οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν αλλά λείπει ο υποκειμενικός παράγοντας, ο φορέας που θα δημιουργήσει το νέο ΕΑΜ εναντίον του ευρωατλαντισμού.
Το “νέο υπεραριστερό” ΚΚΕ, παρ’ ότι καταγγέλλει κάθε μέρα τον ευρωατλαντισμό, δεν μπορεί να επαναλάβει αυτό που έκανε το 1941. Υποβαθμίζει τις οικονομικές ήττες της Δύσης και δεν τους δίνει πολιτική σημασία. Πολλές φορές λέει και ευρωατλαντικές ανοησίες: Πχ. στο κύριο πρωτοσέλιδο άρθρο του “Ριζοσπάστη” της Παρασκευής 23/8/2019 γίνεται αναφορά στις “7 ισχυρότερες παγκοσμίως χώρες του G7″(!).
Δηλαδή η Κίνα, 1η παγκόσμια βιομηχανική δύναμη, 1η παγκόσμια δύναμη στο ΑΕΠ-PPP και 2η παγκόσμια δύναμη στο nominal ΑΕΠ είναι πίσω από την Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία ή Καναδά(!).
Εξάλλου με βάση τα τελικά στοιχεία, το 2018 η Κίνα παρήξε 7.100.000 Gwh ηλεκτρική ενέργεια, δηλαδή περισσότερο από το άθροισμα 5 χωρών του G7 ( ΗΠΑ, Ιαπωνία, Καναδάς, Γαλλία, Ιταλία).
Η Ρωσία παρήξε το 2018 1.110.000 Gwh ηλεκτρική ενέργεια, περισσότερο από το άθροισμα Γερμανίας και Βρετανίας.
Άρα, το G2 (Λ.Δ Κίνας και Ρωσία) το 2018 είχε παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας μεγαλύτερη από το άθροισμα των 7 χωρών του G7.
Τέτοια πράγματα δεν εκλαϊκεύει ο “Ριζοσπάστης” ή οι βουλευτές του ΚΚΕ όταν βγαίνουν στη TV. Απλώς καταγγέλλουν “το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα”. Αλλά αυτό είναι γενικότητα που δεν συγκινεί τις πλατιές λαϊκές μάζες, οι οποίες είναι μεν δυσαρεστημένες αλλά πιστεύουν (ψευδώς) ότι το ευρωατλαντικό αστικό καθεστώς είναι αήττητο.
Θα επαναλάβω αυτό που είχε πει ένας παλιός επαναστάτης: “Για να γίνει μια επανάσταση χρειάζονται μυαλό, καρδιά, όπλα και τραγούδια”. Αυτό που οπωσδήποτε χρειάζεται είναι μυαλό, δηλαδή επιτελικό σχέδιο και καθοδήγηση. Χωρίς αυτό δεν γίνεται τίποτα…
