Χτες στη Βιάννο, με την επέτειο των 73 ετών από την Ολοκαύτωση και την Αρρενοκτονία της επαρχίας , ο κ.κ. Πρόεδρος της Δημοκρατίας ανακηρύχτηκε σε επίτιμο δημότη και εξεφώνησε και πάλι βαρυσήμαντο λόγο για τις Γερμανικές Αποζημιώσεις.
Στην ουσία επανέλαβε τη θέση που έχει υποστηρίξει , τουλάχιστον 10 φορές τον τελευταίο χρόνο, σε επισκέψεις του σε Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα. « Οι Ελληνικές αξιώσεις για τις Γερμανικές Επανορθώσεις από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο είναι νομικά ενεργές και δικαστικά επιδιώξιμες, πλην όμως η Ελλάδα δεν μπορεί να τις διεκδικήσει με μονομερείς ενέργειες» .
Οι θέσεις αυτές , που επαναλαμβάνει ο κ. Πρόεδρος σαν μονότονη, χιλιοπαιγμένη μαγνητοταινία, είναι μνημείο πολιτικού οπορτουνισμού. Είναι η σύνοψη της πολιτικής των «καλών σχέσεων» με τη Γερμανία που επιδιώκουν οι αστικές δυνάμεις της χώρας, με οποιοδήποτε κόστος, φτάνει να διατηρούνται στην εξουσία.
Η Χώρα θυμάται , κατά τον κύριο Πρόεδρο, διεκδικεί , αλλά δεν κάνει μονομερείς ενέργειες. Όπως και με το μνημόνιο , όπως και με τη διαγραφή του Χρέους, όπως και με την απώλεια της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Ανεξαρτησίας της Χώρας. Διεκδικεί ο Λαός , αλλά πρέπει να διεκδικεί με ένα χατζηαβάτικο, συγγνώμη , θεσμικό τρόπο αλλά με ψιθυριστά , με χαμηλούς τόνους , απαλά, προκειμένου να μη ταράξει τον Ευρωπαϊκό Χώρο. Δηλαδή, πολύ απλά, είναι ένας ραγιάς που συνεχώς τον χαστουκίζουν , αλλά αυτός το δρόμο του τραβά με ένα χαμόγελο πικρό και λέει δεν πειράζει, που θα έλεγε και ο Μανόλης Χιώτης.
Αποσκοπούν στα έτοιμα μνημονιακά λεφτά , τα οποία αυτοί δανείζονται και τα ξεπληρώνει με το αίμα του ο Ελληνικός Λαός, πλην όμως εξασφαλίζουν τη συνέχεια, και την καλοπέραση, της τάξης που κυβερνά την Ελλάδα και των συνεργατών της, έχει καταπνίξει το λαϊκό κίνημα στη Χώρα μας που αξίωνε την κατάργηση των μνημονίων και την επανακατάταξη της , κυρίαρχης, πλέον, Χώρας μας , που σήμερα είναι , αν όχι αποικία, μνημονιακό προτεκτοράτο, σε υψηλή θέση στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας με ένα ριζοσπαστικό προοδευτικό πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, και εκφράστηκε στις πλατείες.
Τότε , λοιπόν , ως παράμετροι που θα εξασφάλιζαν αυτή τη λαϊκή απαίτηση , που συμπυκνωνόταν στις λέξεις πατριωτική αλλαγή, προέκυψαν η διαγραφή του χρέους, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα , προκειμένου να μπορέσουν να στηρίξουν το αίτημα ενός Λαού να αναπνεύσει και , κατόπιν, να ανασυγκροτηθεί και να δημιουργήσει . Οι Γερμανικές Αποζημιώσεις ήταν το ένα ηθικό βάρος , που στήριζε αυτή τη διεκδίκηση.
