Στις 14 Μάρτη του 1883, ο Ένγκελς, αποχαιρετώντας το Μαρξ στο ταξίδι του για την αιωνιότητα, εκ μέρους των εργατών όλου του κόσμου, είπε, μεταξύ άλλων, και τα παρακάτω: «Ο πραγματικός σκοπός της ζωής του, ήταν να βοηθήσει, με έναν οποιοδήποτε τρόπο, την ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και των κρατικών θεσμών που έχει δημιουργήσει, να πάρει μέρος στην απελευθέρωση του προλεταριάτου…».
Θα ‘λεγε κανείς, πως αυτά τα λόγια περιγράφουν με τον πιο ακριβή τρόπο το σύντροφο Ανέστη. Η καθημερινή, εργώδης αφοσίωσή του στην υπόθεση της ταξικής πάλης, στο θεωρητικό πεδίο, αλλά και στους αγώνες, είναι το βασικό χαρακτηριστικό όλης της διαδρομής της ζωής του.
Έφηβος ακόμη, εντάχθηκε στη νεολαία Λαμπράκη, συμμετέχοντας σ΄ αυτήν ενεργά, με αποτέλεσμα και να συλληφθεί από την ασφάλεια, αλλά κυρίως, λόγω έκθεσης που είχε γράψει, να αποβληθεί από όλα τα δημόσια σχολεία της χώρας, με συνέπεια να τελειώσει το Γυμνάσιο σε ιδιωτικό σχολείο. Κατόπιν, έφυγε για να σπουδάσει στη Γαλλία, ακολουθώντας, θα ‘λεγε κανείς, τα χνάρια του Μάη του ΄68. Εκεί, συμμετείχε στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, σπουδάζοντας παράλληλα τοπογράφος-μηχανικός.
Επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη, εντάχθηκε οργανωτικά στο ΚΚΕ Εσωτερικού, μετά στο ΚΚΕ Εσωτ.-Ανανεωτική Αριστερά, υπήρξε επί χρόνια στέλεχος του ΝΑΡ, και αργότερα του ΣΥΡΙΖΑ. Το 2015 διαφώνησε με την επιλογή των μνημονιακών πολιτικών, και αποχώρησε από το ΣΥΡΙΖΑ, συνιδρύοντας μαζί μ’ εμάς, τη Λαϊκή Ενότητα.
Η πολιτική του διαδρομή, δείχνει σαν να μην τον χωρούσε ένας πολιτικός φορέας της Αριστεράς, σαν να διψούσε να γνωρίσει από τα μέσα, και οργανωτικά, όλα τα ιδεολογικά ρεύματα της Αριστεράς.
Υπήρξε ένα ανήσυχο και δημιουργικό πνεύμα, ένας σύντροφος με ιδιαίτερα υψηλό επίπεδο μαρξιστικής θεωρητικής συγκρότησης. Ήταν πολυγραφότατος. Από τις εισηγήσεις που κατέθετε σε κάθε συνεδρίαση των πολιτικών οργάνων, για όλα τα υπό συζήτηση θέματα, τις θεωρητικές επεξεργασίες του, μέχρι την πλούσια αρθρογραφία του στην Αυγή, στην Εποχή, στις Θέσεις, στην ISKRA και σε άλλα έντυπα, εφημερίδες, περιοδικά.
Όμως δεν υπήρξε μόνον θεωρητικός της Αριστεράς. Αντίθετα, ήταν παρών, σταθερά και δυναμικά, σε όλες τις κινητοποιήσεις, στα εργατικά, αντιπολεμικά, αντιρατσιστικά συλλαλητήρια, στις πλατείες, στο κίνημα των συνταξιούχων, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και ιδιαίτερα της ΕΥΑΘ.
