Μοιάζει με προγραμματισμό εκδρομής στην άνυδρη Σαχάρα. Ωστόσο δηλώνουν αισιόδοξοι υποκρινόμενοι ότι πρόκειται για εγχείρημα ελπιδοφόρο, το οποίο πέπρωται να εξελιχθεί σε νικηφόρο. Περί της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος και, κυρίως, τον αρχηγό του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος αναζητεί το δρόμο επιστροφής στην εξουσία μέσα σε παλιούς χάρτες και συλημένα μνημεία.
Με το ξεπατίκωμα φράσεων, εννοιών και πολιτικών συνθημάτων του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ -από την εποχή Ανδρέα μέχρι και την περίοδο Σημίτη, αν και οι δυο περίοδοι δεν έχουν καμιά ομοιότητα μεταξύ τους – δεν είναι η πρώτη φορά που προσεγγίζει ιστορικές σελίδες του αυθεντικού κόμματος της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Όλες ωστόσο οι απόπειρες ελάχιστα τον ωφέλησαν. Ίσως μάλιστα να του στέρησαν περισσότερες ψηφοφόρους από όσους του πρόσθεσαν. Οι αντιγραφές λίγους προσελκύουν. Τον Τσίπρα πέραν των παραδοσιακών ψηφοφόρων της ανανεωτικής και δημοκρατικής αριστεράς ψήφισαν το 2012 και το 2015 όσοι αποδοκίμασαν το ΠΑΣΟΚ για την προδοσία των παραδοσιακών αρχών του. Και, μάλιστα, του έδωσαν την ψήφο τους με πολλές επιφυλάξεις. Στους ψηφοφόρους του 2015 προστέθηκαν και αρκετοί Νεοδημοκράτες απογοητευμένοι από τη μετάλλαξη Σαμαρά.
Όταν μεταλλάχθηκε και ο ίδιος ο Τσίπρας, η εκλογική πλειοψηφία χάθηκε. Κι ο λόγος δεν είναι άλλος από εκείνον για τον οποίο είχε χαθεί νωρίτερα από το ΠΑΣΟΚ. Οπότε οι πιθανότητες να επανέλθει είναι ελάχιστες και μόνο υπό αυστηρώς απρόβλεπτες προϋποθέσεις. Και μεγάλη τύχη. Το πιθανότερο είναι να προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερη αποχή από τις κάλπες, από την οποία κερδισμένος θα είναι για ακόμα μια φορά ο ηγέτης της γνήσιας νεοφιλελεύθερης παράταξης.
Το ΠΑΣΟΚ του 1974, το 1981, του 1985 κλπ, αφού δολοφονήθηκε από τον γιο του πατέρα του κόμματος, πέρασε στην Ιστορία. Δεν μπορεί να αναγεννηθεί ούτε πολύ περισσότερο να αντιγραφεί με πειστικότητα, διότι ο Γιώργος Παπανδρέου μαζί με όλα τα άλλα γύρισε σελίδα και άνοιξε καινούργιο κεφάλαιο (θλιβερό) για την Ελλάδα. Η Ελλάδα της τελευταίας 20ετίας του περασμένου αιώνα δεν έχει καμία ομοιότητα με εκείνη της πρώτης 20ετίας του 21ου τη φροντίδι του ΠΑΣΟΚ. Μια ελπίδα για επιστροφή της χώρας σε αξιοπρεπείς επιλογές δολοφονήθηκε κι αυτή.
Δράστης τούτη τη φορά ήταν ο Αλέξης Τσίπρας όταν το κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς 2014 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και το 2014 τη διεκδίκησε απέναντι στον τρεκλίζοντα Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Οι εκλογές εκείνες χάθηκαν, αλλά το κεφάλαιο της δημιουργίας μιας νέας ευρωπαϊκής αριστεράς με επικεφαλής τον ίδιο μόλις άνοιγε. Ένα χρόνο αργότερα υποτάχθηκε ηττώμενος κατά κράτος-αλλά όχι έντιμα – από τον Λουξεμβούργιο υπέρμαχο των τραπεζιτών. Οι ευρωπαίοι σύντροφοί του αρχικά τον κοίταξαν με καχυποψία, καθώς δεν ήταν ακόμα γνωστές οι πολλές λεπτομέρειες αυτού του συμβιβασμού, όπως ο ίδιος αποκάλεσε την υποταγή. Όταν έγιναν γνωστές, τον απέβαλαν μετά βδελυγμίας.
Μα ο άνθρωπος που σκότωσε την ιδέα της αναστήλωσης της ελληνικής και, κυρίως, της ευρωπαϊκής αριστεράς δεν μπορεί να είναι ο αναγεννητής της ελληνικής και ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Δεν έχει τις εγγυήσεις. Δεν έχει το βιογραφικό που απαιτείται.
Την αναδιαμόρφωση του προοδευτικού χώρου και τη συγκρότηση πολιτικού φορέα με στόχο την ανάκτηση της ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών λαών από τα χαρτοφυλάκια των τραπεζών και των funds θα αναλάβουν κάποια στιγμή άλλες συλλογικότητες και προσωπικότητες, καθαρές από υπογραφές υποταγής.
Θα είναι ευρωπαϊκή υπόθεση. Ίσως και αμερικάνικη. Μετά από μια νέα, βαθύτερη κρίση. Ο Τσίπρας, όταν ήρθε η ώρα του, άφησε τη μάχη για να κερδίσει μια θέση δίπλα στον Γιούνκερ, τη Μέρκελ και τον Ολάντ. Δεν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που το κάδρο του τοποθετήθηκε ήδη δίπλα σε ενός Παπανδρέου, μόνο που αυτός δεν είναι ο Ανδρέας…
