Ψηφίζουμε την Κυριακή για νέα ευρωβουλή. Δεν είναι αληθινή βουλή και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει, καθώς όλες τις σημαντικές αποφάσεις τις παίρνουν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Καμιά τους δεν εκλέγει ο λαός, διορισμένες είναι. Αλλά αυτές έχουν πολιτική δύναμη. Το εκλεγμένο ευρωκοινοβούλιο είναι διακοσμητικό, και γι’ αυτό λίγοι ασχολούνται μαζί του.
Οι εκλογές θα δείξουν σ’ όλη την Ευρώπη αγανάκτηση του κόσμου για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ωφελημένα θα βγουν συντηρητικά και ακροδεξιά κόμματα που εκφράζουν σκεπτικισμό για τις καταστροφικές οικονομικές επιλογές της, και για το ευρώ. Δυστυχώς στις περισσότερες χώρες η αριστερά δεν υψώνει τη φωνή της σ’ αυτά τα ζητήματα, και ήδη πληρώνει βαρύ τίμημα γι’ αυτό.
Οι συντηρητικοί διαφημίζουν εύκολες λύσεις, με αποδιοπομπαίους τράγους τους αδύναμους. Τούς φταίνε πάντα οι φτωχοί, οι ξένοι, οι πρόσφυγες, οι γυναίκες, οι ρομά, και καθένας που μοιάζει διαφορετικός από τους ίδιους. Ενώ υπόσχονται να σώσουν τους νοικοκυραίους από την επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου, χτυπούν άλλους που είναι από κάτω τους. Σκορπούν ψεύτικες ελπίδες ατομικής διάσωσης. Ποτέ δεν καταγγέλλουν το ανθρωποφαγικό σύστημα του ανταγωνισμού και την οικονομική εκμετάλλευση, που είναι κινητήρας του.
Η ιστορία όμως δείχνει το αντίθετο. Ποτέ δεν μπόρεσαν οι μικροϊδιοκτήτες ν’ αντισταθούν στον στραγγαλισμό τους από το κεφάλαιο, παρά μόνον όταν μαζί με τους πολλούς ύψωσαν ανάστημα στους ισχυρούς. Το κεφάλαιο δεν το πολεμάς αν δεν στέκονται δίπλα σου οι γυναίκες, οι εργάτες, οι φτωχοί.
Την τελευταία δεκαετία η οικονομία της ευρωζώνης και ολόκληρης της ΕΕ παραπαίει. Συνολικά το ονομαστικό ΑΕΠ μένει στάσιμο, ενώ στις έξη μεγαλύτερες οικονομίες συρρικνώθηκε 12% από το 2008. Η ΕΕ αδιαφορεί επιδεικτικά για τις ανάγκες των λαών, ενώ ικανοποιεί ακόμη και τα πιο παράλογα καπρίτσια των ισχυρών. Η ΕΚΤ ‘κόβει’ τεράστιες ποσότητες νέου χρήματος και το δίνει πρακτικά δωρεάν στις τράπεζες, η λεγόμενη Ποσοτική Χαλάρωση, ενώ στο λαό επιβάλλει αιματηρή λιτότητα. Προωθεί τη ληστεία του δημόσιου πλούτου μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις και τις λεγόμενες Συμπράξεις Δημόσιου-Ιδιωτικού Τομέα. Αλλά η οικονομία λιμνάζει, όταν δεν βουλιάζει.
Η πολιτική αυτή ειναι ιερή για τα κυβερνητικά κόμματα, που μας την παριστάνουν σαν δήθεν μονόδρομο, αλλά και δεν δίνει ελπίδα. Αποτελέσματα έχει τα αναμενόμενα. Το γόητρο της ΕΕ σβήνει, πολλοί δεν τήν παίρνουν πια στα σοβαρά. “Εμένα καρφί δεν μου καίγεται για την Ευρώπη”, δηλώνει περιφρονητικά ο Ντόναλντ Τραμπ. Μας θεωρεί απλώς ένα τσούρμο υποτελών κρατών και δουλοπρεπών κρατιδίων.
