Πως καταφέρνουν να πετύχουν εκεί που οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ απέτυχαν, καυχήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας τη Δευτέρα στη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, αναφερόμενος στην ολοκλήρωση του μνημονιακού προγράμματος που επέβαλαν οι δανειστές.
Και είναι αλήθεια ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις δεν είχαν την αποφασιστικότητα που έδειξε η κυβέρνηση Τσίπρα από ένα σημείο και μετά, αποδεχόμενη τα πάντα. Κατά τ’ άλλα, στην ομιλία του ο Αλέξης Τσίπρας έμοιαζε να έχει αντιγράψει τον Αντώνη Σαμαρά του 2014. Σε πολλά σημεία θύμιζε αυτά που έλεγε ο πρώην πρωθυπουργός όταν είχε πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα μετά από αρκετά χρόνια ύφεσης, πανηγύριζε για την πρόσβαση στις αγορές και εξήγγειλε και την έξοδο από τα μνημόνια.
Τότε, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας τον κατηγορούσε ότι το πλεόνασμα που πέτυχε ήταν «ματωμένο», γιατί βγήκε από τη λιτότητα, τις περικοπές δαπανών και τους δυσβάστακτους φόρους. Το χαρακτήριζε επιπλέον «σεσημασμένο», «πλεόνασμα απάτης» αλλά και «πλεόνασμα δυστυχίας, τραγωδίας και αίματος».
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν βρήκε κάποιους άλλους τρόπους να παράγει πλεονάσματα από εκείνους του Αντώνη Σαμαρά. Η ίδια συνταγή είναι, αλλά την εκτελεί με μεγαλύτερο ζήλο. Γι’ αυτό και το πλεόνασμα έφτασε σχεδόν 4% το 2017. Με πολλαπλάσια δυστυχία δηλαδή, τραγωδία και αίμα, σύμφωνα με όσα έλεγε και ο ίδιος. Παρ’ όλα αυτά, σήμερα είναι χαρούμενος για το αποτέλεσμα, παραβλέποντας το πώς αυτό επετεύχθη.
Με τον ίδιο τρόπο ο Αλέξης Τσίπρας, που σήμερα παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία την έξοδο στις αγορές, τον Απρίλιο του 2014, όταν η Ελλάδα δανείστηκε από τις αγορές μετά από τέσσερα χρόνια, έλεγε ότι «πυροβολούμε τα πόδια μας», γιατί έτσι «δεν προχωρούμε σε διαγραφή χρέους και αυτό είναι πολιτικό έγκλημα».
Όσο για τον Γ. Σταθάκη, αυτός τότε καλούσε την κυβέρνηση «να μη βγει η χώρα στις αγορές». Τα πολιτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα κάνουν πάρτι για τους λόγους που το 2014 κατήγγελλαν τον Αντώνη Σαμαρά. Παρομοίως και με την περίφημη «έξοδο από το μνημόνιο». Σήμερα ο Τσίπρας επαναλαμβάνει όσα υποστήριζε ο Σαμαράς το 2014, ενώ εκείνος τότε έλεγε ότι από τα μνημόνια θα βγούμε, όταν θα καταργηθεί και ο τελευταίος μνημονιακός νόμος.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., τελικά, όχι μόνο δεν κατάργησε τους νόμους των προηγούμενων μνημονίων αλλά έφερε περίπου άλλους τόσους και συνεχίζει. Η ΝΔ ακολουθεί την τακτική του «ώριμου φρούτου», αντιμετωπίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. σαν φρούτο που θα πέσει μόνο του.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, πάντως, είτε από άποψη είτε από αδυναμία, δεν ασκεί αντιπολίτευση επί της ουσίας. Αναλώνεται συνήθως στα δευτερεύοντα και για πολλά ουσιώδη δεν λέει κουβέντα ή περιορίζεται σε μια άσκηση αντιπολίτευσης σχεδόν διεκπεραιωτική.
Είναι γεγονός ότι η πολιτική μετακίνηση του ΣΥΡΙΖΑ και η πλήρης αποδοχή της πολιτικής των δανειστών φέρνει εκ των πραγμάτων τη ΝΔ σε δύσκολη θέση. Και κάπως έτσι η ΝΔ ακολουθεί την τακτική του «ώριμου φρούτου», αντιμετωπίζοντας την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. σαν φρούτο που θα πέσει μόνο του. Κάτι που βολεύει και το Μαξίμου, αφού εκ των πραγμάτων αφήνει όλες τις πρωτοβουλίες σε αυτούς.
Η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, με το αναμφισβήτητο ταλέντο της στο (μικρο)κομματικό παιχνίδι, είναι πολύ πιο δραστήρια από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η επιδίωξή της για τις επόμενες εκλογές είναι, φυσικά, να μη βγει η ΝΔ πρώτη, αλλά και αν βγει, να μην έχει αυτοδυναμία.
Για τον λόγο αυτό ενθαρρύνουν κάθε δημιουργία κόμματος στα δεξιά του Κυριάκου Μητσοτάκη, από τον Αντώναρο και την Παπακώστα μέχρι τους Μπαλτάκο, Καρατζαφέρη και Φαήλο Κρανιδιώτη. Την ίδια ώρα, προσπαθούν να προσεγγίσουν και να δελεάσουν στελέχη της αυτοδιοίκησης (και όχι μόνο), από τον Απόστολο Τζιτζικώστα μέχρι τον Κώστα Μπακογιάννη, προκειμένου να αποδυναμώσουν τη ΝΔ στο πλαίσιο του στρατηγικού τους στόχου. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εκτιμά ότι ακόμα και αν τα εκλογικά ποσοστά της υποχωρήσουν, θα καταφέρει να πρωταγωνιστεί και το επόμενο διάστημα, αν προσεταιριστεί το Κίνημα Αλλαγής, όπως επιδιώκει, και αποδυναμώσει τη ΝΔ, απομονώνοντάς την ταυτόχρονα, ώστε να μείνει χωρίς επιλογή στρατηγικού συμμάχου, αν χρειαστεί να συμπράξει.
