Από χθες παρακολουθούμε ομοβροντία επικοινωνιακών ασκήσεων, άκρως υποστηρικτικών στην υψηλή τέχνη του «πώς να διορθώνεις το λάθος που ο ίδιος προκάλεσες,χωρίς να το ακυρώνεις», με σκοπό την υπεράσπιση των ενεργειών του Δημάρχου, σχετικά με τον περίφημο «Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας». Προφανώς το θέμα έχει συζητηθεί και ήδη αρχίζει βολικά να μπαγιατεύει από την ειδησεογραφική πλευρά του πράγματος.
Για φοίνικες, ζαρντινιέρες, κόστη, αισθητική δε θα γράψουμε. Έγραψαν άλλοι. Εμείς γράφουμε με πνεύμα βαθιάς αυτογνωσίας και για να ομολογήσουμε, ως αυτόχθονες Μπυθουλαίοι, την αδυναμία κατανόησης του υψηλού οράματος του κοσμοπολίτη Δημάρχου.
Μικρό ιστορικό:
Οι διακηρύξεις του Δημάρχου περί «βαθιάς ανάγκης των πολιτών» και «ζωντανού έργου» στηρίχθηκαν στη μελέτη του διευθυντή του Τομέα Μεταφορών και συγκοινωνιακής υποδομής, καθηγητή Γ. Γιαννή. Η μελέτη παρουσιάστηκε σε έκτακτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας ως ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝ θέμα (11/5/2020).
Ανάμεσα στους στόχους της μελέτης η οποία θα άλλαζε ριζικά τη φυσιογνωμία της πόλης και στην οποία στηριζόταν ο Μεγάλος Περίπατος, όπως εκφράστηκαν σε αυτή τη συνεδρίαση από τον καθηγητή Κ Γιαννή, ήταν:
Α) Η ελάφρυνση των νοσοκομείων από ατυχήματα
Β)Η αποφυγή συνωστισμού στα ΜΜΜ
Γ)Η δημιουργία κοινωνικής απόστασης
Στο βωμό της ενίσχυσης της επιχειρηματολογίας της παρουσίασης, χρησιμοποιήθηκαν παραδείγματα από το Μιλάνο, τις Βρυξέλλες, το Τορίνο, το Παρίσι, το Βερολίνο, το Σαν Φρανσίσκο, το Βανκούβερ και άλλα πολύ εύηχα στο αυτί του σύγχρονου ιθαγενούς,απουσία τουλάχιστον τεκμηριωμένου επιστημονικού αντίλογου. Για συζήτηση με φορείς, κατοίκους, ούτε λόγος.
Εμείς, οι αυτόχθονες Μπυθουλαίοι, συνεχίζουμε να μην καταλαβαίνουμε τι γίνεται, διότι και λόγω της πανδημίας, αναδείχτηκαν οι τερατώδεις ελλείψεις στο ΕΣΥ, βλέπουμε πως τα δρομολόγια στα ΜΜΜ μειώνονται και μάλιστα τώρα απειλούμαστε και με πρόστιμο 150 ευρώ αν μπούμε σε μισογεμάτο ΜΜΜ για να πάμε στη δουλειά μας. Η κοινωνική απόσταση φυσικά είναι μια έννοια λάστιχο και εξαρτάται από τον χώρο που βρίσκεσαι (και σε ποιόν ανήκει βεβαίως – βεβαίως).
Παρόλ’ αυτά τις τελευταίες ημέρες, έχει προκύψει ένα γεγονός που φωτίζει μια αθέατη πλευρά του έργου και αξίζει να αναφερθεί, γιατί τονίζει αυτό που όλοι ψυχανεμιζόμαστε: Η στήριξη –και οικονομική– από τον ΕΒΕΑ. Για να γίνουμε συγκεκριμένοι: o EBEA προσήλθε στην επιτροπή διαβούλευσης φορέων (που δημιουργήθηκε αφού ψηφίστηκε το έργο στο Δημοτικό Συμβούλιο) και υποστηρίζει το έργο ρίχνοντας στο τραπέζι και 2 εκατομμύρια ευρώ.
