Ο ένας είναι ο Πάγκαλος. Ο Πάγκαλος του Οτσαλάν και του «μεγάλου τραγουδιστή». Ο Πάγκαλος των Ιμίων και του «συγγνώμη» στους Γερμανούς. Ο Πάγκαλος του «όλοι μαζί τα φάγαμε» και του «Νομοθετώ και κατεβάζω τα ΜΑΤ, τα τανκς, το στρατό, τι χρειάζεται (…). Έτσι λειτουργούν τα κράτη» (συνέντευξη στον ρ/σ ΣΚΑΪ, 12/3/2003).
Ο άλλος είναι ο Μπελογιάννης.
Ο Βάρναλης, για κάτι τέτοιες καταστάσεις, όταν οι Πάγκαλοι πιάνουνε στο στόμα τους τους Μπελογιάννηδες, μας έχει κληροδοτήσει το παρακάτω ποίημα: «Το καμάρι ο Θοδωρής»:
Τούτ’ η κόλα που θωρείς
γράφει μέσα: «ο Θοδωρής
φρονημάτων υγιών
με γυναίκα και υιόν».
Έχει θέση και μιστό
και στομάχι αγέμιστο.
Λεύτερος εδώ κι εκεί
με ξεκούμπωτο βρακί.
Σε κουμούλα σκουπιδιώ
ψάχνει νά βρει με τα δυο
βρομισιά θανατερή
για τα σας, αριστεροί,
και να στείλει κάθε ορνίθι
«εις τον τόπον τον συνήθη»…
Παραπάτησε και μπλουμ!
πέφτει σ’ ανοιχτό λαγούμι.
Χαχανίζει ν’ απορείς
και φωνάζει απανωτά:
— Δε λερώθ’κε ο Θοδωρής,
λερωθήκαν τα σκατά!
***
Τα υπόλοιπα εδώ (Νίκος Μπογιόπουλος/Ηχητικό – Real FM 31/3/2017):
Πραγματικά Κε Μπογιόπουλε δεν καταλαβαίνω την σκοπιμότητα του να σχολιάζετε εμέσματα.
Ούτε το κλικ δεν έπρεπε να καταδεχτείτε να του κάνετε στην ιστοσελίδα που το διαβάσατε.
Αν είναι δυνατόν ο “Μεγάλος Τραγουδιστής” να τολμάει να πιάνει στο στόμα του έναν άνθρωπο που δεν έσκυψε το κεφάλι σε κανένα ποτέ και για κανένα λόγο.