Μόνο ειρωνικά σχόλια άκουσα για το γεγονός ότι Γ. Βαρουφάκης χωρίς αιδώ, χωρίς αυτοκριτική και με την ίδια ευκολία, όπως πριν από τις εκλογές τον Γενάρη του 2015 όταν τότε προσέγγισε τον ΣΥΡΙΖΑ, βλέποντας τη σίγουρη πορεία του στην εξουσία, κάλεσε ξανά, όπως τότε, για ένα παλλαϊκό μέτωπο εναντίον του πέμπτου τώρα Μνημονίου, αντί του τρίτου.
Οι συνομιλητές μου, γνώστες των τότε πραγμάτων, μου τόνιζαν ότι τα ίδια έλεγε για το “σκίσιμο” των μνημονίων και πριν τις εκλογές τον Γενάρη του 2015, ο Γ. Βαρουφάκης αλλά δεν πρόλαβε να αναλάβει ελέω Τσίπρα ως υπουργός οικονομικών και έσπευσε πραξικοπηματικά, εν κρυπτώ και παρανόμως, με φαρδιά πλατιά την δική του και μόνη τζίφρα, να υπογράψει το δεύτερο μνημόνιο του Αντώνη Σαμαρά, την Δανειακή Σύμβαση του δεύτερου Μνημονίου και τα υπό εκκρεμότητα προαπαιτούμενα του, για να βάλει πλώρη και για το τρίτο Μνημόνιο, υπογραμμίζοντας με πλήθος, τότε, δηλώσεων του ότι η Ελλάδα θα πληρώσει πλήρως το χρέος της(!) και με το παραπάνω(!) και ότι θα παραμείνει στο ευρωμάρκο, διότι οτιδήποτε άλλο είναι καταστροφή για τον τόπο.
Μέτωπο πολιτικό, κοινωνικό και παλλαϊκό όλων των αριστερών, των προοδευτικών και των πατριωτικών δημοκρατικών αντισυστημικών δυνάμεων πράγματι είναι απολύτως απαραίτητο, αν και η λέξη πατριωτισμός περίπου είναι βρισιά για ορισμένους αλλά το Μέτωπο αυτό πρέπει να είναι αξιόπιστο και φερέγγυο και να μην θεωρεί ότι κάποιος θα βαράει τάχα τον ζουρνά και ο ευρωπαϊκός Βορράς θα χορεύει στο ρυθμό του.
Ο τόπος όπως δεν διεσώθη από τον Τσίπρα, έτσι δεν θα “σωθεί” και πάλι από τον Τσίπρα νούμερο 2, νούμερο 3 και ούτω καθεξής, που ανάλογα με τις περιστάσεις, τις ορέξεις τους, τους συνομιλητές τους και τη χώρα που βρίσκονται, λένε και τούτο λένε και το άλλο και ότι πιάσει και όσους πιάσει.
Η Ελλάδα πρώτα από όλα και κυρίως αυτήν την ώρα, χρειάζεται ένα Μέτωπο εθνικής ανεξαρτησίας και παραγωγικής ανασυγκρότησης με απασχόληση, δικαιοσύνη και προστασία του περιβάλλοντος, το οποίο θα έρθει σε ρήξη με τον ευρωατλαντισμό και θα εφαρμόσει μια πολυδιάστατη στρατηγική διεθνών οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, με άνοιγμα πρώτα από όλα προς τη Ρωσία, όσο και αν κάποιοι κατηγορούν αυτές τις προτάσεις για δήθεν “αντιευρωπαϊσμό” και “ρωσοφιλία“. Η Ευρώπη μόνο ως χώρος συνεργασίας ελεύθερων, κυρίαρχων, ανεξάρτητων και βαθιά δημοκρατικών χωρών και λαών μπορεί να υπάρξει, που θα ξεκινάει από τον Ατλαντικό έως τα Ουράλια, χωρίς εξαιρέσεις και νεοψυχροπολεμικές διαιρέσεις.
Κ.Μ