Οι Γερμανικές Αποζημιώσεις, δεν είναι καινούργιο ζήτημα, αποτελούν «ανοιχτό θέμα» στην Ελληνογερμανική Ατζέντα , από το 1947 και μετά. Αναζωπυρώθηκε χάρη στις προσπάθειες του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου, αρχικά, λίγο μετά την εκλογή της κυβερνήσεως Μητσοτάκη, κατόπιν , έγινε η Αγωγή του Διστόμου στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς από τον αείμνηστο Σταμούλη, και κατόπιν συγκροτήθηκε το Εθνικό Συμβούλιο Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα από μεγάλες μορφές (Γλέζος, Μαχαίρας , Μαγκάκης κ.λπ). Το κίνημα αυτό σαν δικαστική διεκδίκηση , ανεστάλη , με την ανεξήγητη, λίαν επιεικώς, απόφαση του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου 6/2002.
Προσοχή , μιλάμε πάντα για τις ατομικές αξιώσεις των θυμάτων της θηριωδίας και των απογόνων τους, για τις δολοφονίες, τους ακρωτηριασμούς, τα καμένα σπίτια, και τη λεηλασία των υπαρχόντων τους , από τα στρατεύματα κατοχής. Τις αξιώσεις του το Ελληνικό Κράτος ουδέποτε τόλμησε να τις φέρει ενώπιον της Γερμανίας, με δύο εξαιρέσεις τις ρηματικές διαμαρτυρίας διακοινώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου , το Νοέμβρη του 1966 και του Ανδρέα Παπανδρέου το 1995. Πέρα, όμως από τις notam αυτές , ουδεμία αστική κυβέρνηση προχώρησε στα αντίμετρα , που προβλέπει το Διεθνές Δίκαιο , και μάλιστα, απέναντι στην ηττημένη Γερμανία ήταν εχθρικό – ηττημένο κράτος .
Το 2011 , την εποχή του πρώτου μνημονίου, βρισκόταν στην πιο ζοφερή του φάση. Η Απόφαση του 2012 του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, η οποία αφορούσε σε διεκδικήσεις της Ιταλίας έναντι στη Γερμανία και στην οποία επετράπη παρέμβαση στην Ελληνική Δημοκρατία, φέρνοντας ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου τις αξιώσεις των θυμάτων και των απογόνων των θυμάτων του Διστόμου, δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Πρακτικά , δικαίωνε τη Γερμανία η οποία υποστήριζε ότι το προνόμιο της ετεροδικίας ισχύει και για τα εγκλήματα πολέμου, και ανέπεμπε το ζήτημα σε διμερείς διαπραγματεύσεις εντός ευλόγου χρόνου. Και όμως , οι Επανορθωτικές αξιώσεις της Ελλάδας , από μέγα μέρος του λαϊκού κινήματος , αναγνωρίστηκαν ως η ηθική βάση του αιτήματος για διαγραφή του Χρέους της Ελλάδας.
Μετά τον πόλεμο, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη ανέλαβαν τις προπολεμικές τους υποχρεώσεις εκτός από τη Γερμανία που απηλλάγη από το μεγαλύτερο μέρος των πολεμικών και των προπολεμικών υποχρεώσεών της, μετά από διεθνή διάσκεψη , με τη συμφωνία του Λονδίνου στις 27 Φεβρουαρίου 1953.
Η Ελλάδα είχε , επί πλέον ένα ηθικό πλεονέκτημα , ξεκίνησε τη μεταπολεμική της ζωή με 440.000 οικογένειες άστεγες, με μηδενική παραγωγή, με το 25% του οικιστικού της πλούτου κατεστραμμένο, με το 70% των ανδρών σε ενεργή οικονομική ηλικία με αναπηρίες , λόγω του πολέμου, ή της φυματίωσης, με όλες σχεδόν τις υποδομές της ( σιδηρόδρομο, λιμάνια, συγκοινωνίες, εργοστάσια και βιμηχανοστάσια, υδραυλικά έργα κ.λπ.) τελείως κατεστραμμένα. Παρ΄ όλα αυτά, αναδέχθηκε τα προπολεμικά της χρέη, ενώ είχε ανάγκη αποζημίωσης , από τον πταίσαντα, δηλαδή τη Γερμανία , ίσης με ποσό που έφτανε τριάντα τρία (33) εθνικά εισοδήματα της Ελλάδας το 1945, ή τα έσοδα εκατόν πενήντα (150) προϋπολογισμών εκείνου του έτους, όπως έχει αναλύσει ο Κ. Δοξιάδης , δεξιός δεξιότατος επιστήμων, και υπουργός στην Κυβέρνηση Βούλγαρη. Τα όποια χρέη της, μάλιστα προέκυψαν εντός της ειρηνικής περιόδου και ουδέποτε στοίχισαν τη ζωή ούτε σε έναν άλλο ευρωπαίο πολίτη.
