Πολλές φορές οι εποχές κάνουν τα δικά τους παιχνίδια, σε κόντρα της ανθρώπινης λήθης. Οι σημερινές μέρες θυμίζουν μέρες της δεκαετίας του ’30. Η δημοσιονομική κρίση της περιόδου αυτής και οι πολιτικές αλλαγές που συντελέστηκαν στις ευρωπαϊκές χώρες άλλαξαν το σκηνικό που δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες. Η ανεργία αυξανόταν, το οικονομικό κραχ είχε χτυπήσει την παγκόσμια παραγωγή από την Ευρώπη μέχρι τον ατλαντικό. Μέσα σε αυτή την αμφιβολία και τον φόβο του αύριο γράφει ο Χοσμπάουν «…η απογοήτευση και η πικρία που ένιωθαν οι μικροί άνθρωποι μέσα σε μια κοινωνία όπου συνθλίβονταν μεταξύ των μεγάλων επιχειρήσεων απ’ τη μια μεριά… Μια κοινωνία που τους αποστερούσε από την αξιοσέβαστη θέση που κατείχαν στην κοινωνική κλίμακα και που πίστευαν ότι τους ανήκε δικαιωματικά ή από την κοινωνική θέση μέσα σε μια δυναμική κοινωνία στην οποία αισθάνονταν ότι είχαν δικαίωμα να προσβλέπουν…» η ακροδεξιά άρχισε να δείχνει τα δόντια της. ‘Όπως εκείνη την εποχή εκμεταλλεύτηκε με λαϊκιστικό τρόπο κάθε κρυφή ελπίδα χωρίς να δείχνει τους πραγματικούς της σκοπούς, οδήγησε την Ευρώπη στην πιο σκοτεινή και αποτρόπαια εποχή του ναζισμού και φασισμού.
Το εφιαλτικό όνειρο των αρρωστημένων εγκεφάλων ξυπνά. Εκμεταλλεύονται σήμερα την ανασφάλεια, την οικονομική κρίση, αλλά και την κρίση των θεσμών, με τον ίδιο τρόπο όπως και τη δεκαετία του Κραχ το 1930 για να αρθρώσει ένα ευκαιριακό πολιτικό λόγο έτσι ώστε να ακουστεί ως ο μοναδικός υγιής πολιτικός αντισυστημικός μηχανισμός που ενδιαφέρεται για τα λαϊκά συμφέροντα!
Η νέα ακροδεξιά για να εξαπατήσει του πολίτες δεν προωθεί τα παλιά συνθήματα του ναζισμού – φασισμού, περί ανώτερης φυλής, στρατικοποίησης των πολιτών, δεν καταγγέλλει δημόσια την δημοκρατία και το κοινοβούλιο, αλλά μέσα από τα έντυπα της κάνουν την προπαγάνδα τους, αποκαλύπτοντας το πραγματικό τους πρόσωπο: «Εμείς οι εθνικοσοσιαλιστές θεωρούμε τη δημοκρατία σαν σύστημα ιστορικά καταδικασμένο… Η δημοκρατία δεν μας προσφέρει καμιά υπέρτερη προοπτική που να νομοδοτεί την ύπαρξη μας … Αρνούμαστε ακόμα τη δημοκρατία γιατί στηρίζεται στην θέληση των πολλών. Κι εμείς απορρίπτουμε την κυμαινόμενη θέληση των πολλών, γιατί κίνητρο των πράξεων τους είναι η ιδιοτέλεια…» (Χρυσή Αυγή).
Η νέα ακροδεξιά προσπαθεί να μην μας θυμίσει τα πόσα εγκλήματα διέπραξε σε βάρος των λαών της Ευρώπης. Αυτό που κάνει η νέα ακροδεξιά στην σημερινή εποχή δαιμονοποιεί καταστάσεις κοινωνικές ομάδες και με έμμεσο τρόπο να αναπτύσσει την διαφοροποίηση των πολιτών – όπως ο Χίτλερ σε καθαρούς πολίτες της Γερμανίας και μη γερμανούς όλους τους άλλους – σε κατηγορίες και στη περιθωριοποίηση τους ή στέλνοντας τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Ο λαϊκισμός της νέας ακροδεξιάς αποτελεί παραδοσιακή στρατηγική με σημαντική επιρροή στα κατώτερα στρώματα σε περιόδους κρίσης. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Ζαν Μαρί Λεπάν στην Γαλλία ή ο Σεμπάστιαν Κουρτς στην Αυστρία ο Ματέο Σαλβίνι στην Ιταλία η Αλίς Βάιντελ στη Γερμανία, Σουηδία, Ουγγαρία κ.α .
Τελευταία στη χώρα μας παρατηρούμε μεγάλη κινητικότητα στη νέα ακροδεξιά προσπαθώντας να μιμηθούν τα άλλα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης. Ανακοινώνουν νέους σχηματισμού κομμάτων και επαναφορά των γκρουπούσκουλων και παντός καιρού αποτυχημένων κομμάτων, που ίσως συγκυριακά βρέθηκαν για μικρό χρονικό διάστημα στο Κοινοβούλιο.
Η κάθε προσωπικότητα ανακοινώνει ένα σχηματισμό με το μανδύα του πατριωτισμού και φυσικά τη σωτηρία της χώρα. Στην ουσία αυτό που προσπαθούν να πετύχουν δεν είναι η προστασία της χώρας και τα δικαιώματα των πολιτών, αλλά το πώς θα πάρουν το ποσοστό που θα τους διασφαλίσει την κρατική επιδότηση ώστε να το παίζουν παράγοντες! Με σιγουριά και αερολογίες εκτός κοινοβουλίου και ευθυνών.
Προσπαθώντας να κλείσω αυτό το μικρό άρθρο για την επικινδυνότητα της ανόδους της ακροδεξιά πολιτικής – τακτικής ήρθαν στη σκέψη μου τα λόγια που είχε γράψει ο Μπερτολ Μπρεχτ στο Χίτλερ « Μη χαίρεσαι με την ήττα του, άνθρωποι: γιατί μπορεί ο κόσμος να σηκώθηκε και να σταμάτησε τον μπάσταρδο , αλλά η σκύλα που τον γέννησε έχει πάλι κάψες».
