Το επικίνδυνο μείγμα των αδιεξόδων στο οποίο εγκλωβίζεται η πατρίδα μας, δεν είναι μονοδιάστατο. Είναι εξόχως πολυπαραγοντικό, και με αυτή την έννοια, η «επιτυχής» κατά τους χορογράφους ολοκλήρωσή του, προϋποθέτει μεταξύ άλλων και μια κοινωνία που θα παραμείνει καθηλωμένη στο δέος του «ανέφικτου»…
Είναι λοιπόν φανερό, πως η προσφυγή στην αρλουμπολογία, και στη λαγνεία των κραυγών, δεν αποτελεί μονάχα μια προσφιλή μέθοδο για όλους αυτούς που παραδέρνουν στην πολιτική ρηχότητα των «Μαγελάνων» που ανακάλυψαν την πολιτική μετά το Καστελόριζο.
Αποτελεί πρωτίστως μια απόλυτα ενθαρρυνόμενη επιλογή από τους ίδιους τους μηχανισμούς του συστήματος, και αυτό γιατί διασφαλίζει έναν συνδυασμό παραγόντων, που απονευρώνουν την κοινωνία και ευνουχίζουν τη διαλεκτική της σχέση με το πολιτικό υποκείμενο.
- Ο μαξιμαλισμός στις κραυγές, είναι «επένδυση» σε φλύαρη και αδιέξοδη δημαγωγία.
- Η πολιτική ρηχότητα, υποβαθμίζει την πάλη για την αναγκαία πολιτική διέξοδο, σε μια αράδα από προχειροφτιαγμένα μεγαλόστομα συνθήματα, που ανακόπτουν την πολιτική ωρίμανση των συνειδήσεων και δεν οδηγούν πουθενά.
- Το επετειακό ταρατατζούμ τέλος, πάνω στο οποίο επιχειρούν να δομήσουν πολιτικό λόγο, απλώς αποκαλύπτει το… απόλυτο τίποτε, το οποίο ανέκαθεν υπήρξε η πρώτη ύλη για όλων των λογιών τις πολιτικές φούσκες.
Πολιτική για το θεαθήναι…
Είναι το αποτέλεσμα και ταυτόχρονα το ισχυρό κίνητρο των διατόντων της κάθε ιστορικής εποχής, η οποία δεν έχει κανέναν ενδοιασμό αν πρόκειται να παράξει «φίρμες», αρκεί να εμποδίσει με κάθε τρόπο την παραγωγή των όρων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ριζική ανατροπή της ίδιας της αποκρουστικής φυσιογνωμίας της.
Και επειδή αυτή τη στιγμή διανύουμε μια τέτοια ιστορική εποχή, μέσα στην οποία το καθεστώς δομεί τα βασικά του χαρακτηριστικά, τα οποία επιδιώκει να του διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα της επόμενης μέρας, καλό θα είναι να προσπαθήσουμε να ξεκαθαρίσουμε τουλάχιστον τα στοιχειώδη, διότι το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι μονάχα η απογοήτευση των αφελών, που καλό θα ήταν να αποφευχθεί, είναι πρωτίστως οι επερχόμενες εθνικές τραγωδίες, που αν δεν αποτραπούν, αυτό που τίθεται εν αμφιβόλω, είναι τελικά ή ίδια η βιωσιμότητα της χώρας και ο ορατός πλέον κίνδυνος του γεωπολιτικού της ακρωτηριασμού.
Το καθεστώς λοιπόν, δεν αντιπαλεύεται επειδή απλά εμείς ανακαλύψαμε, έστω και όψιμα, την ομορφάδα που έχει η χρήση του όρου στην πολιτική μας ρητορική. Γιατί καθεστώς ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ οι πολιτικές μαριονέτες που αναλαμβάνουν στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή να το υπηρετήσουν.
Καθεστώς είναι ένα συγκροτημένο και πολυπλόκαμο σύστημα συμφερόντων που διαχέονται, από την οικονομία μέχρι τη γεωπολιτική, και από τις υπερεθνικές εξαρτήσεις μέχρι τη διαμόρφωση των όρων συγκρότησης των εξουσιών, και δεν είναι μονάχα η διαμορφωμένη πολιτειακή κατάσταση η οποία καλείται να το υπηρετήσει.
