Η αποεπένδυση, τα λουκέτα, η φτώχεια, η δυστυχία, η ανεργία και η εξαθλίωση αλλά και η ζητιανιά σαρώνουν από άκρου εις άκρον την Ελλάδα του 2020.
Τα lockdown είτε σε κλάδους (εστίαση, γυμναστήρια, ψυχαγωγία, πολιτισμός, αθλητισμός κτλ) είτε σε περιοχές ( Θεσσαλονίκη, Σέρρες) όχι μόνο δε καταπολεμούν αποτελεσματικά το κορονοϊό αλλά και καταστρέφουν οικονομία και κοινωνία αλλά και την ψυχολογία των πολιτών.
Η Ελλάδα σύμφωνα με τις επίσημες προβλέψεις, θα έχει φέτος ύφεση πάνω από 10% και στη πραγματικότητα μπορεί η ύφεση να φτάσει στο 13% έως 14%!
Θα έχει δημόσιο χρέος, κατά τους επίσημους υπολογισμούς, 210% του ΑΕΠ και στη πραγματικότητα μπορεί να πάει παραπάνω. Θα έχει ακόμα έλλειμα στο προϋπολογισμό άνω του δέκα τα εκατό του ΑΕΠ και ίσως παραπάνω και ανάλογο έλλειμα στο ισοζύγιο πληρωμών ενώ η ανεργία τείνει να προσεγγίσει το 1,2 έως 1,3 εκατομμύρια πολιτών.
Αυτή η Ελλάδα βουλιάζει και πνίγεται, χωρίς σωσίβια και δυνατότητα διάσωσης.
Αυτή η Ελλάδα έχει τελειώσει!
Ο μόνος τρόπος διάσωσης για να μπορέσει, ειδικότερα στη σημερινή συγκυρία της κρίσης και της εξάπλωσης του κορονοϊού, να κινηθεί η οικονομία και να στηριχθεί η κοινωνία ήταν να υπήρχε δυνατότητα χορήγησης ισχυρού κύματος ρευστότητας με μηδενικά και πολύ χαμηλά επιτόκια και ιδιαίτερα ευνοϊκούς λοιπούς όρους, προκειμένου να στηριχθούν δημόσιες και ιδιωτικές επιχειρήσεις και ιδιαίτερα για να εφαρμοσθεί ένα μεγάλο σχέδιο δημόσιων, ιδιωτικών και κοινωνικών επενδύσεων.
Τα δάνεια που δίδονται τώρα από τις τράπεζες είναι σχεδόν ανύπαρκτα και όταν δίδονται τα επιτόκια φτάνουν στα ύψη, μέχρι 11% έως 12%. Μιλάμε δηλαδή για επιτόκια “θανάτου“.
Πραγματική ρευστότητα στην οικονομία με κεφάλαια που δεν θα υποθηκεύουν περαιτέρω το ήδη υποθηκευμένο μέλλον της χώρας, δεν μπορούν να υπάρξουν όσο η χώρα κινείται στη Γερμανική φυλακή της ευρωζώνης.
Για να υπάρξουν επομένως μεγάλα κύματα “δωρεάν” και ευνοϊκής ρευστότητας θα πρέπει η Ελλάδα να περάσει σε εθνικό νόμισμα και να ασκήσει μια εθνική αναπτυξιακή και κοινωνική νομισματική πολιτική διεξόδου από τη σημερινή κρίση και αντιμετώπισης της πανδημίας κάτω από αναπτυξιακούς και κοινωνικούς όρους.
Η Ελλάδα αυτήν την ώρα θα έπρεπε ήδη να έχει ζητήσει τη διαγραφή του μεγαλύτερου, τουλάχιστον, μέρους του χρέους της, στο πλαίσιο του κουρέματος χρεών σε όλη την Ευρώπη, αν όχι και στο κόσμο, ενώ θα έπρεπε να διεκδικεί την έξοδο της, τουλάχιστον, για ένα ικανό χρονικό διάστημα, από το ευρώ, προκειμένου να σταθεί όρθια στη κρίση και να ανακάμψει, εφαρμόζοντας μια προοδευτική πολιτική ανασυγκρότησης της χώρας με μεγάλη αύξηση των θέσεων εργασίας.
Αυτά όμως, τα επείγοντα δε μπορούν να εφαρμοστούν παρά μόνο με τη θέληση και συμμετοχή του ελληνικού λαού και βεβαίως με μια μεγάλη δημοκρατική ανατροπή στη πολιτική ζωή.