Εξαίρετη η συμβολική αγωνιστική προσπάθεια του ΚΚΕ να τιμήσει, παρά τις απαγορεύσεις, την εργατική Πρωτομαγιά, τηρώντας τις απαραίτητες “κοινωνικές αποστάσεις” λόγω κορονοϊού. Όπως εξαιρετικές ήταν και οι προσπάθειες που κατέβαλλαν για να τιμήσουν την Πρωτομαγιά σειρά από άλλες οργανώσεις του αριστερού-προοδευτικού χώρου, καθώς και πολλά Συνδικάτα και Πρωτοβάθμια Σωματεία.
Αξιοσημείωτη αλλά πλήρως κατανοητή ήταν η απουσία του ΣΥΡΙΖΑ από τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θεώρησε ότι έπρεπε να πειθαρχήσει στις κυβερνητικές υποδείξεις και ότι τα κυβερνητικά μέτρα κατά του κορονοϊού θα πρέπει να είναι απαγορευτικά και για πολιτικές συγκεντρώσεις, ακόμα και αν αυτές τιμούν συμβολικά την Πρωτομαγιά και τηρούν τις εύλογες “κοινωνικές αποστάσεις”.
Κάτι, όμως, θεωρούμε ότι αξίζει να τύχει κριτικού σχολιασμού γιατί δεν είναι καθόλου δευτερεύον ζήτημα στις σημερινές κρίσιμες περιστάσεις που διανύει η χώρα μας, η οποία βιώνει, ίσως, τη μεγαλύτερη οικονομικοκοινωνική και εθνική κρίση στην ιστορία της.
Εντύπωση προκάλεσε ότι για το ΚΚΕ το επίκαιρο και βασικό δίλημμα της περιόδου, όπως το διατυμπάνισε σε όλους τους τόνους στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις, είναι το: “Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα” .
Ασφαλώς ο σοσιαλισμός συνιστά την στρατηγική επιλογή κάθε Αριστεράς αντάξιας του εαυτού της, αν και είναι μέγα θέμα η συζήτηση για το τι εννοούμε σοσιαλισμό στην εποχή μας και πως αυτός μπορεί να καταστεί τελικά νικηφόρος αλλά και βαθιά ανθρώπινος, βαθιά δημοκρατικός και ιστορικά βιώσιμος, μετά τις αποτυχίες πολλών, μεγάλων και αρχικά πολύ ελπιδοφόρων και ηρωικών, σοσιαλιστικών πειραμάτων στον προηγούμενο αιώνα.
Με την έννοια αυτή, ως στρατηγικό διακύβευμα, ο σοσιαλισμός πάντα θα βρίσκεται στο προσκήνιο για τα ανατρεπτικά κόμματα.
Είναι άλλο αυτό, όμως και άλλο ποιοι είναι οι άμεσοι και επίκαιροι κόμποι και τα επίκαιρα προβλήματα σε κάθε χώρα που πρέπει να λυθούν και μπορούν να συνεγείρουν την μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, προκειμένου να ανοίξουν θετικοί δρόμοι οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών.
Σήμερα ιδιαίτερα, πολύ περισσότερο από χθες, ζούμε σε μια βαθιά εξαρτημένη και υποθηκευμένη χώρα. Η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε αποικία χρέους και σε στρατιωτικό προτεκτοράτο, με ένα κατεστημένο πολιτικό προσωπικό παραδομένο και υποτελές στα δυτικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, με μια βαθιά διαπλεκόμενη εγχώρια ολιγαρχία διασυνδεδεμένη με ξένα συμφέροντα και μια οικονομική βάση όπου κυριαρχεί το ξένο χρηματιστικό κεφάλαιο και οι πολυεθνικές εταιρείες, ενώ η παραγωγή φθίνει και το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν σχηματίζεται, κυρίως, από τον τουρισμό, την κατανάλωση, τις μεταφορές και το εμπόριο.
Σήμερα το πιο ρεαλιστικό και επίκαιρο στη χώρα μας και εκείνο που μπορεί να διαμορφώσει μια ισχυρή πλατιά κοινωνική συμμαχία, ικανή να είναι νικηφόρα και να συνενώσει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία είναι ένα μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό Μέτωπο που θα θέσει στην ημερήσια διάταξη ως θεμελιώδεις προτεραιότητες την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας, την αποκατάσταση της εθνικής, νομισματικής, οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας της, την απαλλαγή της από την ευρω-ατλαντική κηδεμονία, την χάραξη μιας πολυδιάστατης στρατηγικής διεθνών οικονομικών και πολιτικών σχέσεων, την ενίσχυση και παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, την ισχυρή ώθηση στην αποδοτικότητα της οικονομίας, στην καινοτομία και το τεχνολογικό δυναμικό της, τον τερματισμό της λιτότητας και την διεύρυνση των παραγωγικών θέσεων εργασίας, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον βαθύ εκδημοκρατισμό .
Μόνο μέσα από ένα Μέτωπο και έναν αγώνα για τέτοιους μεγάλους στόχους μπορεί να κερδηθεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία και να αποβεί νικηφόρα η προσπάθεια, ανοίγοντας, έτσι, με το παράδειγμα και με τα θετικά εθνικά και κοινωνικοοικονομικά αποτελέσματα, δυνατότητες και δρόμο για βαθύτερες αλλαγές και για ένα νέο σοσιαλισμό, τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα. Ένα δρόμο όπου οι δημόσιοι και κοινωνικοί φορείς τότε μόνο θα ενισχύονται και θα διευρύνονται, αφού θα πείθουν στην πράξη και όχι με διατάγματα και θέσφατα, τον ελληνικό λαό, για την υπεροχή τους έναντι των μεγάλων επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα. Την υπεροχή τους στην παραγωγικότητα, στην καινοτομία, στην ευρηματικότητα, στην τεχνολογική ανανέωση και στην πρωτοπόρα κοινωνική προσφορά μακριά από γραφειοκρατικές παραμορφώσεις, κομματικές στρεβλώσεις και τον πελατειακό ωχαδερφισμό της σίγουρης απασχόλησης.
Αυτά, άλλωστε, υπήρξαν, μεταξύ άλλων, η αχίλλειος πτέρνα των σοσιαλιστικών οικονομικών πειραμάτων και αυτές οι προκλήσεις και η θετική αντιμετώπισή τους είναι το μεγάλο στοίχημα κάθε προοδευτικής προσπάθειας που θέλει τελικά να αμφισβητήσει με αξιοπιστία και με προοπτική βιωσιμότητας τον καπιταλισμό.
Ν.Ζ
*Η φράση “Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα” χρησιμοποιήθηκε καταρχήν από τον Φρίντριχ Ένγκελς και είναι πιο γνωστή από τη συχνή χρήση που έκανε στον όρο η Ρόζα Λούξεμπουργκ, ειδικά στο δοκίμιο της, λίγο πριν την Οκτωβριανή επανάσταση “Το φυλλάδιο του Ιουνίου”.
Η αξιοποίηση της φράσης για να δικαιολογηθεί η μετατροπή του Σοσιαλισμού σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα από συνθήκες, ως άμεσος στόχος, συναντιέται κυρίως σε διάφορες τροτσκιστικές ομάδες, οι οποίες δογματικά παραμερίζουν, ανεξάρτητα από τις περιστάσεις, την ανάγκη αξιόπιστων και επιτυχημένων μεταβατικών προγραμμάτων, παραμορφώνοντας την σκέψη και τις αντιλήψεις του Λέων Τρότσκι.