Αφού, λοιπόν , η γερμανική ελίτ δεν συναινούσε στη διαγραφή του , κατά πολύ μικρότερου, τότε, Ελληνικού Χρέους, το Ελληνικό Λαϊκό κίνημα απαίτησε τη διεκδίκηση για την καταβολή των Πολεμικών Επανορθώσεων , των κλεμμένων αρχαιολογικών θησαυρών , την επιστροφή των Αναγκαστικών κατοχικών Δανείων και την πλήρη αποζημίωση των θυμάτων της ναζιστικής θηριωδίας στη χώρα μας, ή των απογόνων τους. Και εδώ ας ανοίξουμε μια παρένθεση , για να θυμηθούμε ότι στο πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης , μάλιστα , υπήρχε ρητή δέσμευση για τη διεκδίκηση.
Το ελληνικό λαϊκό αίτημα , ετέθη , ξανά στο διεθνές προσκήνιο στις 5 Οκτωβρίου του 2013 , μετά από άρθρο της δημοσιογράφου Suzanne Daley, στους New York Times. Η Suzanne Daley είχε παρακολουθήσει το 2ο Διεθνές Συνέδριο της Βιάννου το Σεπτέμβρη του 2013 και είχε συγκλονιστεί. Ακολούθησε η επίσκεψη Σαμαρά στη Νέα Υόρκη , όπου , όπως διέρρευσε στον τύπο, παραδόθηκε σε υπηρεσιακούς παράγοντες της Αμερικανικής Κυβέρνησης σχετικός φάκελος , με έγγραφα αρκετών σελίδων για το ζήτημα των Επανορθώσεων. Ενώ μετά από λίγες ώρες, έγινε από γερμανικής πλευράς διαρροή στην ιστοσελίδα του διεθνούς πρακτορείου United Press, σύμφωνα με την οποία η γερμανική κυβέρνηση ήταν διατεθειμένη να δώσει ένα ποσό γύρω στα 9 δις ευρώ , εάν η Ελλάδα παραιτείτο από όλες τις αξιώσεις της. Ήταν μία από τις πάμπολλες οβιδιακές μεταλλάξεις της γερμανικής πολιτικής , αφού τον Ιούλιο του 2013, στην επίσκεψή του ο κ. Σόιμπλε , μας πληροφορούσε με συνέντευξη που είχε παραχωρήσει από τηλεοράσεως ότι για τη γερμανική κυβέρνηση το θέμα θεωρείται «λήξαν» .
Οι ενέργειες του Λαϊκού Κινήματος απέτρεψαν αυτές τις εξελίξεις.