Σ’ όλες τις χώρες η ανισότητα χειροτερεύει, οι μισθοί πέφτουν, το κοινωνικό κράτος διαλύεται, οι μεγάλοι ασυδοτούν και οι ολιγάρχες επιβάλλουν τη θέλησή τους. Στη φιλελεύθερη Γαλλία ο Μακρόν αντιμετωπίζει το λαϊκό κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων με ωμή βία και χουντικού τύπου καταστολή, χωρίς ωστόσο να το λυγίζει. Η Ιταλία κυνηγά πρόσφυγες και ρομά, λες και αυτοί φταίνε για την κρίση. Τα δικαιώματα των εργαζομένων εξασθενούν παντού, ενώ το βαρύτερο τίμημα πληρώνουν οι γυναίκες. Ακόμη και στις δήθεν πετυχημένες χώρες, όπως στη Γερμανία, οι πραγματικοί μισθοί σήμερα είναι μικρότεροι απ’ ό,τι το 1990.
Γερμανικοί πραγματικοί μισθοί, 1990-2011. Η μαύρη γραμμή δείχνει τους πραγματικούς μισθούς, η σπασμένη το πραγματικό ΑΕΠ κατά κεφαλή.
Πηγή: https://thenextrecession.wordpress.com/2019/03/12/neoliberalism-not-so-bad/
Κρίσιμης σημασίας εργαλείο για την εκμετάλλευση των εργαζόμενων είναι πλέον το χρέος. Το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος είναι μηχανισμοί που στέλνουν πόρους κι εξουσία από τους φτωχούς στους πλούσιους, από τους αδύναμους στους ισχυρούς, από τους πολλούς στους λίγους. Η δημόσια συζήτηση στη χώρα μας ξεχνά αυτή την πραγματικότητα, κόμματα και μέσα ενημέρωσης την κρύβουν. Ωστόσο ο λαός την γνωρίζει, σε μεγάλο βαθμό χάρη και στο έργο της Επιτροπής Αλήθειας της Βουλής των Ελλήνων, του 2015.
Το δημόσιο χρέος στην ΕΕ είναι 13 τρισεκατομμύρια ευρώ, ή 80% του ΑΕΠ. Αυτός ο μέσος όρος όμως κρύβει τεράστιες διαφορές ανάμεσα στις χώρες της περιφέρειας και κείνες του σκληρού καπιταλιστικού πυρήνα. Η Ελλάδα χρωστά παραπάνω από 335 δις ή 181% του ΑΕΠ, η Ιταλία 2,3 τρις (132%) και η Πορτογαλία 225 δις (122%). Από την άλλη μεριά η Γερμανία χρωστά 2 τρις ή 61% του ΑΕΠ της, και ο φορολογικός παράδεισος που ονομάζεται Λουξεμβούργο μόνον 12 δις ή 21%.
Δημόσιο χρέος % του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος, 2017. Η Ελλάδα δεύτερη παγκοσμίως, μετά την Ιαπωνία, που όμως χρωστά στο δικό της και όχι σε ξένο νόμισμα.
Το χρέος που δήθεν βαρύνει την Ελλάδα είναι σε μεγάλο βαθμό λογιστικό και όχι πραγματικοί πόροι που μας δόθηκαν. Το υπόλοιπο δεν ξοδεύτηκε για το λαό, αλλά για να στηρίξει το κεφάλαιο. Το δημόσιο χρέος δεν είναι νόμος της φύσης ούτε θέλημα θεού, αλλά πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων ώστε να μην επιβαρύνουν το κεφάλαιο με φόρους. Στη σημερινή Ευρώπη επιδοτεί τις μεγάλες επιχειρήσεις και όχι, όπως πολλοί νομίζουν, το κοινωνικό κράτος που πλέον χάνεται. Άραγε γιατί κανείς δεν ρωτά, όταν όλοι πανηγυρίζουν που μια χώρα ‘βγαίνει στις αγορές’ για να δανειστεί, για ποιό λόγο στ’ αλήθεια χρειάζεται να δανειζόμαστε; Γιατί πρέπει κάποιοι δανειστές ν’ αρπάξουν τον πλούτο που αύριο θα παράγουν τα παιδιά μας;
Στο σύστημα της ευρωζώνης η Ελλάδα και όλα τ’ άλλα κράτη, αντί να καλύπτουν τις δημόσιες ανάγκες φορολογώντας το κεφάλαιο, φορολογούν τους φτωχούς. Αντίθετα τους πλούσιους τούς παρακαλούν για δάνεια. Στη χώρα μας οι εφοπλιστές και η εκκλησία δεν πληρώνουν φόρο, και πρακτικά αφορολόγητες είναι επίσης οι τράπεζες και οι μεγάλες επιχειρήσεις. Περίπου οι ίδιοι δηλαδή που δανείζουν το δημόσιο.
