Εκείνο που φαντάζει ως ζητούμενο σήμερα δεν είναι τόσο ένα νέο πολιτικό υποκείμενο στο οποίο ο βασανιζόμενος ελληνικός λαός θα στηρίξει τις ελπίδες του για μια απελευθέρωση από τα μνημόνια όσο το ψυχικό σθένος του ίδιου του λαού· κατά πόσο δηλαδή είναι αποφασισμένος να προτάξει τα στήθια του, να ξεκολλήσει από τον καναπέ του και να αποφασίσει ό,τι πρέπει για να αλλάξουν τα πράγματα, χωρίς να είναι απαραίτητη η βία και το αιματοκύλισμα, να συνειδητοποιήσει απλώς ότι η εφαρμογή των μνημονίων εξευτελίζει το Σύνταγμα, αφαιρεί την εθνική κυριαρχία και αξιοπρέπεια και όσοι τα υπηρετούν είναι άφωνα και ταυτοχρόνως φερέφωνα των δανειστών και τίποτα, μα τίποτα άλλο.
Επιτέλους να αυτοπροσδιοριστούμε ως κοινωνία, να μην επιτρέψουμε τη διολίσθηση της ζωής σε ένα στεγνό οικονομικό θέμα, αλλά να επαναφέρουμε την πολιτική στην κάθε μέρα· να επαναποκτηθεί η αυτονομία και το αυτεξούσιο και εκείνη η πολιτική κατάσταση που θα αναδείξει την αντίσταση της κοινωνίας απέναντι στο απρόσωπο κράτος, στον αυταρχισμό του και την εξουσία του.
Είναι δύσκολοι καιροί, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει ελπίδα, αρκεί να γίνει συνείδηση των πολλών ότι αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να οδηγήσει σε μια απελευθέρωση -ζυγίστηκε, μετρήθηκε και βρέθηκε λειψή, πολύ λειψή η καψερή· τα τρομερά λόγια που εξαπολύουν ότι βγαίνουμε από τα μνημόνια τον Αύγουστο, τάχα, του ’18 μόνο θλίψη προκαλούν σε εκείνους που δεν φέρουν χαλινούς και ωτασπίδες.
Οσοι εξακολουθούν να προσδοκάνε οράματα και θάματα από τη συγκεκριμένη «αριστερή» κυβέρνηση, μάλλον πρέπει να επαναστοχαστούν και να καταφέρουν να δουν πιο κριτικά την κατάσταση γύρω μας.
Η κρίση του συστήματος (ηθικού και αξιακού) είναι πολύ βαθιά όσο προσπαθούμε να το ερμηνεύσουμε με βάση μόνο τις οικονομικές ανάγκες και όσο εκχωρούμε τα δικαιώματα και τα συμφέροντα των λαϊκών τάξεων σε ανθρώπους που ουδόλως πλέον ενδιαφέρονται για την τύχη και το μέλλον αυτών ακριβώς των τάξεων (και ας λέει ο πρωθυπουργός ότι επήλθε ο καιρός να δείξει η κυβέρνηση το ταξικό της πρόσημο -μόνος του τα λέει, μόνος του τ’ ακούει, δεν έχει εξάλλου τίποτα να χάσει…).
Οσο κι αν έχει σκοτεινιάσει η πραγματικότητα, υπάρχει φως στο βάθος της νύχτας, αρκεί να θυμηθούμε (;) ότι στα δύσκολα δείχνει ο καθείς το βάρος του, το ύψος του, το μέτρο του και τον (τόσο παρεξηγημένο) πατριωτισμό του, την αγάπη του δηλαδή για τα χρώματα και αρώματα του γενέθλιου τόπου, για τον τρόπο των προγόνων· για τη γλώσσα του και για τον πολιτισμό του, εννοείται…
Το υπάρχον σύστημα είναι καταδικασμένο, οφείλουμε να ξεμπερδεύουμε με αυτό και με όσους το υπηρετούν αγόγγυστα και με ζήλο πιθανώς.
Πάρτε παράδειγμα την επιστολή του πρωθυπουργού προς τον πρόεδρο της Βουλής να τρέξουν να «προσλάβουν» το νέο, αδέσποτο, κοινοβουλευτικό κελεπούρι, την κυρία Μεγαλοοικονόμου, παρακαλώ.
«Είναι καλύτερες οι “μετεγγραφές” του Γενάρη» λέει δηλητηριωδώς ο Πέτρος (που ακόμη τους αγαπάει…).
Υπάρχουν εντούτοις πολιτικά υποκείμενα, ανοιχτά μάλιστα στην κοινωνία, που μπορούν να εμφυτεύσουν ξανά την ελπίδα στην παραιτημένη και ανήμπορη ελληνική κοινωνία, αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να εκδιώξουμε τον φόβο (το δεκανίκι της εξουσίας) από το μυαλό μας.
*Πηγή: efsyn.gr
