Το ΚΚΕ και τα αναχώματα

Η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100 χρόνια του Κόμματος και οι εκδηλώσεις για ανάλυση-παρουσίαση της δίνουν τη δυνατότητα για συμπεράσματα που αφορούν τη στάση της ηγεσίας του ΚΚΕ απέναντι στην ιστορία του Κόμματος και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, αλλά και την πολιτική και τη θέση του σήμερα απέναντι στην υπάρχουσα κατάσταση.
Στη Διακήρυξη και σε ομιλίες στελεχών υπάρχουν γενικές εκτιμήσεις για την ηρωική πορεία του Κόμματος, για τους αγώνες και τις θυσίες των κομμουνιστών καθώς και εκτιμήσεις ότι θα ενταθούν οι εξελίξεις (σ.σ: από ποιον;) για αναδιαμόρφωση του πολιτικού σκηνικού κ.λπ.
Γι’ αυτές τις εκτιμήσεις και αναφορές δεν μπορεί να έχει αντίρρηση κανένας αριστερός, πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές εντός και εκτός ΚΚΕ.
Ερωτήματα δημιουργούνται με άλλες εκτιμήσεις όπως:

• Η συμμετοχή του Κόμματος στην ΚΔ, πέρα από τη θετική συμβολή της, επέδρασε σε σημαντικό βαθμό στη διαμόρφωση της στρατηγικής αντίληψης που έθετε ως στόχο μια μεταβατική ενδιάμεσου τύπου εξουσία μέχρι τη μετάβαση στη σοσιαλιστική εξουσία.
• Στις 28 Οκτώβρη του 1940 έγινε προσπάθεια από την πρώτη στιγμή το Κόμμα να παρέμβει, να δώσει κατεύθυνση στην πάλη του λαού ενάντια στην ξένη εισβολή, με τα τρία γράμματα του Νίκου Ζαχαριάδη. Βεβαίως, αυτή η προσπάθεια δεν ήταν απαλλαγμένη από αντιφάσεις και προβλήματα που είχε η στρατηγική της ΚΔ.
• Το ΚΚΕ, κάτω από την επίδραση της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος (7^ο Συνέδριο της ΚΔ) και τις στρατηγικής που είχε επεξεργαστεί η 6^η Ολομέλεια της Κ του ΚΚΕ το 1934 και το 6^ο Συνέδριο του Κόμματος το 1935, δεν μπόρεσε να συνδέσει στην πράξη τον ηρωικό εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.
• Στη Διακήρυξη της ΚΕ υπάρχουν ακόμα πολλά σημεία και εκτιμήσεις που είναι χρήσιμο οι αναγνώστες του Εργατικού Αγώνα να μελετήσουν. Π.χ. για το 9^ο Συνέδριο του Κόμματος (1973), για την ΕΔΑ κ.α.

Ορισμένες εκτιμήσεις
α) Παρά τις προσεκτικές διατυπώσεις και τα «ναι μεν, αλλά…», γίνεται φανερή η κεντρική εκτίμηση της ΚΕ ότι η ΚΔ, το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ μέχρι το 1991 –παρά τα θετικά- δρούσαν σε λάθος κατεύθυνση.
β) Σα βασικό λάθος της ΚΔ και του ΚΚΕ η Διακήρυξη αναδείχνει τη στρατηγική των σταδίων. Στην ουσία όμως, αν και δεν αναφέρεται με σαφήνεια, η μεγάλη διαφορά είναι η συγκρότηση των αντιφασιστικών μετώπων.
γ) Στο σημείο 5 της Διακήρυξης ο Β’ παγκόσμιος πόλεμος χαρακτηρίζεται «ιμπεριαλιστικός». Έχει σημασία να αναφερθεί ότι όλα τα προηγούμενα χρόνια το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα και το ΚΚΕ χαρακτήριζαν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο ως «αντιφασιστικό», όπως και ήταν. Ο Στάλιν το 1946, σε δημόσια ομιλία του, εξήγησε τις διαφορές από τον Α’ παγκόσμιο, τις διαφορές του φασισμού από άλλες μορφές διακυβέρνησης καπιταλιστικών-ιμπεριαλιστικών χωρών και κυρίως τη συμμετοχή της Σοβιετικής Ένωσης που δεν άφησε περιθώρια για τον χαρακτήρα του πολέμου.
δ) Τελικά υπάρχει ένα κυρίαρχο ερώτημα: η πολιτική γραμμή της ΚΔ και του ΚΚΕ το 1934-35 που έβαζε στόχο το τσάκισμα του ανερχόμενου φασισμού στην Ευρώπη δικαιώθηκε ή όχι; Στην Ελλάδα αυτή η γραμμή δεν ήταν η βάση της συγκρότησης των ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-ΕΠΟΝ, που μετέτρεψε το ΚΚΕ σε μαζικό κόμμα που οι δεσμοί του με το λαό μας κρατάνε μέχρι σήμερα; Τώρα, αν η τότε ηγεσία δεν μπόρεσε να συνδέσει τον αγώνα με την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, δεν ευθύνεται η πολιτική γραμμή αλλά η έλλειψη κατανόησης, η αντίληψη ότι η κατάσταση πέρασε σε άλλο επίπεδο καθώς και οι λειψές κομματικές λειτουργίες, το ξέκομμα της ηγεσίας από τη βάση. Άλλωστε, γιατί στη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία υπήρξε κατάκτηση της εξουσίας; Δεν ήταν εκεί η γραμμή της ΚΔ;
ε) Πριν από τις αναφορές στη σημερινή πολιτική του ΚΚΕ, δεν μπορεί να μην υπογραμμιστεί το σημείο 12 της Διακήρυξης. Εκεί αναφέρεται ότι το ΚΚΕ έθεσε τα θεμέλια νέας στρατηγικής αντίληψης στο 15^ο Συνέδριό του (1996) και την επεξεργάστηκε πιο ολοκληρωμένα στο νέο Πρόγραμμα που διαμόρφωσε στο 19^ο Συνέδριό του (2013). Η διαστρέβλωση δεν έχει όρια! Τι σχέση έχει το Πρόγραμμα του 15^ου που βασικό του στοιχείο είναι το κοινωνικό-πολιτικό μέτωπο με αυτό του 19^ου που προωθεί τη συμμαχία του ΚΚΕ με τον… εαυτό του;
Δύο σημεία για το σήμερα