Στον καπιταλισμό οι ‘αγορές’, δηλαδή οι πλούσιοι, αποφασίζουν αν θα δανείσουν στο κράτος, πότε θα τού δανείσουν, πόσα θα τού δανείσουν και με ποιό επιτόκιο θα τού δανείσουν. Και δανείζουν μόνον όσο το κράτος κόβει και ράβει την πολιτική στα δικά τους μέτρα. Ποτέ δεν δανείζουν αν υποψιαστούν πως μια κυβέρνηση βοηθά όχι τους ίδιους αλλά το λαό. Ο λαός πρέπει να μένει φτωχός για να μπορούν να τον ‘απασχολούν’ ανέξοδα. Χάρη στο χρέος οι πλούσιοι κυβερνούν χωρίς να χρειάζονται την ψήφο κανενός.
Για να πάψει το κράτος ν’ απομυζά το λαό και να εφαρμόσει η κυβέρνηση φιλολαϊκή πολιτική, ο γόρδιος δεσμός του χρέους πρέπει να κοπεί. Αυτό έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία, και πριν από μερικά χρόνια το έκαναν οι ισλανδοί. Αντί να πληρώσουν το δήθεν δημόσιο χρέος, έβαλαν φυλακή τους τραπεζίτες που το έφτιαξαν και τους πολιτικούς που το αναγνώρισαν. Έτσι πέρασαν ολόκληρη την κρίση χωρίς να κλείσουν ούτε ένα σχολείο, ούτε ένα νοσοκομείο. Σήμερα η οικονομία τους έχει ανακάμψει πλήρως και αναπτύσσεται.
Ελλάδα, ΑΕΠ 2002-2016
Αποτέλεσμα; Για δέκα χρόνια η χώρα μας μαστίζεται από τη χειρότερη οικονομική κρίση που καταγράφηκε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία, σε καιρό ειρήνης. Τα λαϊκά εισοδήματα επέστρεψαν στο 1980, ο δημόσιος πλούτος πέρασε στα χέρια ολιγαρχών και μεγάλων επιχειρήσεων. Μισό εκατομμύριο εργαζόμενοι μετανάστευσαν. Το κεφάλαιο τσάκισε τις δικές μας ζωές κι έκλεψε τις ζωές των παιδιών μας.
Τα ίδια έπαθαν δεκάδες χώρες που έπεσαν στην παγίδα του χρέους τα τελευταία σαράντα χρόνια, στην εποχή της χρηματιστικοποίησης. Σχεδόν παντού ο πλούτος πέρασε από τους πολλούς στους λίγους, και από την περιφέρεια του παγκόσμιου συστήματος στο κέντρο. Τα κράτη υποτάχθηκαν σε ολιγάρχες, οι δημοκρατικές κατακτήσεις σαρώθηκαν, οι πολίτες έγιναν δουλοπαροίκοι χρέους. Αναγνώριση και αποπληρωμή του δημόσιου χρέους απλώς σημαίνουν ότι κάποιοι πλούσιοι θα συνεχίσουν να καρπώνονται ολοένα μεγαλύτερα κομάτια του κοινωνικού πλούτου.
Το 2010 το δημόσιο χρέος της χώρας μας, που σήμερα είναι 181% αλλά τότε ήταν μόνον 109%, άνοιξε την πόρτα στην ολιγαρχική Τρόικα. Αυτοδιορίστηκε σωτήρας μας, αλλά στην πραγματικότητα με τα Μνημόνια έσωσε τις γερμανικές και τις γαλλικές τράπεζες και κατέστρεψε εμάς.
Σε ποιούς χρωστάμε το δήθεν χρέος 32.000 ευρώ κατά κεφαλή; Στους ολιγάρχες της ΕΕ, στο ΔΝΤ και στις τράπεζες.