Η ταξική πάλη, για τον Ανέστη, δεν ήταν μόνον μια θεωρητική σύλληψη, την οποία ενστερνίζονταν και ανέλυε θεωρητικά, αλλά ήταν κυρίως ζήτημα καθημερινής δράσης και αγώνα, γι αυτό, σε όποια επιχείρηση εργάζονταν, επιχειρούσε να ιδρύσει εργατικό σωματείο, και για το λόγο αυτό, δεν ήταν λίγες οι φορές που απολύθηκε, παρόλο που ήταν αναγνωρισμένος ως ένας πολύ καλός επιστήμονας στο αντικείμενό του. Ήταν ιδιαίτερη η χαρά του, όταν, μαζί με νεότερους συντρόφους και εργαζομένους, ίδρυσαν το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών.
Με το ίδιο πάθος που ανέλυε την οικονομία, την καπιταλιστική κερδοφορία, την εκμετάλλευση των εργαζομένων, τις δυνατότητες ανάπτυξης αγώνων και ανασύνταξης της Αριστεράς, ειδικά στην περίοδο από την αρχή της οικονομικής κρίσης και μετά, με το ίδιο πάθος υπερασπίζονταν και τα ανθρώπινα δικαιώματα, ατομικά, κοινωνικά, δημοκρατικά.
Η αφοσίωση του Ανέστη στην πολιτική δράση, θα μπορούσε να ξεγελάσει κάποιον, και να τον θεωρήσει μονομερή, αν δεν τον γνώριζε καλά.
Γιατί ο Ανέστης αγαπούσε πολύ και τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο. Αγαπούσε να συζητά μετά από κάθε παράσταση που παρακολουθούσε. Και δεν ήταν λίγες. Μαζί με τη σύντροφό του, τη Μυρσίνη, ήταν απ’ τα πιο χαρακτηριστικά ζευγάρια Θεσσαλονικέων, που παρακολουθούσαν τόσο πολύ, τόσα θεάματα, τόσες λογοτεχνικές παρουσιάσεις.
Αγαπούσε και την παρέα, τη χαλάρωση μ ένα ποτό, την κουβέντα. Ενδιαφέρονταν για τους συνανθρώπους, και πολύ περισσότερο για τους δικούς του ανθρώπους, και για τους φίλους του, τους οποίους μελετούσε σε βάθος, όπως και τη μαρξιστική θεωρία, και γι αυτό ήξερε τα ενδιαφέροντά τους, τους χαρακτήρες τους, νοιάζονταν γι αυτούς.
Όσο «σκληρός» ήταν στις πολιτικές αντιπαραθέσεις, τόσο ανοικτός και γλυκός ήταν στις φιλικές του σχέσεις, και στις πιο προσωπικές, κι αυτό το κοινωνούσε μέσα και από την ωραία και αρμονική σχέση του με τη σ/σα Μυρσίνη. Ήταν ένας πραγματικός, αριστερός φεμινιστής.
Ο Ανέστης, ήταν ένας περήφανος, αγέρωχος άνθρωπος, που ήξερε να αντιμετωπίζει όλες τις δυσκολίες της ζωής με στωικότητα, δύναμη και αξιοπρέπεια. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπιζε τελευταία με την υγεία του, ήταν παρών όποτε και όσο πια μπορούσε, παρακολουθούσε όλες τις εξελίξεις, ζύγιαζε τα πράγματα, παίρνοντας πάντα θέση, και ποτέ δε βαρυγκωμούσε.
Σύντροφε Ανέστη, καλό σου ταξίδι στην αιωνιότητα, θα σε θυμόμαστε πάντα, εμείς στη Λαϊκή Ενότητα, θα τιμούμε τη μνήμη σου, συνεχίζοντας τους αγώνες σου, ανυπότακτοι πάντα, μέχρι την τελική νίκη.
*Εκφωνήθηκε στην κηδεία του Ανέστη Ταρπάγκου, από τη Συντονίστρια της Λαϊκής Ενότητας Α΄ Θεσσαλονίκης Σουλτανίδου Χριστίνα.