Η δράση της η «φιλοευρωπαϊκής», βλέπε γερμανικής, παράγκας άρχισε από Φλεβάρη του 2014 η νομική επιτροπή της Ομοσπονδιακής Βουλής , συνέταξε επίσημη γνωμοδότηση, προκειμένου, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση της Γερμανίας να απαντήσει σε επερώτηση του κόμματος της Αριστεράς « Die Linke» , όπου αναγνώριζε ότι οι υποχρεώσεις της Γερμανίας προς την Ελλάδα από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ουδέποτε είχαν διευθετηθεί οριστικά, αλλά από την άλλη προέτασσε το επιχείρημα της παραγραφής. Ακολούθησε μια χειρονομία «καλής θέλησης» , με την επιστροφή των προϊόντων της λαθρανασκαφής στη Μαγούλα Βισβίκη , η οποία έλαβε χώρα στην ομώνυμη τοποθεσία δίπλα στο Βελεστίνο , στο Διάστημα Οκτωβρίου- Νοεμβρίου 1941 από τον Hans Reinerth, ευρήματα εξαιρετικά σημαντικά καθώς αποκαλύπτουν άγνωστες πτυχές για τη ζωή και την κοινωνική οργάνωση στον Ελλαδικό χώρο από τη Νεολιθική Περίοδο έως την πρώιμη Χαλκοκρατία. Το ενδιαφέρον στην περίπτωση αυτή, είναι ότι ενώ έγιναν οι σχετικές παράτες και δεξιώσεις για την «τεράστια εθνική επιτυχία» ουδείς θεώρησε σκόπιμο να πει στον Ελληνικό Λαό, ότι ο ναζιστής αρχαιολόγος , μετά το πέρας της λαθρανακαφής κατέστρεψε το ανασκαφικό πεδίο, ώστε να μη μπορεί να προσεγγιστεί στο μέλλον ανασκαφικά με επιστημονικό τρόπο, γεγονός που αποκαλύπτει από μόνο του την αντίληψη που έχει ο ναζισμός για την ιστορία.
Αφέθηκε επίσης ασύδοτος , ο Φούχτελ και η Ελληνογερμανική Συνέλευση να αλωνίζουν στην Ελλάδα. Με συνέδρια για την τόνωση της « επιχειρηματικότητας» , ακόμη και στην πρώτη Βουλή της Ελλάδας στο Ναυπλιο, έμπασαν τον κ. Φούχτελ το Φθινόπωρο του 2016 , για να μας πει τι καλές προθέσεις έχουν οι Γερμανοί , και τι ωραία πράγματα θα κάνουν για εμάς με τα λεφτά μας. Οι Γερμανικές Αποστολές στην Ελλάδα ( πρώην πρεσβεία , προξενείο κ.λπ.) συνεχίζουν ανενόχλητες τη στρατολόγηση ελλήνων επιστημόνων για αποστολή τους στη Γερμανία σε εξειδικευμένες θέσεις , με μικρούς , για τη Γερμανία μισθούς, τα «Ελληνογερμανικά» , κατά κυριολεξία γερμανογερμανικά, «Ιδρύματα» , Νεολαίας και Μνήμης , αλωνίζουν στην Ελλάδα και προσφέρουν χάντρες στους ιθαγενείς.
Ταυτόχρονα μέρος της ιστοριογραφίας επανέρχεται στη χειρότερη μετεμφυλιακή θέση. Έτσι είτε τα Ολοκαυτώματα δεν θα είχαν ποτέ συμβεί εάν οι κακοί αντάρτες δεν παρενοχλούσαν τους Γερμανούς ( και εδώ οι μονομερείς ενέργειες ; ) , είτε οι Γερμανοί ήσαν ένα είδος διαιτητών ανάμεσα στις ένοπλες ομάδες της δεξιάς και της αριστεράς που διεκδικούσαν τη μεταπολεμική εξουσία και ενίοτε υπερέβαλαν και λίγο κατά την ενάσκηση των καθηκόντων τους. Ανοησίες , δηλαδή, που κουμπώνουν πάντοτε με τη θεωρία των δύο άκρων, την εξίσωση του κομμουνισμού και του ναζισμού και τον παππού της κάθε όμορφης κυρίας , που δεν ήταν και παππούς της.