Το 2011 η Τρόικα διόρισε πρωθυπουργό τον τραπεζίτη Παπαδήμο, τον οποίο κανείς ποτέ δεν ψήφισε. Συνεταίροι στην καταστροφή το Πασόκ, η Νέα Δημοκρατία και το Λάος. Συνεργάτες το Ποτάμι και οι χιτλερικοί εγκληματίες, που ξεπήδησαν απ’ τα σκοτάδια χάρη στη στήριξη ολιγαρχών και στην πολιτική εκτροπή που οργάνωσε η ΕΕ. Το καλοκαίρι του 2015 την ίδια πολιτική ενστερνίστηκε και ο Σύριζα, προσχωρώντας έτσι στο στρατόπεδο εκείνων που πλουτίζουν απομυζώντας το λαό.
Αργότερα όλοι οι συνεργοί της καταστροφής, από το ΔΝΤ ως τα κυβερνητικά κόμματα και τους διορισμένους ‘τεχνοκράτες’, παραδέχτηκαν πως είχαν κάνει ‘λάθη’. Ποτέ κανένας όμως δεν ανέλαβε την ευθύνη της καταστροφής. Φυσικά οι λαοί της Ευρώπης τα πρόσεξαν αυτά, και άρχισαν ν’ αναζητούν πόρτα εξόδου από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Όταν σκάσει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική φούσκα, δηλαδή σύντομα, τέτοιοι αντιδημοκρατικοί θεσμοί δύσκολα θα επιβιώσουν.
Οι κρίσεις χρέους έχουν λύση και ο ισλανδικός λαός, που την βρήκε, σώθηκε. Το κυρίαρχο κράτος μπορεί πάντοτε να διαγράψει μονομερώς το χρέος, αυτό σημαίνει λαϊκή κυριαρχία. Το δημόσιο χρέος της χώρας μας είναι στο σύνολό του επονείδιστο, αθέμιτο, παράνομο και μη βιώσιμο, όπως επίσημα τεκμηρίωσε η Επιτροπή Αλήθειας το 2015. Από μόνος του ο καθένας από αυτούς τους λόγους αρκεί για τη διαγραφή του, αλλ’ αυτό ποτέ δεν θα γίνει χωρίς μαζική κινητοποίηση και σωστή πολιτική στόχευση.
Διαγραφή του χρέους δεν σημαίνει οικονομική καταστροφή, αλλά σωτηρία, όπως διαπίστωσαν στην πράξη οι ισλανδοί. Σημαίνει ότι ο λαός κρατά τον πλούτο που παράγει, τωρινό και μελλοντικό, αντί να τον δίνει σε τράπεζες και σ’ ολιγάρχες. Φυσικά χρειάζεται πρώτα να συγκρουστεί μαζί τους. Αλλά μπορεί να τους νικήσει, έχει γίνει αυτό πολλές φορές. Μάλιστα η διαγραφή διευκολύνεται σήμερα που υποχωρεί η κυριαρχία του αμερικανικού δολλαρίου.
Κανείς δεν μπορεί να επιβάλει άδικα χρέη στο λαό που διαλέγει την ελευθερία.
Καλούμε τον ελληνικό λαό να ελέγξει τι έκαναν και τι προτείνουν τα κόμματα για το χρέος. Όσα δεν παίρνουν καθαρή θέση σ’ αυτό το ζήτημα απλώς κρύβουν ότι είναι υποχείρια ολιγαρχών.
Μόνη υπεύθυνη ψήφος, μόνη ψήφος ελευθερίας, είναι εκείνη που στηρίζει τη διαγραφή του δημόσιου χρέους με όρους κυρίαρχου κράτους, καθώς και τη ρύθμιση όλων των μη εμπορικών ιδιωτικών χρεών προς όφελος των πολλών και φτωχών δανειοληπτών, και όχι των τραπεζών.
Χρέος σημαίνει εκμετάλλευση. Δεν είναι του λαού. Μπορεί και πρέπει να διαγραφεί. Ο λαός δεν μπορεί ούτε πρέπει να το πληρώσει. Με τους αγώνες του το σβήνει, όπως έκανε πολλές φορές στην ιστορία και πρόσφατα στην Ισλανδία. Όσο δεν κινητοποιούμαστε ξανά, η χώρα θα βουλιάζει.
Η νέα δουλεία. Χρέος % του ΑΕΠ στις ευρωπαϊκές χώρες, 2017.