Όταν μιλάμε επομένως για καθεστώς, οφείλουμε να γνωρίζουμε εκτός από όλα τα παραπάνω, ότι δεν έχουμε απέναντί μας πρόσωπα και κάθε λογής πολιτικά αναλώσιμα, αλλά ένα δομημένο σύστημα εξουσίας με πολλαπλά διεθνή στηρίγματα, ένα σύστημα πολιτικό και θεσμικό, ένα σύστημα μηχανισμών, εμφανών και αφανών διεθνών διασυνδέσεων, ένα σύστημα μιας δομημένης με συγκεκριμένα πρωτόκολλα κοινωνίας.
Όποιος λοιπόν ισχυρίζεται πως τα καθεστώτα αντιπαλεύονται με πορδές στα πεζοδρόμια και κραυγές και πιασάρικα συνθήματα στις πλατείες που «πυροβολούν» τα αναλώσιμα, και διεκδικεί με τρόπο αυθαίρετο το ρόλο του «αντικαθεστωτικού μαχητή», οφείλει να ξέρει πως αυτό που κάνει τελικά, δεν είναι να πολεμάει κανένα καθεστώς, αλλά απλώς κυνηγά πόκεμονστον υπολογιστή του, και αφελείς για ν ακουμπήσει επάνω τους την πολιτική του ματαιοδοξία.
Ας είμαστε λοιπόν ξεκάθαροι…
Η συνεπής πάλη απέναντι στο καθεστώς – απέναντι στο όποιο καθεστώς- δεν είναι πανηγυράκι προσχηματικό, ούτε επετειακός τζερτζελές, για να τονώνεται η ματαιοδοξία των μεταμνημονιακών «επαναστατών» που ενέκυψαν αίφνης στο πολιτικό μας στερέωμα.
Είναι ένας διαρκής αγώνας αλλαγής των όρων… ανατροπής των ισορροπιών… επιβολής ενός συγκεκριμένου και σε κάθε περίπτωση διαφορετικού πολιτικού διακυβεύματος. Είναι μια διαρκής πάλη σε τελευταία ανάλυση, πάλη πολιτική, πάλη κοινωνική, πάλη εμπέδωσης μιας διαφορετικής κουλτούρας μέσα στην κοινωνία.
Είναι πάλη διαρκής και ασυμβίβαστη, που δεν εξαντλείται εκεί που φτάνει το μπόι μας, σε μια «μεροδούλι – μεροφάι» πολιτική δράση, αλλά επεκτείνεται και απαιτείται να δοθεί με όρους που σχετίζονται με την ίδια την φυσιογνωμία της εξουσίας.
Επίλογος…
Είναι προφανές πως όλα τα παραπάνω, δεν έχουν αξία εγκυκλοπαιδική, και προφανώς δεν «αραδιάζονται» για να προσθέσουν μια συνοπτική θεωρητική προσέγγιση σε ένα ζήτημα χωρίς πρακτικό αντίκρισμα και ενδιαφέρον.
Όλα τα παραπάνω επισημαίνονται, γιατί η συγκεκριμένη ιστορική εποχή, παραμένει και επικίνδυνα γκαστρωμένη. Η οργή των ανθρώπων μπορεί υπό προϋποθέσεις να προσλάβει μαχητικά χαρακτηριστικά, γι’ αυτό και το πρώτο πράγμα που στοχοποιείται είναι οι συνειδήσεις τους.
Με τη χιλιοδοκιμασμένη μέθοδο της ελεγχόμενης εκτόνωσης, αυτό που θα επιχειρηθεί γι’ ακόμη μια φορά, είναι να εκφυλιστεί η διάθεση της αντίστασης, για να μην προσλάβει χαρακτηριστικά κινήματος πολιτικής ανατροπής, και αυτό το δόλιο σχέδιο έχουμε υποχρέωση να το ανακόψουμε.
Η υπεράσπιση της πατρίδας μας, πηγαίνει «πακέτο» με τον αγώνα για την υπεράσπιση της ζωής μας, και είναι βέβαιο πως αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε «καθεστώς», δεν τρέμει την απέχθειά μας στο εκτρωματικό του πρόσωπο, αλλά τη συσπείρωση του λαού μας σε μια συγκεκριμένη πολιτική πρόταση ικανή να εμπνεύσει την ιδέα της πολιτικής του ανατροπής στη συνείδηση των ανθρώπων, και την ασυμβίβαστη πάλη τους για το μοναδικό αντίπαλο δέος, κι αυτό δεν είναι άλλο από την ενδυνάμωση ενός αυθεντικού και γνήσια λαϊκού πατριωτικού κινήματος, που θα ανοίξει το δρόμο για την Δημοκρατική – Πατριωτική Εξουσία, μακριά από τα εκφυλιστικά παιχνίδια του συστήματος, και την αδιέξοδη όσο και επικίνδυνη ρητορική του «ΜΑΥΡΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ».