Η Συντριβή του κινήματος της Διεκδίκησης , ήρθε μετά την αποστασία του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στη βούληση του Ελληνικού Λαού, όπως εκφράστηκε στο Δημοψήφισμα. Ο Ελληνικός Λαός γνωρίζει ότι η διαγραφή του Χρέους , ή η διεκδίκηση των Γερμανικών Επανορθώσεων είναι ζητήματα πολιτικά . Νομικές προεκτάσεις έχουν, αλλά για να γίνουν και δικαστικά επιδιώξιμες, πρέπει να ακολουθηθεί μια συνεπής πολιτική προεργασία. Και όπως για τη διαγραφή του χρέους, το πρώτο βήμα είναι η στάση πληρωμών , ήτοι μία «μονομερής» ενέργεια, έτσι και για τη διεκδίκηση των πολεμικών επανορθώσεων το πρώτο βήμα είναι μία εξ ίσου μονομερής ενέργεια , η οποία να θέτει το ζήτημα και να ζητεί την τακτοποίησή του. Πρέπει, δηλαδή, να πάει κάποτε ο λογαριασμός στη Γερμανική Κυβέρνηση , και η προειδοποίηση ότι κατόπιν η Ελληνική Κυβέρνηση θα λάβει σε πρώτη φάση τα νόμιμα αντίμετρα , π.χ. την κατάσχεση των αεροδρομίων , ή άλλων υποδομών που είναι υπό γερμανική ιδιοκτησία κ.λπ. Αυτός όμως είναι ένας συγκρουσιακός σχεδιασμός ρήξης και πηγαίνει μαζί με τη διάθεση για τη σύγκρουση προκειμένου να απαλλαγεί από το μνημονιακό εφιάλτη , που μετατρέπεται σε μνημονιακή κανονικότητα, πλέον, η Χώρα.
Γιατί η Γερμανική πλευρά , ακόμη και φέτος το καλοκαίρι διαρρέει ότι , ουδέποτε έχει ενημερωθεί για το λογαριασμό της Ελληνικής πλευράς , ή για την πρόθεσή της να διεκδικήσει .
Κανείς δεν μας κοροϊδεύει . Απλά , ούτε οι αστικές δυνάμεις , ούτε και ο μεταλλαγμένος ΣΥΡΙΖΑ νοιάζονται για τη γνώμη του Ελληνικού Λαού. Στις δυνάμεις αυτές υπάρχει η αντίληψη ότι ο Ελληνικός Λαός είναι κάτι σαν τις κουκλίτσεςplaymobile, και αυτές γερμανικής προέλευσης, και κάθεται κατά πως κάμπτουν τα μέλη του εκεί που επιθυμούν να τον απιθώνουν, είναι μουγκός και ακούνητος και υποδέχεται με στωικότητα και υπομονή , αυτά λέγονται εθνική ενότητα, ότι τον διατάσσουν.
Ε λοιπόν , ο Ελληνικός Λαός δεν είναι playmobile. Υπάρχει ακόμα το πνεύμα της αντίστασης και μετά τη συντριβή και μετά και την ήττα.
Οι δυνάμεις της Λαϊκής Ενότητας ήταν και είναι ανυποχώρητες στο ότι ο δρόμος για την ανεξαρτησία, για τη λαϊκή κυριαρχία , για να έχει ο καθημερινός ανθρωπάκος ένα χώρο που μπορεί να τον θεωρεί πατρίδα, χωρίς τον καθημερινό εφιάλτη της φοροκαταιγίδας , των πλειστηριασμών , της διακοπής στοιχειωδών αγαθών επιβίωσης ( νερό –ρεύμα) , περνά αναπόφευκτα από μια συγκρουσιακή πορεία ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ένωση , με το Ευρώ , με τη θηλιά του παράνομου Χρέους . Αυτή η συγκρουσιακή πορεία περιλαμβάνει και τη διεκδίκηση των αξιώσεων για τα όσα υπέφερε η Χώρα από το ναζισμό. Στον Ελληνικό Λαό απομένει είτε να συνεχίζει να συγκατανεύει να του συμπεριφέρονται σαν playmobile, είτε να ανασυνταχτεί με τις δυνάμεις που αγωνίζονται για την ανατροπή και να διεκδικήσει όσα πρέπει να διεκδικήσει .
Με μονομερείς ενέργειες .
