Σε συνέντευξη του σήμερα στον Πέτρο Ιωάννου, στον ραδιοφωνικό σταθμό Sport–News της Λάρισας, ο Α. Αλαβάνος μεταξύ άλλων ανέφερε:
«Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι εύστοχο στον εντοπισμό πέντε κομβικών σημείων στην ελληνική ύφεση, απόλυτα όμως άστοχο στην θεραπεία τους.
Πρώτο, σχετικά με το διεθνές χρέος, όπου το ΔΝΤ αναφέρει ότι είναι μη βιώσιμο κι ότι σε μερικές δεκαετίες θα φτάσει σε εξωφρενικά επίπεδα. Σε αντίθεση όμως με όλα τα μέχρι τώρα προγράμματα σε άλλες χώρες που έχει συμμετάσχει, δεν προτείνει ριζική περικοπή του, αλλά συμφιλιώνεται με την άποψη της Ευρωζώνης για μικροβελτιώσεις των επιτοκίων και της περιόδου αποπληρωμής. Αντί να υποστηρίξει ακύρωση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και πλήρη παύση πληρωμών μέχρι η Ελλάδα να συνέλθει πλήρως.
Δεύτερο, σχετικά με τη δημοσιονομική πολιτική, που την αμφισβητεί μέσω της αντίθεσής του στο πρωτογενές πλεόνασμα 3,5%. Δέχεται όμως ένα πρωτογενές πλεόνασμα 1,5%, που θα κρατήσει κι αυτό την Ελλάδα σε μια νοσηρή δημοσιονομική πολιτική φορολογικής ασφυξίας των πολιτών και ασήμαντων κοινωνικών και επενδυτικών δημοσίων δαπανών. Αντί να υποστηρίξει την ολοκληρωτική αναστροφή της, με μείωση των φόρων και αύξηση των δαπανών, για να υπάρξει ενεργή ζήτηση και επενδυτική αναβίωση.
Τρίτο, σχετικά με την λιτότητα ως σημαντικό υφεσιακό παράγοντα. Περιορίζεται όμως στα λόγια και την ίδια στιγμή αδίστακτα προτείνει το ίδιο μέτρα λιτότητας στο ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό, πρόσθετα σε αυτά που εφαρμόζει η Ευρωζώνη. Αντί να υποστηρίξει την 180Ο στροφή που πρέπει να γίνει, αναδεικνύοντας την αγοραστική δύναμη της εξουθενωμένης σήμερα ελληνικής οικογένειας ως κεντρικό παράγοντα για την έξοδο από την κρίση.
Τέταρτο, σχετικά με τις διαρθρωτικές αλλαγές, που τις θεωρεί σωστά κεντρικές για μια οικονομική ανασυγκρότηση. Επιμένει όμως στην ίδια εντελώς αποτυχημένη συνταγή της διάλυσης του κοινωνικού κράτους και του δημόσιου χώρου, θέτοντας μάλιστα με ένα σαδιστικό τρόπο ως προτεραιότητα τη μείωση του αφορολόγητου και των συντάξεων. Αντί να υποστηρίξει την άμεση εγκατάλειψη της εφαρμοζόμενης νεοφιλελεύθερης και καταστροφικής διαρθρωτικής φιλοσοφίας και την προώθηση μιας ριζικά νέας, που κεντρικό στοιχείο θα έχει την έρευνα, την παιδεία, την τεχνολογία.
Και πέμπτο, σχετικά με τα ανεξόφλητα τραπεζικά δάνεια, που θεωρεί μεγάλο κίνδυνο για την επιβίωση των τραπεζών. Επιμένει όμως σε λύσεις μέσω των αρπαχτικών διεθνών εταιριών, που αναλαμβάνουν ως κοράκια τα κόκκινα δάνεια, εξοντώνουν και πετούν στο δρόμο τους οφειλέτες. Αντί να υποστηρίξει την εφαρμογή της σεισάχθειας, μερικής για όσους έχουν μια σχετική εισοδηματική αντοχή, πλήρους για όσους είναι άνεργοι και χωρίς εισόδημα και από την άλλη την υποχρέωση των τραπεζών να κινούνται όχι πια κερδοσκοπικά, αλλά πλήρως στα πλαίσια μιας κρατικής πολιτικής παραγωγικής ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης.
Το ΔΝΤ βέβαια αποφεύγει να ασχοληθεί σε βάθος με το «στρατηγικό» θέμα για την έξοδο από την ελληνική κρίση, που συζητιέται πια παντού, στο διεθνή τύπο, στις επιστημονικές αναλύσεις, ανάμεσα σε νομπελίστες, από στελέχη των ευρωπαϊκών, κι όχι μόνο, κυβερνήσεων. Κάνει την πάπια, γιατί οι τουλάχιστον οι επιστήμονές του πολύ καλά γνωρίζουν από την εμπειρία των προηγούμενων προγραμμάτων του σε χώρες σε ύφεση, ότι ούτε η ρευστότητα ούτε η κοινωνική ανάκαμψη ούτε η αναπτυξιακή δημοσιονομική πολιτική ούτε η επενδυτική άνοιξη ούτε η αντιμετώπιση του χρέους μπορούν να συμβούν χωρίς το συγκεκριμένο κράτος να διαθέτει το εργαλείο της δικής του νομισματικής πολιτικής».
