Με την άνοδο της κυβέρνησης Μητσοτάκη στην εξουσία, είχαμε μια ταχεία επιχείρηση εγκαθίδρυσης μιας ιδιότυπης μιντιακής χούντας, που ολοκληρώθηκε με την τοποθέτηση ανθρώπων του καθεστώτος σε θέσεις-κλειδιά στη δημόσια τηλεόραση.
Δεδομένου ότι τα ιδιωτικά κανάλια είναι η μηχανή προπαγάνδας των ιδιωτικών συμφερόντων της ντόπιας ολιγαρχίας και της τρόικας εσωτερικού, το μόνο που είχε να κάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη (που είναι η πολιτική συνιστώσα αυτών των συμφερόντων), ήταν να καταλάβει τη δημόσια τηλεόραση.
Η ενημέρωση μέχρι σήμερα υπήρξε απόλυτα μεροληπτική, με τη φωνή της αντιπολίτευσης να ακούγεται ελάχιστα. Και η εκκωφαντική αυτή μεροληψία έφτασε στο αποκορύφωμά της την περίοδο της λήψης μέτρων για τον περιορισμό της πρόσφατης πανδημίας.
Η μιντιακή χούντα λιβάνιζε και συνεχίζει να λιβανίζει το καθεστώς σχετικά με την ταχύτητα που πήρε μέτρα για να περιορίσει την πανδημία, φιμώνοντας την όποια αντίθετη φωνή στο όνομα δήθεν της ενότητας και της ομοψυχίας, που υποτίθεται πως είναι στοιχεία απαραίτητα σε κάθε κρίσιμη στιγμή. Τέτοιου τύπου δικαιολογίες επιστρατεύουν συνήθως τα καθεστώτα που θέλουν να καταπνίξουν κάθε αντίθετη άποψη.
Και ίσως το πιο τραγικό απ’όλα, είναι ότι η μιντιακή χούντα επιχείρησε να φιμώσει τις φωνές των ανθρώπων που βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της μάχης. Και που προσπάθησαν να καταγγείλουν την σκανδαλώδη απροθυμία και αδικαιολόγητη ακαμψία της κυβέρνησης Μητσοτάκη να ενισχύσει αποφασιστικά με προσλήψεις και εξοπλισμό το εθνικό σύστημα υγείας.
Από την πρώτη στιγμή, η ανάλγητοι νεοφιλελεύθεροι του καθεστώτος επιχείρησαν να εξυπηρετήσουν ιδιωτικά συμφέροντα, ακόμα και εν μέσω πανδημίας, με αποκορύφωμα το μέγα φιάσκο των προγραμμάτων κατάρτισης. Οι αποκαλύψεις που βγήκαν στο φως και ξέφυγαν από τη στενή επιτήρηση της μιντιακής μηχανής προπαγάνδας, έφτασαν στο ευρύ κοινό μέσω του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Η Εφημερίδα των Συντακτών αποκάλυψε το πάρτι εκατομμυρίων γύρω από τα προγράμματα κατάρτισης και τους στενούς δεσμούς των εταιριών με το περιβάλλον Μητσοτάκη. Όμως οι αποκαλύψεις συνεχίζονται και έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, καθώς σύμφωνα με δημοσιεύματα του Documento, στο σκάνδαλο εμπλέκονται μια στενή συνεργάτιδα του Βρούτση, καθώς και ένας υποψήφιος ευρωβουλευτής της ΝΔ.
Οι καταιγιστικές αποκαλύψεις γύρω από αυτό το σκάνδαλο ανάγκασαν την κυβέρνηση να αποσύρει άρον άρον τα “voucher των ημετέρων” και να ανακοινώσει ότι οι χιλιάδες επιστήμονες θα πάρουν απευθείας την οικονομική ενίσχυση. Ωστόσο, παραμένουν ακόμα πολλά σκοτεινά σημεία, καθώς δεν γνωρίζουμε πόσοι και ποιοι πήραν λεφτά, τόσο από τη μεριά των δικαιούχων, όσο και από την μεριά των αμαρτωλών ΚΕΚ.
Παρόλο το μπάχαλο και το τεράστιο φιάσκο, οι καθεστωτικοί “δημοσιογράφοι” περιορίστηκαν σε ένα μαλακό πρέσινγκ των κυβερνητικών στελεχών στα τηλεπαράθυρα. Και τη δουλειά που έπρεπε αυτοί να κάνουν, την έκαναν τελικά κάποια στελέχη της αντιπολίτευσης, όσο τους άφησαν, θέτοντας τα καυτά ερωτήματα γύρω από αυτό το σκάνδαλο.
Οι πανικόβλητοι δε κυβερνώντες, προσπαθούσαν με κόπο να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, ενώ κατέληγαν στις συνήθεις τυπικές γραφικότητες του στυλ “για όλα φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ“.
Η όλη ιστορία απέδειξε ότι η εναλλακτική πληροφόρηση στο διαδίκτυο δεν είναι εύκολο να φιμωθεί. Ταυτόχρονα, είχαμε και την πρώτη σημαντική ήττα της μιντιακής χούντας. Αν δεν υπήρχε το διαδίκτυο και η εναλλακτική πληροφόρηση, είναι σίγουρο ότι η καθεστωτική προπαγάνδα θα ήταν εφάμιλλη της επταετίας της στρατιωτικής δικτατορίας.
Παρόλα αυτά και ενώ τα βλέμματα είναι τώρα στραμμένα στο αίσχος των “προγραμμάτων κατάρτισης”, κανείς δεν φαίνεται να ασχολείται με το μεγαλύτερο κομμάτι των δισεκατομμυρίων του “μαξιλαριού“. Εκεί δηλαδή που γίνεται το “χοντρό παιχνίδι“. Που πήγαν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια; Μήπως ετοιμάζονται να τα δώσουν βορά στα αρπακτικά ταμεία;
Η αντιπολίτευση θα πρέπει σύσσωμη να θέτει το καυτό ερώτημα στην κυβέρνηση Μητσοτάκη σχετικά με το μεγαλύτερο μέρος των δισεκατομμυρίων του “μαξιλαριού”, μέχρι να πάρει απάντηση. Αν δεν πάρει, τότε ο καθένας θα έχει δικαίωμα να υποθέσει ότι θέλει, πολύ περισσότερο μετά το μέγα φιάσκο των “προγραμμάτων κατάρτισης”.
Πώς είναι δυνατόν πλέον ο οποιοσδήποτε να έχει την παραμικρή εμπιστοσύνη σε μια τέτοια κυβέρνηση;