Το σενάριο του μεγάλου συνασπισμού, πάντως, που ζητούσαν από παλιά οι δανειστές, παραμένει, με ένθερμους υποστηρικτές μερικούς από τους ισχυρότερους επιχειρηματίες της χώρας. Ο Αλέξης Τσίπρας ως τώρα δεν ήθελε ούτε να το ακούει, αλλά για μετά τις εκλογές, αν τις χάσει, το αφήνει ανοιχτό.
Τα ελληνοτουρκικά είναι ένας μπελάς που η κυβέρνηση Τσίπρα πολύ θα ήθελε να μην τον είχε. Η στάση του Μαξίμου εξαρχής ήταν υπέρ της πολιτικής κατευνασμού, αλλά πλέον την έχουν φτάσει στα όριά της και χωρίς αποτέλεσμα. Εάν ήταν δυνατόν ‒και στον βαθμό που μπορούν, το κάνουν‒ θα έκρυβαν όλες τις τουρκικές προκλήσεις «κάτω από το χαλί». Αλλά αυτές πληθαίνουν πλέον καθημερινά και δεν είναι εύκολο. Η γραμμή, ωστόσο, παραμένει η «υποβάθμιση» των τουρκικών προκλήσεων και όσα περιστατικά γίνονται να μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.
Σχετικά με το μικρότερου μεγέθους πρόβλημα του Σκοπιανού, αν οι Κοτζιάς και Ντιμιτρόφ καταλήξουν σε μια λύση και η συμφωνία έρθει στην ελληνική Βουλή προς ψήφιση, εκεί μπορεί να δημιουργηθεί πρόβλημα με τον Καμμένο, καθώς ο αρχηγός των ΑΝ.ΕΛ. θεωρεί ότι μόνη ελπίδα για να επιβιώσει πολιτικά το κόμμα του είναι να ταυτιστεί με τη μεγάλη συγκέντρωση που είχε γίνει για τη Μακεδονία, προσελκύοντας ψηφοφόρους από την «πατριωτική» δεξαμενή.
Ο Αλέξης Τσίπρας, το προηγούμενο διάστημα, όταν επιχειρούσε το επιθετικό φλερτ με την κεντροαριστερά, προσπάθησε, για επικοινωνιακούς λόγους, αλλά και σκοπιμότητας, να αποστασιοποιηθεί από τον Πάνο Καμμένο, δίνοντας το σύνθημα για μια μίνι αποδόμησή του. Μετά τα μηνύματα που του έστειλε όμως ο Καμμένος, καθώς και τη συζήτηση που έγινε μεταξύ τους διά ζώσης, ο Τσίπρας έκανε πίσω, φροντίζοντας να μαζέψει και τους υπόλοιπους. Άλλωστε, εκκρεμούν προμήθειες εξοπλιστικών πολλών εκατομμυρίων, τις οποίες θέλουν και οι δύο ηγεσίες, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ. Πρόκειται για τις προμήθειες για τις οποίες κατήγγελλαν τους προηγούμενους ότι είναι άχρηστες και γίνονται μόνο για τις μίζες.
Σήμερα, το κλίμα που διαμορφώνεται από πολιτικούς και ΜΜΕ, μετά την αύξηση της προκλητικότητας του Ερντογάν, είναι ιδανικό για να καλλιεργηθεί η ανάγκη αγοράς εξοπλιστικών, κι ας πρόκειται για μια χώρα στην οποία η φτωχοποίηση του λαού συνεχίζει να εξαπλώνεται ανησυχητικά. Το σκηνικό μοιάζει με αυτό που είχε στηθεί και μετά τα Ίμια και οδήγησε σε ξέφρενες προμήθειες εξοπλιστικών και αμέτρητες μίζες, τις οποίες ακόμα ψάχνουμε στην Ελβετία και αλλού. Στις σημαντικές ειδήσεις της εβδομάδας, παρ’ ότι δεν σχολιάστηκε ιδιαιτέρως, ήταν και η έκτακτη κυβερνητική συνεδρίαση για «μέτρα στήριξης του Τύπου».
Η απόφαση που πήρε η κυβέρνηση ήταν για 10 εκατομμύρια ευρώ που θα διατεθούν εντός του 2018 στον Τύπο και μερικά εκατομμύρια ακόμα που θα δοθούν στα διαδικτυακά μέσα, «προκειμένου να προβληθούν οι πολιτικές των υπουργείων»! Κυβερνητική οικονομική στήριξη με αντάλλαγμα πολιτική υποστήριξη διά της κρατικής διαφήμισης; Αυτό φαίνεται ότι είναι το σχέδιο της κυβέρνησης και δεν μοιάζει να επιθυμεί κανείς τους να κρατήσει τα προσχήματα ή να είναι έστω διακριτικός. Δύσκολοι καιροί για ανεξάρτητα ΜΜΕ και μεγάλος ο πειρασμός για την εξουσία να αφήσει τα μέσα ελεύθερα χωρίς να τα ελέγχει.
*Πηγή: lifo.gr