Γιατί όμως ο ΕΒΕΑ είναι τόσο ανοιχτοχέρης;
Γιατί στους στόχους της μελέτης είναι ΚΑΙ η δημιουργία «νέων ευκαιριών για τους μετακινούμενους και τις επιχειρήσεις». Και γιατί αυτός ο στόχος συμβαδίζει με την πολιτική της διοικούσας παράταξης. Οι άνθρωποι οραματίζονται την Αθήνα, ως ένα ξενοδοχειακό Εl Dorado και κλαμπ βραχυχρόνιων μισθώσεων, υποστηρίζοντας βασικά τα ξενοδοχειακά γκρουπ και αυτούς που αγόραζαν τα περασμένα χρόνια μεγάλα ακίνητα της περιοχής,επενδύοντας στις αξίες χρήσης. Δικαίωμα τους. Δικαίωμα μας να έχουμε θεμελιακά διαφορετική άποψη περί«ανάπτυξης».
Βλέπουμε όμως κάτι απτό:
To «ζωντανό έργο» πλέον έγινε ζόμπι. Το χαρτί της συγγνώμης πνίγηκε στα εγκαίνια του σιντριβανιού της πλατείας Ομονοίας. Δεδομένου ότι μετά από (πολύ σωστή) πίεση των επαγγελματιών δεν θα προχωρήσει το ιδιαιτέρως μεγάλο κομμάτι του έργου που αφορούσε την οδό Αθηνάς, την Ερμού μέχρι την Αγ.Ασωμάτων και την – μετά από πίεση των κατοίκων και επισκεπτών του κέντρου – πρόσφατη απόφαση να περιοριστούν κατά μια λωρίδα οι παρεμβάσεις στην Πανεπιστημίου.
Αυτή η εξαιρετική – όπως χαρακτηρίστηκε- μελέτη του Πολυτεχνείου μήπως τελικά έμπαζε; Είναι δυνατόν μια τόσο ολοκληρωμένη και συμπαγής επιστημονική μελέτη να εφαρμόζεται α λα καρτ; Μήπως – λέμε εμείς οι κουτοπόνηροι Μπυθουλαίοι – χρησιμοποιήθηκε ως άρμα προώθησης άλλων σκοπιμοτήτων;
Τελικά μετά τις τόσες αντιδράσεις, πλέον μιλάμε για μια προσπάθεια, που ως μοναδικό στόχο έχει τη διάσωση της πολιτικής αξιοπρέπειας του Δημάρχου,της διοικούσας παράταξης και όσων ψήφισαν υπέρ του Μεγάλου Περιπάτου; (ο Ηλιόπουλος αλλάζει τη στάση του σιγά-σιγά, αναφέρομαστε στους Γερουλάνο, Βουλγαράκη, Καπερνάρο)
Ας κρατήσουμε τον τίτλο «ο Μεγάλος περίπατος», καλός ακούγεται. Όμως, ο μεγαλύτερος περίπατος πρέπει να γίνεται στο μυαλό ενός παιδιού στη σχολική αίθουσα. Και εκεί έχουμε το πραγματικό πρόβλημα, Δήμαρχε. Ειδικά στον Δήμο Αθήνας που με τη νέα σχολική χρονιά μας λείπουν 79 από τις 120 σχολικές αίθουσες που χρειάζονται για να στεγάσουν τα παιδιά για την υποχρεωτική προσχολική αγωγή και πολλά παιδιά θα μείνουν,κατά δήλωση της αρμόδιας Αντιδημάρχου, εκτός σχολικής αίθουσας. Αυτός ο περίπατος θα καταλήξει με οικογένειες στην περιπλάνηση και την αναζήτηση ιδιωτικής εκπαίδευσης, επιβαρύνοντας τον ήδη επιβαρυμένο –και από Δημοτικούς φόρους- οικογενειακό προϋπολογισμό. Αλλά εδώ προφανώς δεν υπάρχει κίνητρο για fast track διαδικασίες, αν και τα χρήματα υπάρχουν, έστω και μέσω της Ε.Τ.Ε. Είναι απλά ζήτημα ιεράρχησης…
Σ αυτό το θέμα, κύριε Δήμαρχε, οι επικοινωνιακοί χειρισμοί, τα αστειάκια και οι συγγνώμες, δεν πιάνουν. Ειδικά όταν βάζεις οικογένειες και παιδιά σε Μεγάλες Περιπέτειες.
*Ο Χρήστος Σπυριδάκης είναι εκπρόσωπος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο ΔΣ του «Αθήνα 9,84»