1. Στη Διακήρυξη αναφέρεται ότι το ΚΚΕ «προβάλλει το στόχο της σύγκρουσης και της ρήξης με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ως στοιχείο της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας που αποτελεί προϋπόθεση για να λειτουργήσει η αποδέσμευση της χώρας από κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία υπέρ του λαού».
2. «Σε κάθε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, το Κόμμα θα ηγηθεί της εργατικής λαϊκής πάλης, ώστε αυτή να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας, να οδηγήσει στην ήττα τόσο της εγχώριας αστικής τάξης όσο και της ξένης ως εισβολέα».

Εδώ πρέπει να πούμε σ’ αυτούς που δεν μπόρεσαν να παρακολουθήσουν και ν’ αντιληφθούν την αλλαγή θέσεων του ΚΚΕ ότι, όπως διατυπώνονται τα παραπάνω στη Διακήρυξη της ΚΕ, το ΚΚΕ σήμερα δεν παλεύει για αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Δεν παλεύει για να μην εμπλακεί η Ελλάδα σε πόλεμο. Έτσι εξηγείται η θέση που πήρε η ηγεσία του ΚΚΕ για το Δημοψήφισμα, έτσι εξηγείται γιατί αρνείται και παρεμποδίζει τη συγκρότηση Κίνησης για την αποδέσμευση από την ΕΕ, γιατί διέλυσε το φιλειρηνικό-αντιπολεμικό κίνημα.
Ένα τελευταίο ζήτημα
Στις 27 Γενάρη, σε εκδήλωση για την παρουσίαση της Διακήρυξης, ο Δ. Κουτσούμπας, μεταξύ άλλων, ανέφερε: «Η αστική τάξη επιδιώκει να υπάρξουν και άλλα αναχώματα απέναντι στο ΚΚΕ. Κι εδώ πρόθυμοι να παίξουν τέτοιο ρόλο για μια ακόμη φορά όπως το 2012 και το 2015, είναι διάφορες εξωκοινοβουλευτικές σήμερα ομάδες που κι αυτές πίνουν νερό στο όνομα μιας γιαλαντζί αριστεράς».
Είναι πασίγνωστο ότι οι ιμπεριαλιστές και η αστική τάξη της χώρας χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο και τρόπο (τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση θέσεων, την τρομοκρατία) για να εμποδίσουν την ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος και του ΚΚΕ. Αυτό συνέβαινε σε όλο τον κόσμο. Τα παραδείγματα πάμπολλα. Ο Λένιν κατηγορήθηκε ως πράκτορας των Γερμανών. Για την πυρκαγιά στο Ράιχσταγκ οδηγήθηκαν στο δικαστήριο ο Δημητρώφ, ο Τέλμαν κ.α. Στη χώρα μας είχαμε «τη βίλα και το κότερο» του Χ. Φλωράκη.
Συμβαίνει, μήπως, κάτι παρόμοιο τα τελευταία χρόνια με το σημερινό ΚΚΕ; Ασφαλώς όχι. Μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι αυτό είναι κατάκτηση του λαϊκού κινήματος και του ΚΚΕ, αλλά και τακτική της άρχουσας τάξης. Βέβαια, αυτά υπάρχουν όπως και η ευνοϊκή σε κάποιες περιπτώσεις μεταχείριση του ΚΚΕ (π.χ. από τον ΣΚΑΪ).
Συνυπολογίζοντας όσα αναφέρθηκαν και ακόμη το πολιτικό κλίμα, τα οξυμένα προβλήματα του λαού, τη φθορά όλων των αστικών κομμάτων, δεν μπορεί να εξηγηθεί το χαμηλό εκλογικό ποσοστό του ΚΚΕ και οι δυνάμεις που κινητοποιεί. Δεν πείθουν οι ισχυρισμοί για «αναχώματα της αστικής τάξης» και το ρόλο της «εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς» όπως αναφέρεται. Αποκλειστική ευθύνη για τη δύσκολη θέση που βρίσκεται σήμερα το ΚΚΕ έχει η ηγεσία του, η πολιτική της γραμμή, η νοοτροπία και η πρακτική της.
Δημιουργείται το ερώτημα: Πρόκειται μήπως για παρέκκλιση, για αριστερή παιδαριωδία; Ασφαλώς όχι! Αυτή η πολιτική είναι ένα αριστεροδέξιο συνονθύλευμα (αριστερή φρασεολογία, δεξιά πολιτική δράση) που δεν θίγει άμεσα την άρχουσα τάξη και τον ιμπεριαλισμό και γι’ αυτό έχει τη σιωπηρή, άτυπη ανοχή τους.
Απ’ αυτό δημιουργείται κι ένα δεύτερο ερώτημα: Δεν το αντιλαμβάνεται αυτό η ηγεσία του ΚΚΕ; Ασφαλώς το γνωρίζει. Αρκείται όμως στο γεγονός ότι ασκεί εξουσία σ΄ ένα έστω και μικρό τμήμα του ελληνικού λαού και χωρίς κινδύνους παρουσιάζονται ως επαναστάτες.
*Πηγή: ergatikosagwnas.gr